O Αλκης Κούρκουλος υπερασπίζεται το δικαίωμα του να παραμένει χαλαρός και ωραίος στα 40, αφουγκράζεται κάθε λεπτό τα σημεία των καιρών και εξηγεί γιατί είναι αρετή στις μέρες μας να είσαι ρεαλιστής.


Mένεις πάντα στην Κυψέλη;

«Ναι. Ειλικρινά δεν βρίσκω κανέναν λόγο γιατί θα έπρεπε να αλλάξω περιοχή. Κατοικώ στο κέντρο της πόλης και το απολαμβάνω. Τα πάντα βρίσκονται σε κοντινές αποστάσεις. Πηγαίνω καθημερινά στο θέατρο Κάππα περπατώντας. Η Κυψέλη, αρκετά χρόνια πριν, ήταν μία από τις ωραιότερες περιοχές της Αθήνας. Σήμερα η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είναι εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη, δεν υπάρχει χώρος να παρκάρεις το αυτοκίνητο ή τη μηχανή σου, έχουν μετακομίσει εδώ πολλοί μετανάστες. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι πλέον μια επικίνδυνη «γειτονιά». Τώρα μάλιστα που η Αντιτρομοκρατική εντόπισε τη γιάφκα του «Επαναστατικού Αγώνα» σε πολυκατοικία στην οδό Αιγίνης αρκετοί φίλοι με συμβουλεύουν να φύγω. Ξέρεις, το σπίτι μου βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα μακριά από το διαμέρισμα-στρατηγείο!».

Αλήθεια;

«Αλήθεια. Εμαθα ότι εκεί κρυβόταν βαρύς οπλισμός. Καλάσνικοφ, πιστόλια, χειροβομβίδες, ζελατοδυναμίτιδα, ακόμη και μία απασφαλισμένη ρουκέτα. Οταν το συνειδητοποιείς είναι μια τρέλα – τι θα είχε γίνει αν συνέβαινε κάποια έκρηξη; Τέλος πάντων, νομίζω ότι… φτηνά τη γλιτώσαμε. Ασε που έμαθα και πράγματα γύρω από τα όπλα που χρησιμοποιούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Σε λίγο θα γίνουμε και ειδήμονες. Θυμάμαι την πρώτη ημέρα, όταν έφθασαν οι αστυνομικοί στη γιάφκα, δεν μπορούσα να πλησιάσω στο σπίτι μου. Τώρα έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα».

Ποια είναι η άποψή σου για το φαινόμενο της νέας τρομοκρατίας;

«Για μένα η τρομοκρατία, είτε νέα είτε παλιά, δεν αποτελεί πλέον φαινόμενο. Εχει πάψει να είναι κάτι τέτοιο εδώ και πολλά χρόνια. Οι τρομοκράτες ή οι φερόμενοι ως τρομοκράτες κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Νοικιάζουν το διπλανό διαμέρισμα με πλαστή ταυτότητα, μερικοί από αυτούς έχουν αθώο πρόσωπο, υπάρχει πιθανότητα να τους «τρακάρεις» στην είσοδο της πολυκατοικίας και να ανταλλάξετε και δύο καλημέρες, καληνύχτες. Μπορώ να κατανοήσω το αδιέξοδο, την απελπισία, την απογοήτευση που κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του. Πώς είναι δυνατόν όμως επειδή πιστεύει ότι πρέπει να… πεθάνει το σύστημα και αυτά τα περιβόητα σύμβολα πολιτικής ή οικονομικής εξουσίας να βάζει βόμβες αφήνοντας πίσω του αθώα θύματα; Διότι τελικά οι αθώοι πολίτες την πληρώνουν. Οι ίδιοι οι τρομοκράτες ή τέλος πάντων κάποιοι από αυτούς εξελίσσονται σε σταρ στο δελτίο των οκτώ. Ασχολούνται καθημερινά μαζί τους, μεταφέρουν γλαφυρά το life story τους, διαβάζουν τις προκηρύξεις τους. Στα μάτια κάποιων νέων παιδιών – ίσως μιας μικρής μερίδας – αυτοί οι άνθρωποι λαμβάνουν μυθική διάσταση, ενώ διώκονται για ποινικούς λόγους. Τι να πω, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τη διαχείριση τέτοιων θεμάτων. Ιδιαίτερα από τα μέσα ενημέρωσης».

Η σχέση σου με τα μέσα ενημέρωσης ήταν πάντα κάπως «δύσκολη». Σε ακολουθεί η φήμη του απόμακρου και σνομπ τύπου.

«Α, ωραία! Το έχω ακούσει και εγώ. Απόμακρος, σνομπ. Τι σημαίνει να είσαι σνομπ; Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανόητο στον κόσμο από το να είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος «το παίζει» απέναντι στους άλλους. Για μένα οι σνομπ άνθρωποι είναι τα πιο γελοία άτομα εκεί έξω. Ποιος είμαι εγώ που θα το «παίξει» στους άλλους; Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τίποτε σπουδαίο. Είμαι ένας ηθοποιός που όπως πολλοί άλλοι προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί. Απλώς είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Εχω πολλές άμυνες, δεν ανοίγομαι εύκολα. Γενικά είμαι ένας μάλλον ήσυχος άνθρωπος. Ενας ήσυχος άνθρωπος με πολλά ελαττώματα όμως…»

Και ποια είναι αυτά;

«Είναι τόσο πολλά που βαριέμαι να τα απαριθμώ. Οι στενοί φίλοι μου γνωρίζουν καλά και τα πολλά ελαττώματά μου και τα… λίγα προτερήματά μου. Νομίζω ότι το μεγάλο μου προτέρημα είναι ότι είμαι ντόμπρος. Ποτέ δεν θα σου πω ψέματα. Δεν μου αρέσει να κοροϊδεύω τους ανθρώπους, να παρουσιάζω μια εικόνα διαφορετική από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Νομίζω ότι είμαι παρεξηγημένος. Προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου. Κάθομαι στη «γωνιά μου» και δεν μιλάω. Ετσι βγαίνει μια λανθασμένη εικόνα μου προς τα έξω, κυρίως στα media. Ισως επειδή όλοι μιλάνε, «φωνάζουν», φωτογραφίζονται συνέχεια με «χαμόγελο οδοντόκρεμας». Μα πόση ροζ ευτυχία, πόσο glamour μπορεί να αντέξει ένας άντρας; Πραγματικά εγώ αυτό το σκηνικό δεν μπορώ να το αντέξω. Ο θαυμαστός κόσμος της ελληνικής showbiz! Οι λεγόμενοι celebrities! Ας γελάσω».

Είσαι όμως και εσύ μέρος της εγχώριας showbiz.

«Μη μας τρελαίνεις τώρα. Εγώ μέρος της showbiz; Τι είναι αυτή η λέξη; Showbiz! Τι πιο γελοίο! Μπορείς να μου πεις τι σημαίνει showbiz, ιδιαίτερα στην Ελλάδα των μεγάλων οικονομικών προβλημάτων, της τραγικής καθημερινότητας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Αν το θέαμα με τις φωτογραφίες στα εβδομαδιαία κουτσομπολίστικα ή γενικώς αχαρακτήριστα περιοδικά ήταν στο παρελθόν τραγελαφικό, δεν ξέρω αυτή τη δεδομένη στιγμή τι είναι. Φωτογραφίζονται με ροζ κασκόλ, μεγάλα γυαλιά ηλίου, λες και είναι σταρ του Χόλιγουντ και τις περισσότερες φορές έχουν και τα παιδάκια τους στην αγκαλιά. Οι φωτογραφίες είναι δήθεν παπαρατσικές. Ολα αυτά πρέπει να σταματήσουν, διότι θα υπάρξουν άσχημες εξελίξεις. Ο κόσμος είναι πολύ αγριεμένος. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας είναι σε απόγνωση. Τα σκληρά οικονομικά μέτρα, η «μέγκενη» του ΔΝΤ και το «πακετάκι στήριξης» των εταίρων μας προκαλούν… σοκ και δέος για να χρησιμοποιήσω και εγώ τίτλους πολιτικών εφημερίδων».

Δίνεις την εντύπωση του ηθοποιού ο οποίος θέλει να κάνει καλές, ποιοτικές δουλειές, αλλά δεν κυνηγάει όμως και πολύ την καριέρα του.

«Μα δεν είμαι καριερίστας. Δεν κάνω τα πάντα και δεν πιστεύω ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Προχωράω βασιζόμενος αποκλειστικά και μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Επιλέγω δουλειές που μου αρέσουν και θέλω να βάζω τους όρους μου. Τώρα θα μου πεις εσύ ποιος δίνει δεκάρα για τους όρους σου; OΚ. Τότε και εγώ δεν τις κάνω!».

Μήπως όμως έχεις αυτή την «πολυτέλεια» να επιλέγεις ή να απορρίπτεις τις δουλειές που σου προτείνονται;

«Καταλαβαίνω πού το πας. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι έχω πολλά χρήματα. Εχουν αποφασίσει άλλοι για μένα. Αν έχω λεφτά, αν είμαι κακομαθημένος, αν τα ξοδεύω και πού, όλοι μιλάνε για μένα χωρίς να με γνωρίζουν. Εγώ όμως δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν. Κάνω τη δουλειά μου και δεν προκαλώ. Εχω ακούσει να λένε «έλα, μωρέ, δεν έχει ανάγκη αυτός! Είναι ο γιος του Κούρκουλου! Εχει λεφτά!». Ειλικρινά δεν μπαίνω στη διαδικασία να απαντήσω. Ο πατέρας μου ήταν ο Νίκος Κούρκουλος. Μεγάλος ηθοποιός, με σημαντική πορεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ένας σταρ που σε κάποια στιγμή της ζωής του συνδέθηκε με μια πολύ πλούσια, ισχυρή, επώνυμη γυναίκα. Ο πατέρας μου όμως ήταν ο σύντροφος αυτής της γυναίκας και όχι εγώ».

Τελικά η ανάμνηση ενός καταξιωμένου πατέρα, ενός πατέρα όπως ήταν ο δικός σου, ανοίγει δρόμους ή σε εγκλωβίζει;

«Είναι πραγματικά δύσκολα τα πράγματα. Δεν θα ήθελα να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τις μάχες με τον εαυτό μου τις δίνω κάθε μέρα. Ο καθένας έχει τα δικά του φαντάσματα και τα πολεμάει».

Ποια ήταν η σχέση με τον πατέρα σου;

«Καλά τώρα! Θα χρειαζόμασταν ατέρμονες ώρες να σου εξηγήσω ποια ήταν πραγματικά η σχέση με τον πατέρα μου. Ηταν μια σχέση σίγουρα δυνατή. Θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις και κάπως ανταγωνιστική».

Ανταγωνιστική σε ποιο επίπεδο;

«Σε όλα τα επίπεδα. Μια ανταγωνιστική σχέση και από τους δυο μας. Ο πατέρας μου ξέρεις δεν χαμπάριαζε με τίποτε! Υπήρξε ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος. Εκανε ό,τι ήθελε. Γουστάριζε κάτι και προχωρούσε. Αν μετά ερχόταν κάτι που δεν του άρεσε, γινόταν χαμός. Εδινε μάχες, πολεμούσε ώσπου να γίνει το δικό του. Μέχρι και τις τελευταίες του στιγμές ήταν όρθιος! Ετσι θα τον θυμάμαι πάντα. Ο Κούρκουλος δεν ανήκε στην κατηγορία των αντρών που τους βάζεις εύκολα στην μπάντα. Ηθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Στη μεταξύ μας σχέση ήταν περισσότερες οι διαφωνίες παρά οι συμφωνίες. Παρακολουθούσε τις δουλειές μου και μου έκανε σκληρή, πολύ σκληρή κριτική. Στην αρχή πίστευε ότι δεν ήμουν καλός ηθοποιός. Τώρα, για να πούμε την αλήθεια, ούτε εγώ το πίστευα. Τελικά, έπειτα από αρκετές δουλειές που έκανα και ενώ πίστευα ότι δεν θα έκανε ποτέ κάποιο θετικό σχόλιο για την επαγγελματική μου πορεία, ξαφνικά με παίρνει ένα βράδυ στο τηλέφωνο. Παρακολουθούσε μια σειρά που έκανα στην τηλεόραση, αρκετά πρωτοποριακή θα έλεγα. Ηταν το «Ξέχασέ με» σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου. Συμπρωταγωνίστριά μου η Δήμητρα Ματσούκα. Τότε μου είπε ότι είμαι καλός ηθοποιός».

Τον ρωτούσες προτού προχωρήσεις σε κάποια καινούργια δουλειά;

«Οχι! Απλώς του το ανακοίνωνα. Σχετικά νωρίς για να μην το μάθει από αλλού… Και εκείνος όμως μου εκμυστηρευόταν πράγματα που σκόπευε να κάνει…»

Οσον αφορά τις γυναίκες είχατε ανταγωνιστική σχέση;

«Ε, όχι δα! Ανάγκη που είχε ο πατέρας μου να ανταγωνιστεί εμένα! Αυτός είχε όποια γυναίκα ήθελε! Τις ωραιότερες!».

Εσύ; Κινείσαι στα ίδια «μονοπάτια» με τον πατέρα σου; Τι ρόλο παίζουν οι γυναίκες στη ζωή σου;

«Σημαντικό. Μου αρέσουν οι ωραίες γυναίκες. Απλώς ο πατέρας μου έζησε σε μια εποχή που ο κινηματογράφος ήταν στις μεγάλες του δόξες. Κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για τις συμπρωταγωνίστριες των ηθοποιών-σταρ, για διάφορες άλλες επώνυμες γυναίκες, υπήρχε ένας μύθος, ένα λαμπερό περίβλημα. Τότε οι ηθοποιοί ήταν απρόσιτοι. Ηταν δύσκολο να εισχωρήσεις στην προσωπική τους ζωή. Τώρα όλα έρχονται εύκολα στο φως. Υπάρχουν οι εκπομπές στην τηλεόραση, οι παπαράτσι, τα δεκάδες έντυπα. Εγώ πιστεύω ότι είναι καλύτερα να υπάρχει ένας μύθος για την προσωπική σου ζωή. Να μην ξέρει κανείς τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ακόμη και σε εποχές σαν τη δική μας, που όλοι βάζουν το μάτι στην κλειδαρότρυπα».

Υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί της γενιάς του πατέρα σου που εκτιμάς ιδιαίτερα;

«Φυσικά! Είναι τόσο πολλοί που θα χρειαζόμασταν σελίδες να τους αναφέρω. Θέλω να σταθώ στη Μαίρη Χρονοπούλου. Μια γυναίκα στην οποία ο πατέρας μου έτρεφε μεγάλη αδυναμία και εκτίμηση. Τη Μαίρη ο Κούρκουλος δεν την είδε ποτέ ερωτικά. Την αγαπούσε, την είχε από κοντά, τη συμβούλευε, ήταν σαν πατέρας για αυτή. Και εγώ την εκτιμώ απεριόριστα. Είναι η νονά μου. Πονάω για όλα αυτά που της έχουν συμβεί. Η ασθένειά της, οι αβάσταχτοι πόνοι, η σκληρή καθημερινότητά της. Παρ’ όλα αυτά ήρθε η γλυκιά μου πέρυσι να με δει στο Απλό Θέατρο. Δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιον έκανε κακό η Μαίρη για να τα τραβάει όλα αυτά… Ισως μόνο στον εαυτό της!».

Τη φετινή σεζόν αποφάσισες να εγκαταλείψεις για λίγο το επάγγελμα του ηθοποιού και να ασχοληθείς με τις θεατρικές business! Ανέλαβες επιχειρηματικά το ιστορικό πλέον θέατρο Κάππα, εκεί όπου ο πατέρας σου ανέβασε μεγάλες επιτυχίες.

«Λέω όμως να ξαναγυρίσω στο επάγγελμα του ηθοποιού, έπειτα από αυτή τη μικρή ανάπαυλα. Ετσι θα έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Είμαι εγώ τώρα άνθρωπος να μπλέκω με λογιστές, τιμολόγια και όλα τα σχετικά; Ανεβάσαμε μαζί με τους συνεταίρους μου, τον Σάκη Μανάφη και τη Νόρα Χριστοδούλου, δύο πραγματικά καλές παραγωγές. Τον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ με τους Γιώργο Κωνσταντίνου και Χρήστο Στέργιογλου και το «The country» με τους Ναταλία Δραγούμη και Νίκο Ψαρρά. Απόλαυσα τη συνεργασία με όλους τους και ιδιαίτερα με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, για να επανέλθουμε στους ηθοποιούς της παλιότερης γενιάς. Αναπτύξαμε μια εξαιρετική σχέση. Αυτή τη στιγμή είμαι σε… οργασμό συσκέψεων για να αποφασίσω τι θα γίνει με το θέατρο. Εκανα ένα ξεκίνημα, οι κριτικές για τα δύο έργα ήταν καλές, ξοδεύτηκαν όμως πάρα πολλά λεφτά και ειλικρινά δεν υπήρξε κέρδος. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κάνω παραγωγή ξανά. Εκανα πράγματα που ήθελα, που μου άρεσαν. Είχα κοινά οράματα και στόχους με τους συνεταίρους μου. Τώρα όμως το σκέφτομαι. Είναι δύσκολες οι εποχές για μεγάλα επιχειρηματικά ανοίγματα».

Ισως λοιπόν είναι η κατάλληλη εποχή πέρα από την ηθοποιία να γυρίσεις και στους αγαπημένους σου αγώνες αυτοκινήτου.

«Δεν είσαι καλά! Αυτά τελείωσαν»!

Μα εγώ βλέπω στο screensaver του υπολογιστή σου το αγωνιστικό σου αυτοκίνητο…

«Είναι το Mitsubishi μου, αυτό με το οποίο έτρεχα στους αγώνες. Φοβερές εμπειρίες που ανήκουν όμως στο παρελθόν. Γνώρισα σπουδαίους ανθρώπους, είχα εμπειρίες, νίκες. Με συγκινούν πάντα τα ράλι. Οχι η Φόρμουλα 1, τα ράλι. Φόρμουλα παρακολουθώ κάποιες φορές στην τηλεόραση, ίσως δω τη φετινή του Μόντε Κάρλο αν προλάβω. Πιστεύω ότι ο Μίχαελ Σουμάχερ είναι ο καλύτερος οδηγός της Φόρμουλα 1. Οι πολυδιαφημισμένοι Τζένσον Μπάτον και Φερνάντο Αλόνσο δεν είναι της κλάσης του Σουμάχερ».

Βλέπεις μπάλα;

«Λίγο. Είμαι Παναθηναϊκός. Μήπως θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο; Ο πατέρας μου, όπως ίσως έχεις ακούσει, ήταν ποδοσφαιριστής του ΠΑΟ. Είμαι πολύ ευτυχής που κέρδισε το Κύπελλο. Διασκέδασα πραγματικά το γκολ του Σεμπαστιάν Λέτο στον τελικό και μετά τα… λικνίσματά του στα μπουζούκια».

Την τεχνολογία την παρακολουθείς;

«Τρελά. Είμαι μέγας γκατζετάκιας. Αγοράζω ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί. Εσπευσα να παραγγείλω και το iPad»!

Πού διασκεδάζεις;

«Σε ήσυχα μπαράκια, όπου μπορώ να μιλήσω. Με καλή μουσική. Είμαι βέβαια και φοβερός ροκάς. Γουστάρω πολύ τη ροκ».

Σου λείπει κάτι;

«Ισως μια καλή ταινία στο σινεμά. Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τη «Σκιάχτρα», το «Αντε γεια», «Το φως που σβήνει«».

Δημοσιεύτηκε στο BHMAMEN, τεύχος 50, σελ. 130-135, Μάιος 2010.