Η τελευταία φορά που ελληνικό ντοκυμαντέρ κατάφερε να μου προκαλέσει πηγαία συγκίνηση ήταν το 2000, όταν η «Αγέλαστος Πέτρα», ένα γράμμα αγάπης του Φίλιππου Κουτσαφτή για την Ελευσίνα, προβλήθηκε στις αίθουσες, και μάλιστα με τεράστια επιτυχία αναλογικά με ένα κινηματογραφικό είδος όχι και τόσο pop.
Ο πήχης ανεβαίνει ακόμη περισσότερο στις μέρες μας και ο λόγος είναι τα «Παιδία δεν παίζει», το ντοκυμαντέρ δύο νεαρότατων σκηνοθετών που όλα δείχνουν ότι θα έχουν λαμπρό μέλλον μπροστά τους: της Αγγελης Ανδρικοπούλου και του Αργύρη Τσεπελίκα. Σημειώστε τα ονόματά τους.
Οι δύο δημιουργοί παρακολουθούν από κοντά την προσπάθεια τεσσάρων παιδιών από την Πάτρα να βρουν το δίκιο τους χτυπώντας την πόρτα του δήμου. Η παρέα θέλει να παίξει «στον δρόμο», δεν υπάρχει όμως χώρος για κάτι τέτοιο. Τα εμπόδια δεν προκαλούνται μόνον από τα αυτοκίνητα αλλά και από τους γείτονες, ή και τους γονείς των παιδιών ακόμη.
Η απόφαση της τετραμελούς αμάδας να απευθυνθεί στον δήμο για να βρει λύση στο πρόβλημά της γίνεται στόχος ζωής και θέμα στην καθημερινή ατζέντα τους.
Η κάμερα παρακολουθεί με όρεξη το καθετί προκαλώντας στον θεατή ποικιλία συναισθημάτων. Οπως τα παιδιά, έτσι κι εμείς, γελάμε, θυμώνουμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε- ανάλογα με το πώς νιώθουν εκείνα. Ο τσακωμός για την «αρχηγία» ανάμεσα στη Χρύσα και στην Αλεξάνδρα, οι πλάκες του Χρήστου (αδελφός της Ανδρικοπούλου), η στωικότητα του Βλαντ, η απαξία της Χρύσας για το Ιnternet που δεν πιάνει τίποτε μπροστά στη ζωντάνια της μπάλας, όλα αυτά και πολλά ακόμη δημιουργούν μια καταπληκτική σύνθεση ζωής που μαγεύει και τον πιο άκαμπτο θεατή. Παιδιά με θάρρος, θράσος, μαγκιά, επιχειρήματα. Παιδιά που διεκδικούν το δικαίωμα στο να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Το κυριότερο; Παιδιά με σκέψη. Δεν είναι τυχαίο που όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν η Αλεξάνδρα διάβασε στο ειδικό φυλλάδιο της UΝΙCΕF ότι κάθε παιδί έχει δικαίωμα στο παιχνίδι.
Σε μια εποχή που η αδράνεια είναι κοινωνική ασθένεια ικανή να βουλιάξει χώρες ολόκληρες, αυτοί οι τέσσερις λιλιπούτειοι Δον Κιχώτηδες δίνουν μαθήματα ζωής σε όλους μας. Αξίζει ένα ολόψυχο μπράβο σε όλους όσοι αναμείχθηκαν στην παραγωγή αυτής της ταινίας, η οποία μπορεί κάλλιστα να σταθεί σε οποιοδήποτε μεγάλο φεστιβάλ του κόσμου και την οποία τελικά έχουμε ανάγκη να δούμε, γιατί εκτός από την αισιοδοξία που μας προσφέρει μας θυμίζει ότι η ποιότητα ζωής μπορεί να βρεθεί ακόμη και σε μια αλάνα.
