Καταντάει κουραστικό, ίσως και καταθλιπτικό για τον αναγνώστη να διαβάζει για την άθλια κατάσταση της οικονομίας, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, ίσως και χειρότερα από όσο γνωρίζουμε.
Οταν χρωστάς 300 δισ. ευρώ και χρειάζεται κάθε χρόνο να πληρώνεις δεκάδες δισεκατομμύρια για τόκους, δισεκατομμύρια τα οποία δεν διαθέτεις, αλλά δανείζεσαι ξανά, και μάλιστα σε αυξημένα επιτόκια, είναι προφανές ότι βρίσκεσαι σε μια κρίση από την οποία δεν μπορείς να βγεις. Για να βγεις, πρέπει ή οι πιστωτές να αποφασίσουν να επαναδιαπραγματευθούν το χρέος σου και, αφού αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο της διοίκησης, να φροντίσουν σταδιακά- και με απόλυτη δική σου φτώχεια- να ξεπληρώνονται, ή εσύ ο ίδιος να πουλήσεις περιουσιακά στοιχεία και να καταφέρεις να γίνεις ανταγωνιστικός σε διεθνές επίπεδο για να έχεις πλεόνασμα και από αυτό να πληρώσεις το χρέος σου και να ξεμπερδέψεις.
Εμείς αυτό που κάνουμε σήμερα είναι να προσπαθούμε να ξαναδανειστούμε σε ένα λογικό επιτόκιο για να συντηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο και την περιουσία μας. Δεν θα καταφέρουμε τίποτε με αυτόν τον τρόπο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πουλήσουμε ό,τι πουλιέται, ό,τι μας βαραίνει με κόστος και ό,τι δεν μας χρειάζεται ώστε να μειώσουμε το χρέος μας. Ενα πολύ δυνατό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και πώλησης της δημόσιας περιουσίας θα μείωνε σημαντικά το βάρος για τον σημερινό αλλά και τον αυριανό Ελληνα. Βεβαίως θα μείωνε και την περιουσία της χώρας, αλλά, αν κάτσει κανείς και το εξετάσει προσεκτικά, η περιουσία αυτή απλώς υπάρχει και δεν χρησιμοποιείται. Η πώληση δημόσιων κτιρίων και δημόσιων εκτάσεων είναι ένας υγιής τρόπος είσπραξης εσόδων από το Δημόσιο για την αποπληρωμή του χρέους. Είναι επίσης ένας υγιής τρόπος οικονομικής ανάπτυξης, διότι οι αγοραστές αυτών των περιουσιακών κτιρίων θα τα αξιοποιήσουν και θα προσφέρουν δουλειές και χρήμα στην εγχώρια οικονομία.
Αλλη λύση δεν υπάρχει, και μάλιστα ούτε αυτή θα υπάρχει σε λίγο, αν καθυστερήσουμε. Διότι σήμερα υπάρχει ακόμη το χρήμα των ιδιωτών επιχειρηματιών και οι συνθήκες της παγκόσμιας οικονομίας είναι σχετικά καλές. Σε λίγο καιρό η μεν ελληνική οικονομία θα είναι σε ύφεση και θα ξεπουλάμε κοψοχρονιά την περιουσία μας, η δε διεθνής οικονομία δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα είναι και αν θα εξακολουθούν να υφίστανται το ενδιαφέρον και η δυνατότης που υπάρχει σήμερα για αγορά των περιουσιακών μας στοιχείων. Η αδράνεια πάντως και η ενασχόληση αποκλειστικά και μόνο με το πώς θα βρούμε φθηνότερα δανεικά δεν είναι η κατάλληλη πολιτική.
