Η Αριστερά, κομμουνιστική, επαναστατική και ρεφορμιστική, έχει ξοδέψει άπειρες ώρες συζητώντας για την επιλογή των μέσων πάλης και την κλιμάκωσή τους.
Οπως και οι εμπειρίες της είναι πικρές.
Πάμπολλα τα ιστορικά λάθη της, αγώνες πολιτικοί και κοινωνικοί, σημαντικοί ή λιγότερο σημαντικοί, χάθηκαν επειδή σε κάποια κρίσιμη φάση υπερεκτιμήθηκαν ή υποτιμήθηκαν οι πραγματικές συνθήκες και χρησιμοποιήθηκαν κάθε φορά μέσα άλλοτε ισχυρότερα των περιστάσεων και άλλοτε κατώτερα αυτών.
Τόνοι μελάνης χύθηκαν κατά καιρούς σε αναφορές αυτοκριτικής για τις υποκειμενικές συνθήκες που δεν ταίριαζαν με τις αντικειμενικές, με αποτέλεσμα η επανάσταση να χαθεί στον δρόμο και οι μάζες να αδιαφορήσουν επειδή δεν έλαβαν ή δεν εκτίμησαν το μήνυμα ή γιατί απλώς ο ταξικός εχθρός αποδείχθηκε ισχυρότερος και κατάφερε να βρει περισσότερους συμμάχους.
Κάθε φορά ωστόσο η επιλογή των αγωνιστικών ή των επαναστατικών «μέσων» έπαιξε τον ρόλο της.
Στην παρούσα φάση, την οποία κανένας έως τώρα δεν έχει χαρακτηρίσει προεπαναστατική, κόμματα και πολιτικές δυνάμεις επιδίδονται σε απίθανα δυναμικές πράξεις, που τελειωμό δεν έχουν.
Τελευταίως μάλιστα επαναλαμβάνονται ωσάν να πρόκειται για τις απλούστερες των πράξεων.
Οι καταλήψεις υπουργείων έγιναν του συρμού, χθες επιχειρήθηκε η μαζική κατάληψη δημαρχιακών καταστημάτων σε όλη τη χώρα, όπως και του Εθνικού Τυπογραφείου, με σκοπό δήθεν να αποτραπεί η δημοσίευση του νόμου που προβλέπει τα οικονομικά μέτρα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Τέτοια πράξη είχε να καταγραφεί από το 1945, για να μην αναφερθούμε στους ξυλοδαρμούς και στους προπηλακισμούς συνδικαλιστών και άλλων, που δεν τιμούν κανέναν.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν σήμερα, στο παρόν πολιτικό περιβάλλον, καταλαμβάνεται το υπουργείο Οικονομίας, στην επόμενη φάση τι άραγε θα καταληφθεί; Το Μέγαρο Μαξίμου ή το Κοινοβούλιο; Είναι αυτές πράξεις πολύ ισχυρού πολιτικού συμβολισμού, οι οποίες δεν γίνεται να επαναλαμβάνονται με την πρώτη ευκαιρία.
Επαναλαμβανόμενες χάνουν τη σημασία τους, αυτοακυρώνονται, μετατρέπονται σε φάρσες.
Οι δε εμπνευστές αυτών των επιλογών οφείλουν να γνωρίζουν ότι πιθανώς στο άμεσο μέλλον να αντιμετωπίσουν αυστηρά κομματικά ακροατήρια επειδή δεν διέγνωσαν ότι οι υποκειμενικές συνθήκες υστερούσαν των αντικειμενικών.
Και επειδή ορισμένοι φαντασιώνονται την επανάσταση, οφείλουμε να τους προειδοποιήσουμε ότι ο υποκειμενικός παράγων παραμένει ακόμη και στον καιρό της κρίσης αντεπαναστατικός, για να μην πούμε λούμπεν. Από την Τζούλια δυστυχώς ορίζεται, σύντροφοι, ακόμη και σε αυτές τις τόσο ηρωικές ημέρες.
