Σήμερα ο κ. Γ. Παπανδρέου μεταβαίνει στο Βερολίνο. Η συνάντησή του με την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ είναι η πρώτη μιας τριάδας συναντήσεων ιδιαίτερα κρίσιμων για την Αθήνα. Θα ακολουθήσουν αυτές με τον Νικολά Σαρκοζί την Κυριακή και τον Μπαράκ Ομπάμα την Τρίτη.
Η Γερμανία είναι η χώρα-«κλειδί» στο «μεγάλο παιχνίδι» που παίζεται αυτή τη στιγμή στην ευρωζώνη με την Ελλάδα να βρίσκεται στην κεντρική σκηνή. Γιατί; Διότι, ανεξαρτήτως του τι λέγεται και γράφεται, η βοήθεια για την οποία πολλοί μιλούν δεν θα είναι- εφόσον έρθει- ευρωπαϊκή. Θα προέρχεται κυρίως από τα ισχυρά κράτη-μέλη που θα κληθούν να συνδράμουν τη «στριμωγμένη στα σκοινιά» Αθήνα. Και πρώτο βιολί θα είναι, λογικά, η Γερμανία.
Η μείωση των μισθών και των συντάξεων την οποία εξήγγειλε προχθές η κυβέρνηση έγινε κατόπιν γερμανικής επιταγής. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η κυρία Μέρκελ το είχε ξεκαθαρίσει ακόμη και στον Νικολά Σαρκοζί πριν καν τη γαλλογερμανική συνάντηση στις αρχές Φεβρουαρίου και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 11ης Φεβρουαρίου. Το σύνθημα της «σιδηράς κυρίας» του Βερολίνου ήταν ότι η χρηματοδότηση της Ελλάδος απαιτεί εγγυήσεις από την Αθήνα. Και αναφερόμενη στις εγγυήσεις ήταν αμετάπειστη: μείωση μισθών. Ο κύβος είχε ριφθεί.
Η σημερινή Γερμανία έχει αλλάξει δραματικά σε σχέση με πριν από περίπου 10 χρόνια, όταν οι ελληνογερμανικές σχέσεις διήγαν μια από τις καλύτερες περιόδους τους. Ο έλληνας πρωθυπουργός χρειάζεται έναν παράλληλο και μυστικό δίαυλο επικοινωνίας με το Βερολίνο ώστε όχι μόνο να αποτρέπει δηλώσεις όπως αυτή της κυρίας Μέρκελ ότι δεν πρόκειται να προσφέρει καμία βοήθεια προς την Ελλάδα, αλλά και για να χτυπά το καμπανάκι υπενθυμίζοντας στους Γερμανούς ότι έχουν επωφεληθεί πολύ- ορισμένες φορές και σκανδαλωδώς- από τις μπίζνες τους στην Ελλάδα και δεν πρέπει να το λησμονούν. Ο νοών νοείτω…
Yπάρχει όμως ένα σημείο-«κλειδί» που δεν πρέπει να αγνοείται. Ο γερμανικός εθνικισμός έχει επιστρέψει, με διαφορετική μορφή σε σχέση με το παρελθόν. Το Βερολίνο, κρίνοντας ότι έχει απορροφήσει τις ωδίνες του τοκετού της επανένωσης, εμφανίζεται αποφασισμένο να επιβάλει τις επιλογές του. Για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία δεν επιδιώκει την προβολή της ισχύος της διά της Ευρώπης αλλά επί της Ευρώπης.
Η «νέα» Γερμανία κινείται με όρους οικονομικού εθνικισμού. Αυτό που είναι πολύ ανησυχητικό είναι ότι το έτερο σκέλος του περίφημου άξονα, δηλαδή η Γαλλία, βιώνει σημαντική πολιτική οπισθοχώρηση. Η ισορροπία έχει χαθεί. Η νέα γερμανική ψυχοσύνθεση, ένα είδος «τευτονικής εσωστρέφειας», ενδέχεται (μεσο)μακροπρόθεσμα να λειτουργήσει εις βάρος τόσο της Γερμανίας όσο και της ΕΕ. Το Βερολίνο αισθάνεται αυτή τη στιγμή «υπεράνω», αλλά η επιρροή του θα μειωθεί δραματικά εφόσον αποκοπεί από το ευρωπαϊκό σύνολο.
