Υστερα από κάθε μεγάλο αθλητικό- και όχι μόνο – γεγονός η σημειολογία των αριθμών έχει τον ρόλο της, ως συμπέρασμα και διαπιστώσεις. Αυτό συμβαίνει αν γίνει κάποια αδρή έστω επεξεργασία, όπως από αυτή τη στήλη, της συνολικής εικόνας των 16 κατά τεκμήριον, όχι βέβαια απόλυτο, καλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων. Το πρώτο και πολύ ενδιαφέρον στοιχείο αφορά το ότι η Νότια Ευρώπη, με άξονα τις μεσογειακές χώρες, κρατάει τα ηνία. Δηλαδή επί των 16 οι 10 (ίσως και οι 11) είναι ομάδες της στο σκληρότατο κριτήριο που αρχίζει στις 24 Φεβρουαρίου 2009. Λέμε 10 γιατί η Λυών λόγω γεωγραφικής θέσης μπορεί να θεωρηθεί ως η μοναδική εκπρόσωπος της δυτικοευρωπαϊκής ζώνης. Φυσικά στη Νότια Ευρώπη περιλαμβάνεται και η Πορτογαλία που μαζί με την Ελλάδα είναι οι μικρότερες σε πληθυσμό χώρες που παίρνουν μέρος στο γαϊτανάκι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι έδρες τριών ομάδων από τη Νότια Ευρώπη έχουν τα πόδια τους στα νερά της Μεσογείου (Αθήνα, Ρώμη, Βαρκελώνη). Το ποσοστό συμμετοχής της Νότιας Ευρώπης καλύπτει το 60,5%. Η Βόρεια Ευρώπη με τέσσερις βρετανικές ομάδες (και αυτό είναι κάτι το πολύ σημαντικό για το εγγλέζικο ποδόσφαιρο) έχει ποσοστό 25%. Ετσι, ισχνό είναι το υπόλοιπο για την Κεντρική Ευρώπη, αν εκεί τοποθετήσουμε τη Γερμανία λόγω Μπάγερν Μονάχου.
*
Αν θελήσουμε να βαθμολογήσουμε τις επτά χώρες με 2 βαθμούς για την πρώτη θέση του ομίλου και με 1 για τη δεύτερη, διαπιστώνουμε ανατροπή με την πρώτη θέση και τους 6 βαθμούς της Βρετανίας. Ακολουθούν Ιταλία και Ισπανία με 5 βαθμούς. Προβάδισμα ποιοτικής διαφοράς στην Ιταλία με δύο πρώτες θέσεις έναντι μιας πρώτης της Ισπανίας. Πορτογαλία στην τρίτη θέση (3 βαθμοί), Γερμανία και Ελλάδα ισοβαθμούν (2) και τέλος η Γαλλία (1 βαθμός). Τα αριθμητικά ηνία στη Νότια Ευρώπη με 15 βαθμούς έναντι 8 της Βόρειας Ευρώπης και 1 της Δυτικής Ευρώπης. Με σημασία η πλήρης απουσία της Ανατολικής Ευρώπης αλλά και της Κεντρικής, αν η Γερμανία τοποθετηθεί στη Βόρεια Ευρώπη. Η ουσία είναι ότι ο ανταγωνισμός είναι μεταξύ του νοτιοευρωπαϊκού-μεσογειακού ποδοσφαίρου και του βρετανικού. Από εδώ θα αναδειχθεί και το ζεύγος του τελικού με απειλητική τη Γερμανία.
*
Στο «Βήμα της Κυριακής» (7.12.2008) ο συνάδελφος Ζήσης Καραβάς έθεσε άριστα επί τάπητος μια μορφή της παθογένειας του ελληνικού (επαγγελματικού) αθλητισμού που σχηματοποιείται στη «φιλάνθρωπη» στήριξη ποδοσφαιρικών και καλαθοσφαιρικών εταιρειών σε ώρες οικονομικής δυσπραγίας. Με διάφορα νομότυπα μεν μέτρα αλλά στην πραγματικότητα που συνδαυλίζουν την προβληματική του αθλητισμού με τη μορφή επιχειρήσεων, οικονομικά προβλήματα διαγράφονται «μερίμνη της πολιτείας» και ο χορός καλά κρατεί για τα επόμενα κρούσματα. Υπάρχει άραγε λύση; Οσοι γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα ασφαλώς θα μειδιάσουν για την αφελή επισήμανση που ακολουθεί: να εφαρμοσθεί η νομοθεσία που σαφώς προσδιορίζεται από τα δύο τελευταία γράμματα της νομικής υπόστασης των επαγγελματικών αθλητικών σχημάτων: Π(ΑΕ) και Κ(ΑΕ). Δηλαδή «ανώνυμος εταιρεία». Μια τέτοια ενέργεια θα πληρωθεί με βαρύ, πιθανότατα, πολιτικό κόστος. Θα ήταν ουτοπιστικό να θα υπάρξει τόση σοφία και τόσο θάρρος! Ζητείται αντίλογος. Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί που θα ορέγονται επέκταση της προστασίας και σ΄ αυτούς. Ποιοι; Οι ιδιωτικοί σχολάρχες και κλινικάρχες με επιχείρημα ότι η Υγεία και η Παιδεία προηγούνται της άθλησης… (Ευτυχώς ως σήμερα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Φθάνει, ασφαλώς, το ένα και περισσεύει). Το θέμα είναι πότε και από ποιον το νομότυπο και το «παραθυροειδές» θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε μια πράγματι επαγγελματική αντιμετώπιση και όχι ευκαιριακά συμφεροντοσκοπική.
