Τα έκτροπα των ημερών αυτών μπορεί να υποχωρούν σε ένταση, αλλ΄ οι αιτίες της τυφλής εξέγερσης δεν θεραπεύτηκαν. Με την πρώτη ευκαιρία θα δούμε να ξεχύνονται και πάλι στους δρόμους όχι μόνον οι αγανακτισμένοι νέοι, μα και τα παρακολουθήματά τους, οι ύαινες του πλιάτσικου.
Σε μια κοινωνία όπου οι πολιτικές ηγεσίες προδίδουν τον ρόλο τους και τις αρχές που τον καθιστούν σεβαστό και όπου οι πνευματικές δυνάμεις κηρύσσουν πτώχευση ιδεών, οι νέοιεύπορων ή μη προνομιούχων τάξεων- καταφεύγουν κατά κανόνα σε κινήσεις όχι λελογισμένης διαμαρτυρίας αλλά τυφλής απελπισίας, χωρίς σαφείς στόχους, άρα χωρίς προσδοκία επίλυσης των προβλημάτων που την προκαλούν.
Ετσι δημιουργούνται οι «αντάρτες των πόλεων», αντάρτες που στρέφουν τη μανία τους εναντίον του Κράτους, εναντίον των χώρων της ίδιας της εκπαίδευσής τους, εναντίον αθώων πολιτών.
Ο φόνος δεκαπεντάχρονου νέου από ένα όργανο… «της τάξης»(!) ήταν απλώς η θρυαλλίδα που προκάλεσε τον καλά οργανωμένο ξεσηκωμό της νέας γενεάς εναντίον μιας κοινωνίας, της οποίας τη λειτουργία θεωρεί όχι μόνον αλυσιτελή αλλά απαράδεκτη. Μα η δικαιολογημένη οργή, αν δεν έχει στόχο αποσαφηνισμένο, είναι καταδικασμένη να παραμείνει ανενεργός.
Αυτό δεν την καθιστά βέβαια ολιγότερο επικίνδυνη: Η αναρχία στους δρόμους, οι πυρπολήσεις, οι καταστροφές εκατοντάδων καταστημάτων ανά την Ελλάδα (που ρίχνουν σε ανέχεια χιλιάδες βιοπαλαιστές) ξεκινούν από το μεγάλο κενό που δημιούργησε, τα τελευταία χρόνια, η απουσία πολιτικού λόγου αξιόπιστου, με στελέχη των κομμάτων να δείχνουν συχνά ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η νομή της εξουσίας… και η αξιοποίησή της για δικό τους όφελος.
Τα σύννεφα σε βάρος της οικονομίας μας αλλά και της εθνικής μας ακεραιότητας πυκνώνουν ολοένα και γίνονται πιο απειλητικά. Αν οι πολιτικές ηγεσίες (όλων των κομμάτων) του τόπου δεν δείξουν ότι «επήραν το μήνυμα» και αν δεν αντιδράσουν έγκαιρα, τα αυτοκαταστροφικά φαινόμενα της ανταρσίας των πόλεων θα επαναλαμβάνονται με κάθε ευκαιρία!
