Oταν ο Τζέρεμι Ρίφκιν στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 έγραφε για το «τέλος της εργασίας» δεν είχαν ξεσπάσει ακόμη τα σκάνδαλα τύπου Εnron, ούτε φυσικά είχαν εξαπατηθεί εκατομμύρια μικροεπενδυτές από τα λεγόμενα «τοξικά χρεόγραφα» της Lehman Βrothers ή της Fortis και κανείς δεν φανταζόταν ότι στο ξεκίνημα της νέας χιλιετίας κατακτήσεις των εργαζομένων που ανάγονται στα τέλη του 19ου αιώνα θα ετίθεντο εν αμφιβόλω…

Θα ήταν εύκολο να ρίξει κανείς το ανάθεμα για την αποδόμηση του κοινωνικού μοντέλου στους κολοσσούς του παγκόσμιου εμπορίου, στις πολυεθνικές, στο τραπεζικό σύστημα, στους ραντιέρηδες του χρήματος και στους νεο-γιάπις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που ευθύνονται εσχάτως για την παγκόσμια οικονομική κρίση.

Αυτή είναι όμως η λογική των επιχειρήσεων στις οποίες ο μόνος ηθικός κανόνας είναι η μεγιστοποίηση των κερδών, ενώ όταν είναι έτοιμες να χρεοκοπήσουν προστρέχουν στις εθνικές οικονομίες για τη σωτηρία τους.

Σε τέτοιες περιόδους παγκόσμιας αναταραχής απαιτείται ένα κράτος-προστάτης με την κεϊνσιανή έννοια του όρου, που να διατηρεί τη δυνατότητα να χαράσσει στρατηγική στο τι θα παράγει και πώς θα διαχειρίζεται την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή του. Κάτι τέτοιο απαιτεί έλεγχο στρατηγικών βιομηχανιών, οι οποίες ωστόσο στη χώρα μας πλέον δεν υπάρχουν αφού είτε έχουν πωληθεί σε ιδιώτες (π.χ, η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων) είτε έχουν αποσυρθεί (π.χ. τα δύο εργοστάσια ζάχαρης της Λάρισας και της Ξάνθης) είτε έχουν μετακομίσει σε γειτονικές βαλκανικές χώρες (π.χ. η ΒΙΑΜΥΛ στη Βουλγαρία). Οι τρεις μονάδες που αναφέρονται έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των τιμών υπέρ και του παραγωγού και του καταναλωτή. Η ΒΦΛπερνώντας στα χέρια Γάλλων- εφέτος αύξησε κατά 50% τα κέρδη εις βάρος ωστόσο των αγροτών οι οποίοι κινδυνεύουν με χρεοκοπία, η απουσία των δύο εργοστασίων Ζάχαρης ώθησε τευτλοκαλλιεργητές σε άλλες καλλιέργειες όπως το καλαμπόκι και τα σιτηρά όπου εφέτος είχαμε υπερπαραγωγή στη χώρα μας, να καταρρεύσουν οι τιμές, ενώ η ΒΙΑΜΥΛ απορροφούσε το 35% της εγχώριας παραγωγής καλαμποκιού. Μετατρέποντας με βίαιο τρόπο την οικονομία μας σε μεταπρατική…

Ισως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην πολιτική και στο κράτος.

Ο κ. Ι. Κολλάτος είναι μηχανολόγος, μεταπτυχιακός φοιτητής στη βιοτεχνολογία.