Εγραφα στη στήλη της Τρίτης τον λόγο για τον οποίο δεν αισθάνομαι καμία λύπη για το πρόσωπο του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια.

Αυτά ίσχυαν ως χθες, όταν πληροφορήθηκα ότι συνήγορος υπεράσπισής του ανέλαβε ο πρύτανης της ποινικής δικηγορίας, κορυφαίος δικηγόρος όλων των εποχών και ωραιότερος άνδρας όλων των εποχών, ο κ. Αλέξης Κούγιας…

Κάπου διάβαζα ότι για την αντιμετώπιση της εξέγερσης ο πρωθυπουργός μας κ. Κώστας Καραμανλής συνεσκέπτετο μετά των κυρίων Πάκη Παυλόπουλου, Γιάννη Αγγέλου και Ευαγγέλου Αντώναρου.

Η απορία μου είναι γιατί δεν φώναξαν και τον καφετζή του καταστήματος! Είμαι βέβαιος ότι θα είχε να εισφέρει ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις στη συζήτηση…

Μιας μορφής ηθική ικανοποίηση είναι και η εξής: να βλέπεις με πόση προθυμία και περισσή δεξιότητα οι παλικαράδες χώνουν την ουρά τους ανάμεσα στα σκέλια (και ακόμη πιο βαθιά) όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες της παλικαροσύνης τους.

Παρηγορητικές σκέψεις, καθώς διαβάζω τους ισχυρισμούς του ειδικού φρουρού που κρατείται για τον φόνο του δεκαπεντάχρονου μαθητή…

«Οταν δύο κορυφαίοι υπουργοί,ο κ. Γιώργος Σουφλιάς και η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, δηλώνουν με κάθε κατηγορηματικότητα και με καλά διαλεγμένο ύφος ότι “νιώθουν οργή” για τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή (οργή,όχι μόνο θλίψη ή αποτροπιασμό),είναι βέβαια σε θέση να κατανοήσουν ότι οι συνομήλικοι ή οι λίγο μεγαλύτεροι του Αλέξανδρου νιώθουν τη δική τους οργή,πολύ βαθύτερη,πολύ οξύτερη και πολύ γνησιότερη από την υπουργική…».

Αντιπαρέρχομαι την έξοχη ειρωνεία του κ. Παντελή Μπουκάλα και μένω στη διαπίστωση του αρθρογράφου: Δύο βασικά στελέχη της κυβέρνησης, άνθρωποι κατά τεκμήριον σοβαροί, αισθάνονται την ανάγκη να κολακεύσουν τη νεολαία.

Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει- διότι συνέβη βαθμηδόν και ανεπαισθήτως- αλλά εδώ και χρόνια το γλείψιμο στη νεολαία είναι η επιβεβλημένη, η «πολιτικώς ορθή» στάση. Η λατρεία της νεότητας, αυτή η υπερβολή που εκφράστηκε μέσα από το lifestyle, έχει γίνει πλέον βασικό στοιχείο του πολιτικού λόγου. Τη συναντούμε ακόμη και σε πολιτικούς που όχι μόνο αδυνατούν να καταλάβουν τον όρο lifestyle αλλά δεν είναι καν σε θέση να τον εκφέρουν σωστά.

Ηταν αναπόφευκτο να συμβεί αφότου κατακτήθηκε η ψήφος στα 18. Τα κόμματα, μέσω των μαθητικών οργανώσεών τους, είχαν κάθε λόγο και συμφέρον να επεκτείνουν την επιρροή τους στους νέους ώστε να κερδίσουν την ψήφο τους όταν θα γίνουν δεκαοκτώ. Αφότου όμως η νεολαία κατάλαβε το παραμύθι και βαρέθηκε, το γλείψιμο διευρύνθηκε. Εγινε τρόπον τινά πολιτισμικό και εκφράστηκε με τους ρηχούς όρους της τηλεοπτικής συγκίνησης. Είδαμε τους νέους σαν μωρά που ό,τι και να κάνουν το βρίσκουμε γλυκό, συγκινητικό, αξιαγάπητο- ακόμη και τις πορδές τους. Τους είδαμε σαν πρόσωπα χωρίς καμία ευθύνη. (Θυμηθείτε, λ.χ., για πόσα χρόνια πολιτικοί και δημοσιογράφοι ανεχόμασταν την ιδιότυπη αυτονομία των Εξαρχείων, οχυρωμένοι πίσω από τον ευφημισμό «τα παιδιά». )

Πολλά έπαιξαν τον ρόλο τους. Ενα ήταν οπωσδήποτε η (αφύσικη) παράταση της νεότητας: ο κόσμος γέμισε ξαφνικά ναυαγισμένους πενηντάρηδες που γελοιοποιούνται ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι είναι τριαντάρηδες. (Ισως για αυτό αντιμετωπίζουμε σήμερα τους δεκαοκτάρηδες σαν τετράχρονα…) Ενα άλλο πρέπει να ήταν η εξέλιξη των οικογενειακών δεσμών. Σή μερα η αξιοπρέπεια της μεσαίας τάξης δεν φθάνει· χρειάζονται περισσότερα. Για τον λόγο αυτόν οι γονείς εργάζονται σαν τα σκυλιά, δεν τους μένει χρόνος να ασχοληθούν με τα παιδιά και αναπληρώνουν την απουσία προσφέροντας στα παιδιά σχεδόν οτιδήποτε ζητήσουν. Είναι μια μορφή εξιλέωσης…

Αν στην παραπάνω εικόνα προσθέσουμε και την κατάρρευση της δημόσιας παιδείας, με αποκορύφωμα την επικράτηση της λογικής του «εύκολου» (και αναπόφευκτα ευτελούς) πτυχίου, νομίζω ότι έχουμε μία (από τις πολλές, δεν αμφιβάλλω) εξηγήσεις του φαινομένου που βλέπουμε γύρω μας τούτες τις ημέρες.

Από την άλλη πλευρά, όταν καμιά φορά (ευτυχώς σπάνια…) θυμάμαι την οργή που είχα εγώ στα δεκαέξι μου, όταν αναλογίζομαι τι βόμβα είχαν στο σπίτι τους οι γονείς μου χωρίς να το υποψιάζονται, τότε ειλικρινά ντρέπομαι- κυρίως για την οργή που με κυριεύει όταν βλέπω από την τηλεόραση τους πιτσιρικάδες να αφήνουν τη δική τους οργή να ξεσπάει.

Αυτά περιγράφουν τη σύγχυση στην οποία διατελώ και τίποτε περισσότερο.

Παρεμπιπτόντως, ως και στην Κηφισιά οι μαγαζάτορες κάλυψαν τις βιτρίνες των καταστημάτων τους με πλερέζες και μαύρα τούλια (ακόμη και με μαύρες σκουπιδοσακούλες…), για να τους λυπηθεί ο μαινόμενος όχλος, αν έφθανε ως εκεί επάνω.

Τζάμπα ο κόπος. Τα «παιδιά» δεν ανέβηκαν στην Κηφισιά. Ισως επειδή κάποια από αυτά μένουν εκεί, οπότε είχαν τον φόβο μήπως πετύχουν τη μαμά τους να δοκιμάζει φορέματα στον Καρούζο ενώ ετοιμάζονται να ρίξουν τη μολότοφ…

Την είδηση από την Εξεταστική την άφησα για το τέλος.

Αν η κυρία Φεβρωνία Πατριανάκου (μια αληθινή κυρία της Νεοδημοκρατίας, με τη σιδηρά συγκρότηση κνίτισσας) ξεσηκώνεται στην Εξεταστική απαιτώντας να ανοίξουν οι λογαριασμοί του κ. Γιώργου Βουλγαράκη, κλάψ΄ τα Χαράλαμπε!..

Ολοι έχουμε καταλάβει ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση και πρώτοι απ΄ όλους οι κυβερνητικοί βουλευτές. Η διαφορά είναι ότι τώρα αρχίζουν πλέον και να το δείχνουν! (Με τον τρόπο του ο καθένας…)

Κύριε διευθυντά

Μια παραίνεση να διατυπώσω,για να τη μεταφέρετε στον υπουργό Εσωτερικών Πάκη Παυλόπουλο: αν τον χρόνο που διαθέτει τώρα για να τηλεφωνεί σε δημοσιογράφους και να κλαίγεται (πόσο υπέφερε, πόσο κλονίστηκε, πώς έκλαιγε όλη τη νύχτα κτλ.) τον διέθετε για να κοιμάται,θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας!Τουλάχιστον κοιμώμενος δεν θα έκανε λάθη. (Παρεκτός στα όνειρά του,αλλά αυτά είναι δική του υπόθεση…)

Με τους θερμούς χαιρετισμούς μου

ΠΑΝΔΩΡΑ