Oλες αυτές τις νύχτες η Αθήνα των δρόμων και των πλατειών ήταν δραματικά άδεια. Χωρίς περαστικούς, αυτοκίνητα, καφετέριες, «μαγαζιά», με κλειστά ή άδεια θέατρα και κινηματογράφους. Με εξαίρεση την κατεχόμενη περιοχή του Πολυτεχνείου. Και με τα «ντου» μερικών ομάδων κουκουλοφόρων σε περιοχές με ενδιαφέροντα καταστήματα. Δίκαια οργισμένων ή άπληστων; Η Αθήνα της νύχτας ζούσε τον φόβο της. Με τους ανθρώπους της κάπου κλεισμένους. Δεν έβλεπες φώτα, δεν άκουγες κάτι. Αν και αυτό δεν είναι δημοψήφισμα, τι είναι;
Σε μία τουλάχιστον πόλη, τη δημοκρατική Πάτρα, διάφοροι πολίτες «πήραν τον νόμο στα χέρια τους» και αντιμετώπισαν βίαια τη βία των κουκουλοφόρων. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται: να σου αμέσως και η «Χρυσή Αυγή». Εξαίρεση ή στροφή;
Εδώ κι εκεί, όλο και πιο συχνά, ξεμύτισε και η ξενοφοβία. Κοντά της και ο ρατσισμός. Μαζί και η εθνική μας μοναξιά. «Κλέβουν οι Αλβανοί», «ο διεθνής σιωνισμός προκάλεσε την κρίση», «δάκτυλος των ξένων» τα γεγονότα. «Σκοτεινές δυνάμεις κίνησαν το χέρι του αστυνομικού που σκότωσε τον Αλέξη»- αλήθεια όμως, τι μάθαμε τελικά γι΄ αυτόν τον αστυνομικό και για μερικούς άλλους, όπως για εκείνους που έπαιξαν με τη φωτιά μετά την κηδεία του Αλέξη πυροβολώντας στον αέρα; Αλήθεια, τι γίνεται και από ποιες ομάδες ακριβώς μέσα στο μεταλλαγμένο νεοδημοκρατικά αστυνομικό σώμα που αξίζει καλύτερη τύχη;
Από παντού ξεχειλίζει η ανευθυνότητα. Με τη διήμερη πρωθυπουργική σιγή και στη συνέχεια με λόγια του αέρα. Με τον υπουργό Παιδείας χαμογελαστό, την Κυριακή το βράδυ, στο γήπεδο. Με τον μαραθώνιο συμβατικής θλίψης των κομμάτων μπας και χάσουν την ευκαιρία να ψαρέψουν μερικές ψήφους. Με την εκκωφαντική σιγή τόσων υπευθύνων και τις ανοησίες άλλων. Με τόσα ΜΜΕ που υπηρετούν την πλουτοκρατία μας να το παίζουν τόσο συχνά «οργισμένα νιάτα»: κι αν τα «παιδιά» με τις κουκούλες έκαιγαν τις επιχειρήσεις των αφεντικών τους, τι θα έλεγαν; Με το Πανεπιστήμιο να μας παραμυθιάζει πάντα με το δήθεν άσυλο. Με τα συνδικάτα να οργανώνουν επικίνδυνες συγκεντρώσεις και πορείες. Με τον Συνασπισμό να επιτρέπει στο κουκουέ να τον κολλάει στον τοίχο για τις εξαρχειακές αδυναμίες του. Με το ΠαΣοΚ να μας προτείνει κεράκια στα παράθυρα. Με τόσους πνευματικούς και άλλους κήνσορες να έχουν καταπιεί το αμίλητο νερό…
Το μέγα πρόβλημα δεν είναι η δίκαιη οργή των παιδιών και η θέλησή τους γενιά με γενιά να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν και έχουν λόγο, έστω και άτσαλο, ότι δεν είναι φυτά και θαμώνες στις καφετέριες της συμφοράς μήτε στόχος καταστολής. Αλλά ότι βρίσκονται αιχμάλωτα στα χέρια των πιο παραβατικών στοιχείων της κοινωνίας μας, αυτών που οι αρχές δεν θέλησαν, κι ας το μπορούσαν, να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Το μέγα πρόβλημα είναι συνεπώς η βαθιά ανευθυνότητα της σημερινής ηγεσίας που μας οδηγεί στα χειρότερα.
Ακόμα κι αν σβήσει για λίγο, από μόνη της, και αυτή η φωτιά, όπως έσβησαν οι φωτιές του περσινού καλοκαιριού.
