Πριν από ενάμιση χρόνο έμαθε ότι είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Αμέσως άρχισε θεραπεία αλλά η νόσος εξελισσόταν με γρήγορους ρυθμούς. Σε λίγους μήνες έκανε μετάσταση στα οστά και στο επινεφρίδιο. Οι γιατροί τού ξεκαθάρισαν ότι «η περίπτωσή του δεν έπαιρνε θεραπεία…». Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση… Στα νοσοκομεία μπαινόβγαινε συχνά, μόνο όμως για να αντιμετωπίσει άλλα προβλήματα υγείας που παρουσιάζονταν εξαιτίας της σοβαρής κατάστασής του. Ξεπερνούσε το πρόβλημα και έπαιρνε εξιτήριο. Φροντίδα είχε μόνο από τους δικούς του ανθρώπους, στο σπίτι του. Η τελευταία φορά που πήγε σε νοσοκομείο ήταν πριν από περίπου έναν μήνα. Είχε χάσει τις αισθήσεις του και το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ τον μετέφερε στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Εκεί έμεινε αρκετές ημέρες με οξυγόνο, καθετήρα και ορό. Οταν άρχισε κάπως να συνέρχεται, του είπαν ότι έπρεπε να φύγει διότι δεν θεραπεύεται και είναι άδικο να κρατάει μια κλίνη ενός μάχιμου νοσοκομείου. Ηταν σαν να του έλεγαν «θα πεθάνεις που θα πεθάνεις, πήγαινε σπίτι σου». Και το οδυνηρό είναι ότι δεν το είπαν καν σε συγγενή του αλλά στον ίδιο. Τον κυρίευσε το άγχος. Πού μπορούσε να πάει σε αυτή την κατάσταση; Ούτε να περπατήσει δεν μπορούσε πια. Μια λύση ήταν να νοσηλευθεί σε κάποια ιδιωτική κλινική. Κι αυτή όμως πώς θα την πληρώνει; Δεν ήταν ασφαλισμένος. Το μόνο βιβλιάριο που είχε ήταν της Πρόνοιας, αυτό που έχουν οι άποροι.


Η εντολή του νοσοκομείου που ζητούσε από τον ασθενή να φύγει προκάλεσε την κινητοποίηση των δικών του ανθρώπων. Τηλεφώνησαν σε όλους όσοι μπορούσαν να βοηθήσουν. Παρακάλεσαν. Δεν βρήκαν όλες τις πόρτες ανοιχτές. «Τι είναι το νοσοκομείο μου, πάρκινγκ ασθενών;» τους είπε διευθυντής μικρού νοσοκομείου των Αμπελοκήπων. Η απάντησή του ήταν ένα γερό χαστούκι. Δεν πτοήθηκαν. Δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Συνέχισαν τις προσπάθειες μέχρι που αυτές απέδωσαν και κράτησαν τον ασθενή στο «Σωτηρία». Για λίγες ημέρες είχε τη νοσηλευτική φροντίδα που έπρεπε να έχει και δεν τον ενοχλούσε κανείς. Ως την προηγούμενη Πέμπτη. Μια νοσηλεύτρια πλησίασε τους δικούς του λέγοντάς τους ότι σε δύο ημέρες έπρεπε να φύγουν διότι χρειάζονταν το κρεβάτι. «Αυτή τη φορά είναι οριστικό» τους είπε, παρ’ ότι γνώριζε τη ραγδαία επιδείνωση της κατάστασης υγείας του ασθενούς. Δεν ήταν σε θέση να καταπιεί ούτε τα φάρμακά του και του τα έβαζαν σε ορό. Παρά ταύτα, οι γιατροί και οι νοσηλευτές είχαν πάρει την απόφασή τους: έπρεπε να τον διώξουν. Δεν πρόλαβαν όμως… Την ίδια ημέρα ο ασθενής ανέβασε υψηλό πυρετό και την επομένη έφυγε για πάντα…


* Καθημερινή σκληρότητα


Ο Ανδρέας Κ. ήταν μόλις 65 ετών και δυστυχώς ένας από τους πολλούς που φεύγουν από τη ζωή με άσχημες εικόνες. Οχι μόνο εξαιτίας της ασθένειάς τους αλλά και της αναλγησίας που δείχνει το κράτος απέναντί τους επειδή δεν μπορούν να θεραπευτούν. Λες και ο κόσμος φτιάχτηκε μόνο για τους υγιείς και εκείνους που, παρά τα προβλήματα υγείας τους, μπορούν να ελπίζουν…


Αν και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μετρείται με αριθμούς, ας σημειωθεί ότι οι άνθρωποι που νιώθουν το άγχος του Ανδρέα ακόμη και στα τελευταία τους δεν είναι λίγοι. Δεκάδες καρκινοπαθείς που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της νόσου πεθαίνουν κάθε χρόνο ξεχασμένοι, στο σπίτι τους, καθώς για τους ανθρώπους αυτούς δεν λειτουργεί στην Ελλάδα ούτε μία νοσηλευτική κλίνη. Τα νοσοκομεία του ΕΣΥ υπάρχουν μόνο για να θεραπεύουν αρρώστους. Μονάδες αποκατάστασης και ξενώνες όπου θα παρέχεται φροντίδα σε καρκινοπαθείς και άλλους ασθενείς τελικού σταδίου δεν έχουν καν σχεδιαστεί. Η δε κατ’ οίκον νοσηλεία λειτουργεί υποτυπωδώς.


«Η αποθεραπεία και η παρακολούθηση των ασθενών που έχουν ανάγκη νοσηλευτικής φροντίδας, και όχι απαραίτητα ιατρικής, σε μακροχρόνια βάση, είναι μια μαύρη τρύπα στον χώρο υγείας. Η ολοκληρωμένη και επιτυχής αντιμετώπιση του καρκίνου ξεκινά από την πρόληψη και καταλήγει στη φροντίδα στο τελικό στάδιο της νόσου. Πρέπει άμεσα η πολιτεία να προχωρήσει στην ενίσχυση του τομέα της αποκατάστασης και της φροντίδας των ογκολογικών ασθενών» δηλώνει στο «Βήμα» ο γενικός γραμματέας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, αναπληρωτής διευθυντής της Κλινικής Μαστού του νοσοκομείου «Αγιος Σάββας» κ. Β. Φιλόπουλος.


Ανάλογη είναι η θέση και του διευθυντή της Γ’ Χειρουργικής Κλινικής του Ογκολογικού Νοσοκομείου «Μεταξά» κ. Θ. Νησιώτη. «Για τους ασθενείς τελικού σταδίου δεν διατίθεται σήμερα ούτε ένα κρεβάτι. Πρέπει να δημιουργηθούν μονάδες οι οποίες θα νοσηλεύουν ογκολογικούς ασθενείς, κοντά σε νοσοκομεία» σημειώνει.


Η κυρία Δώρα Παππά, νοσηλεύτρια εξειδικευμένη στην ανακουφιστική φροντίδα, τονίζει κι αυτή ότι πρέπει να γίνουν άμεσα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση αλλά με τον σωστό τρόπο. «Είμαι υπέρ των ξενώνων, αρκεί να εξασφαλιστεί η οικονομική βιωσιμότητά τους, να υπάρχει σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και ειδική εκπαίδευση όλων των επαγγελματιών υγείας. Αλλιώς δεν θα επιτύχουμε τίποτα» τονίζει. «Η ανακουφιστική φροντίδα» συνεχίζει «εισήγαγε στη σύγχρονη κοινωνία ένα μοντέλο φροντίδας για όλους τους ανθρώπους με επίκεντρο τον αξιοπρεπή θάνατο. Βασικά χαρακτηριστικά της, η παροχή νοσηλευτικής και ιατρικής φροντίδας για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων. Ταυτίζεται με την ολιστική προσέγγιση του αρρώστου σε σωματικό, ψυχοκοινωνικό και πνευματικό επίπεδο και περιλαμβάνει τη στήριξη της οικογένειας όχι μόνο κατά τη διάρκεια της ασθένειας αλλά και μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου».


Περισσότεροι από 700 ασθενείς που δεν είχαν ασφαλιστική κάλυψη νοσηλεύθηκαν στον «Αγιο Σάββα», το μεγαλύτερο αντικαρκινικό νοσοκομείο της χώρας, το περασμένο έτος. Αλλοι 107 πέρασαν από τις αρχές του χρόνου ως τις 30 Σεπτεμβρίου από το Ογκολογικό Νοσοκομείο «Μεταξά». Αυτά τα δύο νοσοκομεία μαζί με το «Θεαγένειο» της Θεσσαλονίκης φροντίζουν τα τελευταία χρόνια τους ογκολογικούς ασθενείς. Μόνο τρία αντικαρκινικά νοσοκομεία, τη στιγμή που ο αριθμός των καρκινοπαθών αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο. Στον «Αγιο Σάββα» νοσηλεύονται ετησίως περισσότεροι από 25.000 ασθενείς. Πριν από περίπου έξι χρόνια ο αριθμός των νοσηλευομένων ήταν ο μισός.


* Προβλήματα και καθυστερήσεις


Σε ό,τι αφορά το νοσοκομείο των «Αγίων Αναργύρων» (το τρίτο ογκολογικό νοσοκομείο της Αττικής το οποίο έπαψε να λειτουργεί μετά τον σεισμό του 1999 λόγω ακαταλληλότητας του κτιρίου) οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι εργασίες κατασκευής του ολοκληρώνονται. «Υποτίθεται ότι το νοσοκομείο θα ήταν έτοιμο στο τέλος του χρόνου. Οι τελευταίες πληροφορίες όμως μιλούν για τον ερχόμενο Μάρτιο» αναφέρει ο διευθυντής της Γ’ Ογκολογικής Κλινικής του νοσοκομείου «Αγιοι Ανάργυροι», ειδικός γραμματέας της Εταιρείας Ογκολόγων – Παθολόγων Ελλάδας κ. Επ. Σαμαντάς. Η καθυστέρηση της λειτουργίας του έγκειται στην τακτοποίηση ορισμένων εκκρεμοτήτων, όπως η παροχή ρεύματος από τη ΔΕΗ και η σύνδεση με το αποχετευτικό δίκτυο. Προβλήματα που σε άλλες περιπτώσεις επιλύονται μέσα σε έναν μήνα.


Η γραφειοκρατία κρατά κλειστό το Ειδικό Κέντρο


Περισσότερα από δύο χρόνια παραμένει κλειστό το Ειδικό Κέντρο Φροντίδας – Αποθεραπείας Ασθενών με Καρκίνο. Οι λόγοι; Γραφειοκρατικοί. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια διευκρίνιση για τον οργανισμό του στη νομοθετική ρύθμιση που προώθησε η ηγεσία του υπουργείου Υγείας πριν από τις εκλογές.


Το Κέντρο με την έναρξη της λειτουργίας του θα εξυπηρετεί εκατοντάδες ασθενείς οι οποίοι μετακομίζουν στην Αθήνα για να ολοκληρώσουν τη θεραπεία τους αλλά και εκείνους που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της νόσου. Διαθέτει 52 νοσηλευτικές κλίνες και έχει ληφθεί απόφαση επέκτασής του. Εχει ήδη προγραμματιστεί η δημιουργία άλλων 100 κρεβατιών για τους ασθενείς που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της νόσου. Ιδρυμα που θα παρέχει ανάλογες υπηρεσίες προς τους ασθενείς με καρκίνο κατασκευάζεται και στη Βόρεια Ελλάδα. Το Κέντρο, το οποίο βρίσκεται στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, θα αναπτύξει σε πρώτη φάση 100 νοσηλευτικές κλίνες.