Στις 14 Ιουλίου 1789, ημέρα που ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση, ο Λουδοβίκος ΙΣτ΄ έγραψε στο ημερολόγιό του μία μόνο λέξη: «Rien!» ( «τίποτε!» )… Απομονωμένος στις Βερσαλλίες, περνούσε τις ημέρες του κατασκευάζοντας κλειδαριές, η αγαπημένη του απασχόληση, και δεν θεώρησε ότι εκείνη την ημέρα είχε συμβεί κάτι άξιο καταγραφής.

Δεν είναι ο πρώτος. Δεν θα είναι ο τελευταίος. Είναι αναρίθμητοι οι πολιτικοί που ηττήθηκαν επειδή αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντιληφθούν τα γεγονότα που τους οδηγούσαν στην ήττα. Ενας πρωθυπουργός, για παράδειγμα, δήλωσε στον ελληνικό λαό ότι με τον Βουλγαράκη, τον Παυλίδη, τον Ρουσόπουλο, το Βατοπαίδι κτλ. «δεν τρέχει τίποτε!». Μεταξύ μας, καλύτερα να έφτιαχνε κλειδαριές στη Ραφήνα.

Αυτή τη στιγμή όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν: ο λαός θύμωσε! Και θύμωσε επειδή προκλήθηκε. Επειδή του έβγαλαν τη γλώσσα. Σύσσωμη η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός. Του αμφισβήτησαν την κρίση, του χλεύασαν το αίσθημα δικαίου, του ποδοπάτησαν την αξιοπρέπεια, του συμπεριφέρθηκαν ιταμά και αλαζονικά.

O λαός θύμωσε και αντέδρασε. Αντέδρασε κατεβάζοντας τη ΝΔ από την πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων και αμφισβητώντας την προσωπική κυριαρχία του Κ.Καραμανλή. Είναι η πιο υγιής αντίδραση του ελληνικού λαού που έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια. Διότι αν δεν αντιδρούσε και τώρα… Ο θυμός, βεβαίως, δεν προεξοφλεί τίποτε. Είναι πρωτογενές συναίσθημα. Ξαφνικά η πολιτική σκηνή έγινε ένα τοπίο στην ομίχλη. Αργά ή γρήγορα, η ομίχλη θα διαλυθεί και τότε θα μετρήσουμε τις ζημιές και τα κέρδη. Τις οποίες μπορεί να υποψιαστούμε, για τις οποίες μπορεί να κουβεντιάσουμε, αλλά τις οποίες κανένας δεν γνωρίζει. Διότι ουδείς γνωρίζει τα όρια του θυμού που αντιμετωπίζει ο Πρωθυπουργός. Κρίσιμο ερώτημα. Ξέρετε γιατί; Επειδή στο πρόσωπό του κρατιέται μια ολόκληρη κυβέρνηση που δεν έχει από τίποτε άλλο να κρατηθεί. Αν πέσει, θα πέσουν. O ίδιος οικοδόμησε μια ισχυρή σχέση εμπιστοσύνης με τους ψηφοφόρους, ο «Κωστάκης» είχε γίνει «Κώστας». .. Ο Καραμανλής μπορεί να μη θεωρήθηκε ποτέ Πρωθυπουργός του διαμετρήματος των προκατόχων του, αλλά ήταν συμπαθής και «σαν κι εμάς». Οχι ο αυστηρός καθηγητής της Αναγνωστοπούλου, αλλά το καλό παιδί στη Ραφήνα που δεν σκοτώνεται στη δουλειά (όπως οι περισσότεροι), που πλακώνει τα παϊδάκια (όπως οι περισσότεροι) και που κουβεντιάζει για μπάλα (όπως σχεδόν όλοι). Και ξαφνικά, αυτό το «καλό παιδί» εντοπίστηκε να κάνει τον μάγκα, υπερασπιζόμενος ΕΠΕ, υπεράκτιες και χρυσόβουλλα. Πώς το είδε έτσι;

Τι θα μείνει από το «καλό παιδί» όταν κοπάσει ο θυμός; Θα θεωρήσουν οι ψηφοφόροι ότι τον τιμώρησαν αρκετά με μια δίμηνη (ας πούμε) «στέρηση πρωτιάς» στις δημοσκοπήσεις ή θα του το κρατήσουν ως τις εκλογές;

Η απάντηση είναι απλή: Εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο. Ούτως ή άλλως, αυτός θα κερδίσει τις εκλογές ή αυτός θα τις χάσει. Σήμερα που μιλάμε τίποτε δεν έχει τελειώσει και τίποτε δεν έχει κριθεί. Είναι αλήθεια ότι δεν ξέρω πολλές σχέσεις που διαλύθηκαν έτσι ξαφνικά, για ένα «γαμώτο!». Ξέρω όμως και μερικές που διαλύθηκαν για λιγότερα.