Σενάρια επί σεναρίων διατρέχουν την εμφανώς πια ασταθή ελληνική πολιτική σκηνή, φήμες επί φημών τη συνοδεύουν, τα μικρά μπερδεύονται με τα μεγάλα, ένας κύκλος προβληματικός, απόλυτα μικροελλαδικός, αναδεικνύεται τούτο τον καιρό από το εξουσιαστικό κέντρο των Αθηνών, που μοιάζει να ζει σε άλλον πλανήτη.

Αλλού, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, παίζεται αυτές τις ημέρες ο χαρακτήρας του οικονομικού συστήματος και η τύχη του πιστωτικού, το ίδιο το μοντέλο ζωής των ανθρώπων. Η αναζήτηση υπερβαίνει, ξεπερνά την ελληνική μικροπραγματικότητα, κινείται σε άλλες σφαίρες, τις οποίες, κακά τα ψέματα, η εγχώρια πολιτική δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσει, δεν έχει εκπαιδευτεί, αλλά ούτε και προσπαθεί για τα μεγάλα και τα κρίσιμα, γι΄ αυτά που ορίζουν πραγματικά τις ζωές των ανθρώπων.

Την ώρα λοιπόν που ο υπόλοιπος κόσμος ασχολείται με τη χειρότερη, σύμφωνα με τον Αλαν Γκρίνσπαν, κρίση των τελευταίων 100 ετών, εδώ «παλεύουμε» για τα μοναστηριακά, για τη δουλειά της Μάρας και στην καλύτερη περίπτωση για τα ακίνητα του κ. Βουλγαράκη.

Καταδιώκεται επίσης το πανελλήνιο από τις αναντίστοιχες προς τη διεθνή συγκυρία πράξεις και αποφάσεις του κ. Αλογοσκούφη, από τα ιδεοληπτικά του κ. Χατζηδάκη, για να μην πούμε ότι συνταράσσεται από τις αγωνίες των λαϊκοδεξιών για το μέλλον της Κεντροδεξιάς και από τις αντίστοιχες των πασόκων για τις δημοσκοπικές επιδόσεις του Κινήματος και του προέδρου.

Ολα αυτά, στοιχεία δυστυχώς της ιδιότυπης και ίσως μοναδικής ελληνικής περίπτωσης, θα σαρωθούν προσεχώς, καθώς η διεθνής κρίση, δυναμική καθώς φαίνεται, θα φέρει στο προσκήνιο τα πραγματικά διλήμματα, αυτά που όριζαν επί αιώνες τις πολιτικές και κοινωνικές αναζητήσεις.

Είναι ο χαρακτήρας της κρίσης, το βάθος και η έντασή της, το γεγονός ότι η αμερικανική Κεντρική Τράπεζα αναγκάστηκε, όπως το 1941, σε πολεμικές συνθήκες, να εκδώσει βραχυχρόνιους τίτλους 35 ημερών προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις καταρρέουσες τράπεζες και ασφαλιστικές, που θα οδηγήσουν σε επαναξιολόγηση και αναθεώρηση κανόνων, αρχών και αξιών του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που διέπουν τον σύγχρονο κόσμο.

Διαρκούσης της κρίσης και σίγουρα με το τέλος αυτής, ο κόσμος θα αναζητήσει νέες συνθέσεις, οι οποίες θα ξεπερνούν τα δόγματα της τελευταίας 30ετίας και θα ξεχωρίζουν τα πραγματικά από τα εικονικά, τα ανθρώπινα από τα λογιστικά. Το δυστύχημα για μας εδώ είναι ότι και πάλι θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο, ασχολούμενοι με τα μοναστηριακά, με τα εξοχικά, με τα μικρά και ευτελή της αυλής του Μεγάρου Μαξίμου. Φέρει γι΄ αυτό μεγάλη ευθύνη ο κ. Πρωθυπουργός, που γι΄ αλλού μας έδειχνε κι αλλού μας πήγε.

akarakousis@dolnet.gr