Για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, δεν υπάρχει κανένα όραμα, καμία προοπτική, καμία κατάληξη

Δεν ξέρουμε κατά πόσο έχει γίνει αντιληπτό στην κυβέρνηση (αλλά και στην αντιπολίτευση) ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών βρίσκεται για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση πολύ κοντά σε αυτό που λέμε αδιέξοδο. Υπερβολή; Καθόλου, αν θυμηθούμε πώς πορευθήκαμε, «επί τροχάδην», τόσο χρόνια.

Μετά την πτώση της χούντας ως γνωστόν όλα άλλαξαν, ενώ ειδικά στον οικονομικό τομέα έπνεε «ούριος άνεμος» λόγω της στρατηγικής για την ένταξή μας στην (τότε) ΕΟΚ. Ο πρωτεργάτης της κίνησης, ο κ. Κ.Καραμανλής , έθεσε τον «μέγα στόχο» με την προοπτική ότι η ζωή των πολιτών θα γίνει καλύτερη. Υπήρχε δηλαδή ένα όραμα, μια στρατηγική, μια πανεθνική κινητοποίηση και τελικός στόχος με καλύτερες προοπτικές. Στη συνέχεια είχαμε τον πρώτο επονομαζόμενο ως τσάρο της οικονομίας, τον κ. Γ.Αρσένη, που πήρε μέτρα αλλά παράλληλα μιλούσε για την «έξοδο από το τούνελ». Ο στόχος, η κατάληξη, οι προοπτικές ήταν και πάλι γνωστές. Μας λέγανε, παίρνουμε μέτρα, αλλά οι φράσεις «φως στο τούνελ» και «έξοδος από το τούνελ» μας έδιναν έναν ορατό στόχο, μια προοπτική. Το ίδιο έγινε με όλους τους άλλους υπουργούς Εθνικής Οικονομίας. Το ίδιο έγινε και με τον κ. Κ. Σημίτη και με τον κ. Ι. Παπαντωνίου και όλους τους άλλους υπουργούς.

Βέβαια υπήρξε μια παρένθεση, εκείνη της κυβέρνησης του κ. Κ.Μητσοτάκη, που «μαύρισε» τον ψυχισμό των ελλήνων πολιτών. Η ανασφάλεια ακόμα και για την καταβολή των συντάξεων διαπέρασε όλο τον πληθυσμό, ενώ η συμμετοχή μας στη Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν συνοδεύτηκε με καμία προοπτική για την «έξοδο από το τούνελ». Η συνέχεια (ως πιο πρόσφατη) είναι περισσότερο γνωστή. Ο στρατηγικός στόχος για την ένταξή μας στην ΟΝΕ συνοδεύτηκε με την προοπτική συμφερότερων όρων λειτουργίας για τη βιομηχανία, τις υπηρεσίες, το εμπόριο, τον έλληνα τουρίστα σε άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ, τον απλό πολίτη. Και τότε υπήρχε όραμα, στόχος, ενδιάμεσα στάδια, προοπτική, κατάληξη.

Ας έρθουμε τώρα στο κοντινό παρελθόν και στο παρόν. Τι έγινε τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια; Τα πρώτα δύο η κυβέρνηση τα ανάλωσε στην «απογραφή» και στα συμπαρομαρτούντα. Μετά, ακολούθησε τη λεγόμενη ήπια προσαρμογή, που εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί επρόκειτο για το μοίρασμα ψίχουλων από την «πίτα», πολύ μεγάλο «ντόρο» για τα δημοσιονομικά και καμία προοπτική και κατάληξη. Με την «απογραφή» μπήκαμε στην επιτήρηση, στη συνέχεια βγήκαμε και τώρα κινδυνεύουμε να ξαναμπούμε. Με άλλα λόγια, κανένα όραμα, καμία προοπτική, καμία κατάληξη. Ούτε ένας από εμάς δεν γνωρίζει όχι μόνον τι θα γίνει την ερχόμενη πενταετία, αλλά ούτε καν το επόμενο έτος. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν γνωρίζει ούτε η κυβέρνηση. Και αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση.

Ας προσέχαμε…