Ντροπή!
Πολύς λόγος γίνεται για την «έκρηξη» της κινεζικής σύγχρονης τέχνης (και μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για αυτήν αύριο, στο «Βήμα της Κυριακής» στο ένθετο «Βήμα 2»), ωστόσο νιώθω τόσο θυμωμένος που δεν με απασχολεί τώρα το γεγονός ότι τούτη είναι μια στήλη για τα εικαστικά. Πρέπει να πω ότι και εγώ είχα μπερδευτεί κάποια στιγμή- ήθελα μάλιστα να διοργανώσω και μια έκθεση στο Πεκίνο. Αλλά μετά μου ήρθε η σκέψη- σαν ρίγος- ότι κάτι τέτοιο είναι κάτι περισσότερο από ανεπίτρεπτο: είναι απάνθρωπο, σιχαμερό.

Ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες χθες. Οι κυβερνήσεις το δέχθηκαν. Και οι πολίτες των χωρών το δέχθηκαν. Και οι διανοητές, οι επιστήμονες, οι πανεπιστημιακές κοινότητες, οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί, οι δημοσιογράφοι. Και οι αθλητές πήγαν να τρέξουν, να πηδήξουν, να κολυμπήσουν και να κερδίσουν μετάλλια. Εχω ακούσει διάφορα επιχειρήματα. Οτι η Κίνα είναι ανερχόμενη δύναμη και δεν μπορούμε να μην έχουμε σχέσεις μαζί της. Οτι η πρόοδος έρχεται με τους δικούς της ρυθμούς και η Δύση πρέπει να σιωπήσει επειδή δεν ξέρει τίποτε για τον κινεζικό πολιτισμό και τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Οτι η διάνοιξη των αγορών θα φέρει αναπόφευκτα τις πολιτικές ελευθερίες. Οτι δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κριτική επειδή έλλειμμα ελευθερίας υπάρχει και στις δυτικές χώρες, στις ΗΠΑ φέρ΄ ειπείν.

Υπάρχουν λίγες, σποραδικές φωνές που έχουν θυμίσει την τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο. Ηταν 1936 και η «ανερχόμενη δύναμη» άκουγε στο όνομα Αδόλφος Χίτλερ . Οπως τότε, έτσι και τώρα, όλα αυτά είναι απαράδεκτα επιχειρήματα- ένα προς ένα. Ναι, και η Δύση έχει χίλια προβλήματα, έλλειμμα ελευθερίας, εγκληματικές πολιτικές, αδικία, ό,τι θέλετε. Αλλά υπάρχουν τρόποι αντίδρασης και συχνά αποδίδουν δικαιοσύνη. Εστω, κάποια δικαιοσύνη. Βασικά, δεν χρειάζεται να πείσω κανέναν ότι έχω δικαίωμα να ζω. Στην Κίνα, αν βγω στην πλατεία (όπως αυτή στη διάσημη φωτογραφία του Τζεφ Γουάιντενερ, δεξιά) και αποδοκιμάσω τον Χου Ζιντάο, μία ώρα αργότερα θα μου έχουν φυτέψει μια σφαίρα στον σβέρκο. Δεν υπάρχει λοιπόν συζήτηση. Δεν θα έπρεπε ποτέ να είχαν δοθεί οι Ολυμπιακοί στην Κίνα. Και αν αυτοί που αποφασίζουν είναι τόσο αλλοτριωμένοι και τελικά τους έδωσαν, δεν θα έπρεπε να είχε πάει κανένας. Ούτε ένας. Ντροπή σε όλους μας. Ντροπή στις κυβερνήσεις, ντροπή στους πολίτες των χωρών, ντροπή στους διανοητές, στους επιστήμονες, στα πανεπιστήμια, στους καλλιτέχνες, στους δημιουργούς. Και ντροπή στους αθλητές. zenakos@dolnet.gr

www.artfully-on-saturday.blogspot.com