Τόσο στην ελληνοκυπριακή κοινότητα όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν ως προς την ουσία δύο σχολές και ένα παραλήρημα

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ο κ. Χριστόφιας και ο κ. Ταλάτ κατάφεραν να επανασυνδέσουν τον διάλογο ανάμεσα στις δύο κυπριακές κοινότητες και να θέσουν τις βάσεις για μια απευθείας, χωρίς μεσάζοντες, διαπραγμάτευση που θα αρχίσει στις 3 του Σεπτέμβρη. Το Κυπριακό ξέφυγε έτσι από το αδιέξοδο όπου το είχε στριμώξει από τόσα χρόνια ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Συνεπώς υπάρχει πια ελπίδα. Στόχος είναι η επανένωση του νησιού, που αναγκαστικά θα έχει τον χαρακτήρα ομοσπονδίας δύο πολιτικά ισότιμων και αυτοδιοικούμενων κρατιδίων. Είναι σίγουρο ότι αν δεν φτάσουμε σε αυτό, η διχοτόμηση της Κύπρου, ήδη προφανής, θα εδραιωθεί. Για πάντα; Η πιο πιθανή απάντηση είναι «ναι».

Το παράδοξο είναι ότι η νέα αυτή διαπραγμάτευση εξελίσσεται σε μια στιγμή πλήρους αναταραχής στην Τουρκία και, αλλά αυτό είναι λιγότερο σημαντικό, πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα. Είναι επίσης παράδοξο το γεγονός ότι ο αρχιμάστοράς της, ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι ο πολιτικός που χωρίς αυτόν ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν θα έβλεπε ποτέ το προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας. Ο ηγέτης του ΑΚΕΛ δεν είναι συνεπώς ανεύθυνος για τα όσα έζησε το νησί του τα τελευταία αποφασιστικά χρόνια. Είναι θετικό ότι όχι μόνο (αντικειμενικά) το διαπίστωσε, αλλά και ότι φρόντισε να προχωρήσει με σύνεση και ως τώρα με αποτελεσματικότητα στη μεγάλη στροφή. Παρά τις αντιδράσεις των υπερπατριωτών.

Τόσο στην ελληνοκυπριακή κοινότητα όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν ως προς την ουσία δύο σχολές και ένα παραλήρημα.

Το παραλήρημα, που στηρίζεται και στο προηγούμενο του Ισραήλ, αναπαράγει το θεώρημα ότι «με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θάναι».

Από τις σχολές, η πρώτη πιστεύει ότι το μέλλον του νησιού και όλων των κατοίκων του δεν θα εξασφαλιστεί παρά μόνο με την επανένωση. Η δεύτερη θεωρεί ότι τελικά το καλύτερο είναι οι δύο κοινότητες να ζήσουν χώρια και να είναι ο καθένας, κυρίως οι Ελληνοκύπριοι, αποκλειστικός αφέντης στον υπολειπόμενο τόπο του.

Το κακό για την επανένωση είναι ότι η μακρόχρονη διχοτόμηση- ξεκίνησε πολύ πριν από την τουρκική εισβολή- έχει δημιουργήσει «τετελεσμένα» και το χειρότερο, κυρίως τα τελευταία χρόνια, είναι η μαζική, παράνομη αλλά υπαρκτή αξιοποίηση των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα Κατεχόμενα με τη συμβολή και του ξένου κεφαλαίου αντί για μια ανάπτυξη με τη μαζική συμμετοχή των ελληνοκυπρίων επενδυτών. Συνεπώς τα όσα θετικά για το περιουσιακό περιελάμβανε το Σχέδιο Αναν πολύ δύσκολα θα μπορούσαν σήμερα να υπερισχύσουν.

Αλλά το μεγαλύτερο κακό με την οριστική, έστω κι αν αυτό δεν ομολογηθεί, εμπέδωση της διχοτόμησης θα είναι η πλήρης αλλαγή όλων των δεδομένων της Κύπρου: δημογραφικού, πολιτικού, οικονομικού, στρατιωτικού ακόμα και γεωπολιτικού· κυρίως αν τελικά η Τουρκία μείνει έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση: η τουρκική Μικρά Ασία του Σαρκοζί, που «δεν είναι Ευρώπη», θα αρχίζει στο τέως οδόφραγμα της οδού Λήδρας, στη Λευκωσία. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την Ελλάδα, για τις αμυντικές της δαπάνες, για την εξωτερική της πολιτική, για το Αιγαίο επίσης και ίσως όχι μόνο.

somerit@otenet.gr