Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση βάζει από το παράθυρο την ιδιωτική εκπαίδευση στη χειρότερη μορφή της
Πριν από λίγο καιρό ήταν στην Αθήνα ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Γέιλ Ρίτσαρντ Λέβιν. Οταν τον ρώτησαν αν το πανεπιστήμιό του σκοπεύει να ανοίξει παραρτήματα εκτός Ηνωμένων Πολιτειών ή να συνεργαστεί με «τοπικά κολέγια», απάντησε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, δεν είναι καν στις προθέσεις του. Το επιχείρημά του ήταν καταλυτικό: τα πανεπιστήμια, το κύρος τους, την αναγνωρισιμότητά τους τα δημιουργεί το faculty, δηλαδή το έμψυχο δυναμικό, το διδακτικό προσωπικό, οι καθηγητές και οι ερευνητές που στελεχώνουν σχολές, τμήματα, εργαστήρια, αυτοί που γράφουν και εκδίδουν βιβλία, μετέχουν σε διεθνή συνέδρια, δημοσιεύουν σε περιοδικά κύρους και συμβάλλουν όχι μόνο στην πρόοδο της γνώσης αλλά και στη φήμη του ιδρύματος που εκπροσωπούν.
Πρόσθεσε μάλιστα ο Ρίτσαρντ Λέβιν ότι θα ήταν οξύμωρο από τη μία να κάνουν τόση προσπάθεια να συγκεντρωθεί διδακτικό προσωπικό υψηλού επιπέδου στο Γέιλ και από την άλλη να δημιουργούν παραρτήματα όπου το επίπεδο του διδακτικού προσωπικού δεν θα ήταν το ίδιο με αυτό του μητρικού ιδρύματος. Προς επίρρωσιν αυτής της θέσης, δεν είναι τυχαίο ότι είδαμε πρόσφατα στην εφημερίδα «Le Μonde» ολοσέλιδη διαφήμιση γαλλικής grande ecole, όπου το μοναδικό μήνυμα ήταν το επίπεδο και η αναγνωρισιμότητα του διδακτικού της προσωπικού: οι καθηγητές μας έχουν τόσα βιβλία, τόσες δημοσιεύσεις κτλ. (Μου κάνει εντύπωση που από τα προγράμματα και τα booklets των περισσότερων ελληνικών πανεπιστημίων απουσιάζουν επιδεικτικά τα πλήρη επιστημονικά και ερευνητικά προφίλ των διδασκόντων, μολονότι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει αρκετούς καθηγητές πρώτης γραμμής, και μάλιστα συνεργάτες έγκυρων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Γιατί; Εσωστρέφεια ή μια περίεργη σεμνότητα και ταπεινότητα, που δεν είναι καθόλου χρήσιμη σε καιρούς που το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο υφίσταται πόλεμο;)
Και τώρα στο προκείμενο. Η κυβέρνηση αναγνωρίζει τα κολέγια, που όλοι ξέρουμε πώς λειτουργούν, με μόνο δηλωμένο κριτήριο την οικονομική φερεγγυότητα των κολεγιαρχών. Η εγγύηση των 500.000 ευρώ που πρέπει να καταβληθεί προκειμένου ένα κολέγιο να αποκτήσει μόνιμη άδεια λειτουργίας είναι το μόνο κριτήριο που φαίνεται να υπερισχύει, το μόνο δεσπόζον στοιχείο. Από ΄κεί και πέρα τίποτε δεν περιγράφεται και, κυρίως, τίποτε δεν ορίζεται λεπτομερώς και με αυστηρότητα. Τα πτυχία των κολεγίων θα εκδίδονται από τα ιδρύματα-πάτρωνες (προς το παρόν κάτι άγνωστα-south και-american) για να επιστέφουν σπουδές που μόνο κατά το ένα τρίτο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έχουν γίνει στο πανεπιστήμιο-πάτρωνα του εγχώριου κολεγίου.
Νομίζω ότι αυτό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Αλλά και αν δεν είναι πρωτοτυπία, ποιο είναι το επίπεδο αυτών των κολεγίων που θα πάρουν νομοτύπως τη θέση ενός μέρους της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης; Ποιο είναι το faculty τους; Ποιοι διδάσκουν; Με τι προσόντα; Με τι διδακτορικά; Με τι δημοσιεύσεις; Και μένουμε μόνο στο μείζον θέμα του διδακτικού προσωπικού, γιατί υπάρχουν και άλλα που έχουν σχέση με προγράμματα, υποδομές κτλ.
Δεν με ενοχλεί το ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Αλλά εδώ είναι φανερό ότι η κυβέρνηση βάζει από το παράθυρο την ιδιωτική εκπαίδευση στη χειρότερη μορφή της. Πρόχειρα και χωρίς μελέτη προσπαθεί να βουλώσει «τρύπες» ποικίλων ειδών. Προφανώς θα υπάρχουν εξαιρέσεις, κάποια κολέγια που θα αντέχουν τον ποιοτικό έλεγχο. Αλλά η εξαίρεση δεν επιβεβαιώνει τον κανόνα.
nbak@dolnet.gr
