Υπάρχει ένα αμερικάνικο ρητό που λέει «ο καθένας μπορεί να γίνει πρόεδρος». Στις προεδρικές εκλογές του 2016, η Αμερική έχει βαλθεί να αποδείξει ότι πραγματικά ο «καθένας» διεκδικεί την προεδρία, ΄.
Παράδειγμα, ο Ντόναλντ Τραμπ. Για τον υπόλοιπο κόσμο η υποψηφιότητά του είναι ένα ανέκδοτο. Ο Τραμπ μοιάζει σαν μια φάρσα που κάνει το αμερικανικό εκλογικό σώμα στο πολιτικό κατεστημένο.
Πολλοί Ρεπουμπλικανοί τον υποστηρίζουν, αλλά μάλλον το κάνουν για να σπάσουν πλάκα. Είναι σαν χαρακτήρας από γελοιογραφία: θορυβώδης φανατικός με υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του, που υπερηφανεύεται για το ότι είναι αυτοδημιούργητος και μπορεί να πουλήσει πάγο στους εσκιμώους.
Το ακριβώς αντίθετο του Τραμπ στο κόμμα των Δημοκρατικών είναι ο Μπέρνι Σάντερς. Ο Σάντερς επαναλαμβάνει κλισέ της «νέας αριστεράς» του ’60 με τόση σοβαρότητα, όση και η γελοιότητα του Τραμπ.
Ο Σάντερς φαίνεται λίγο ανενημέρωτος για ό,τι συνέβη μετά το Γούντστοκ _ ιδιαίτερα στον χώρο των διεθνών εξελίξεων. Φαίνεται πως δεν αντιλήφθηκε ότι έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, ούτε κατάλαβε ότι στέκεται ακόμη στην λάθος πλευρά του.
Οι περισσότεροι υποστηρικτές του Μπέρνι είναι άνθρωποι που δεν είχαν γεννηθεί όταν οι ιδέες του ήταν στη μόδα. Είναι πολύ νέοι για να αντιληφθούν πως ό,τι λέει ο Σάντερς ακούγεται καλό σε συζητήσεις στην φοιτητική εστία, αλλά αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Η υπόλοιπη Αμερική δεν βλέπει πολύ θετικά το ότι ο Μπέρνι αυτοαποκαλείται σοσιαλιστής. Η λέξη αυτή έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για τον Αμερικάνο. Αν του πεις «Είμαι σοσιαλιστής» θα καταλάβει «Πρόκειται να σου πάρω την τηλεόραση και να την δώσω σε μια οικογένεια ναρκομανών στα δάση του Βερμόντ».
Επομένως ο Σάντερς δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σπάσει το πολιτικό αδιέξοδο των ΗΠΑ. Θα ήταν σαν να εκλεγόταν η Μέρκελ πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Υπάρχουν βέβαια και σοβαροί υποψήφιοι. Όπως η Χίλαρι Κλίντον. H Χίλαρι προσπαθεί σοβαρά να γίνει πρόεδρος, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από το 1992.
Η Κλίντον είναι μια πεπειραμένη, πρακτική κεντροαριστερή υποψήφια. Η ανάδειξή της στο Δημοκρατικό κόμμα υποτίθεται πως ήταν αναπόφευκτη. Σε μια χρονιά που οι Αμερικάνοι είναι πρόθυμοι να πάνε προς κάθε κατεύθυνση επιδιώκοντας την αλλαγή, η Χίλαρι εκπροσωπεί το «γνωστό», την μονοτονία. Τραβάει το κουπί της σε αντίθετη φορά.
Με τον Μπεν Κάρσον να εξασθενεί, ο κυριότερος συντηρητικός υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών είναι ο Τεντ Κρουζ.
Ο Κάρσον είναι καλός άνθρωπος, αλλά φαίνεται πως δεν είχε ιδέα γιατί επεδίωκε την προεδρία. Οι Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι τον στέλνουν σπίτι του, να επιστρέψει στη νευροχειρουργική _ μάλλον μήπως και μπορέσει να πραγματοποιήσει μεταφύτευση εγκεφάλου στον Τραμπ.
O Τεντ Κρουζ επιδιώκει έναν καθολικό φόρο εισοδήματος 10%. Το ΑΕΠ των ΗΠΑ είναι $18 τρισ. Ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός είναι $3,8 τρισ. Ας υποθέσουμε ότι ο Κρουζ καταφέρει να κόψει $1 τρισ. από τον προϋπολογισμό. Ας υποθέσουμε ότι θα μπορέσει κάπως να επιβάλλει τον φόρο 10% σε ολόκληρο το ΑΕΠ. Και πάλι, μένει μια τρύπα ενός τρισεκατομμυρίου στις τσέπες της χώρας.
Στην αμερικανική πολιτική είναι λάθος να λέει κανείς ότι οι σκληροπυρηνικά συντηρητικοί δεν είναι υπολογίσιμοι. Μπορεί να πει όμως πως δεν μπορούν να κάνουν υπολογισμούς.
O Μάρκο Ρούμπιο, o Τζον Κάσιτς, o Τζεμπ Μπους και ο Κρις Κρίστι είναι πεπειραμένοι, πρακτικοί κεντροδεξιοί υποψήφιοι. Το ίδιο και η Κάρλι Φιορίνα, συν το ότι είναι γυναίκα, μείον την εμπειρία.
Αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα που θα είχε η Χίλαρι αν ανταγωνιζόταν πέντε φορές τον εαυτό της: τραβάνε όλοι τους κουπί προς τη λάθος κατεύθυνση.
Ο Τζεμπ Μπους είναι η «μεγάλη ιστορία αποτυχίας στην Αμερική». Παρά τις πολιτικές διασυνδέσεις και την χρηματοδότηση ενός Μπους, δεν μπορεί ακόμα να ξεφύγει από τα μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Αυτό θα ήταν σχεδόν αδύνατο για τον γόνο μιας τόσο μεγάλης οικογένειας σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Ο Τζον Κάσιτς είναι ένας πολύ δημοφιλής συντηρητικός κυβερνήτης του Οχάιο _ μιας όχι και τόσο συντηρητικής πολιτείας. Στο Οχάιο εκδηλώνεται κάθε σύγκρουση της Αμερικής. Όλοι μισούνται μεταξύ τους, αλλά κανείς δεν μισεί τον Τζον.
Η Κάρλι Φιορίνα ήταν η διευθύνουσα σύμβουλος της Hewlett-Packard, και η μετοχή της εταιρίας έπεσε κατά 60% όσο κατείχε αυτή τη θέση.
Ο Μάρκο Ρούμπιο είναι ένας αρκετά υποσχόμενος υποψήφιος. Εξασφαλίζει την ψήφο των λατινοαμερικάνων _ στην Κούβα. Αν η Κούβα είχε προεδρικές εκλογές, ο Ρούμπιο θα ήταν πολύ πιο μπροστά από τον Ραούλ Κάστρο στις δημοσκοπήσεις
Τι μας δείχνουν οι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές του 2016; Ότι οι Αμερικανοί έχουν καλή αίσθηση του χιούμορ. Βέβαια υπάρχει το ενδεχόμενο να μην κάνουν όλα τα παραπάνω για αστείο, αλλά στα σοβαρά.
