Οι λησμονημένοι Ινδοί του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Οι Ινδοί που πολέμησαν κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο, ενώ εκείνοι που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο από τα πολλά μέτωπα της Ευρώπης, και όχι μόνο, ξεπερνούν τις 74.000. Αλλά τόσο η παγκόσμια κοινότητα όσο και η παγκόσμια ιστορία φαίνεται ότι έχουν λησμονήσει τις θυσίες αυτές, σημειώνει σε άρθρο του στην ιστοσελίδα του BBC ο Σάσι Θαρόρ, πρώην υπουργός του Κόμματος του Κογκρέσου και πρώην διπλωμάτης της Ινδίας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

Σχεδόν έναν χρόνο μετά τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την έναρξη του «Μεγάλου Πολέμου» η Ευρώπη συνεχίζει να τιμά τη μνήμη των εκατομμυρίων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στον «πόλεμο ο οποίος επρόκειτο να τερματίσει όλους τους πολέμους», όπως πίστευαν αρκετοί εκείνη την εποχή. Πέρα όμως από τους εκατομμύρια Ευρωπαίους, στα χαρακώματα της Κεντρικής Ευρώπης βρέθηκαν να πολεμούν και στρατιώτες μακρινών χωρών οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τα μακροχρόνια και θανάσιμα, όπως αποδείχθηκε, μίση της Γηραιάς Ηπείρου.

Την ώρα ωστόσο που ο ρόλος των αυστραλών, των νεοζηλανδών, των καναδών και των νοτιοαφρικανών στρατιωτών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ευρέως αναγνωρισμένος, για τους 1,3 εκατομμύρια Ινδούς λίγα είναι γνωστά και ακόμη λιγότερα λέγονται.

Μεραρχίες και ταξιαρχίες ινδών στρατιωτών προσέφεραν τις υπηρεσίες τους σε όλα σχεδόν τα πεδία των μαχών, από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο ως τη Μέση Ανατολή. Σχεδόν 700.000 Ινδοί, πάρα πολλοί από τους οποίους ήταν μουσουλμάνοι, πολέμησαν σε περιοχές της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, συμμάχου της Γερμανίας, βάλλοντας κατά ομοθρήσκων τους, στο όνομα μάλιστα της προάσπισης των συμφερόντων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τουλάχιστον χίλιοι Ινδοί έχασαν τη ζωή τους στη χερσόνησο της Καλλίπολης, ενώ Ινδοί ήταν και οι στρατιώτες που σταμάτησαν τη γερμανική επέλαση στην Υπρ του Βελγίου, το φθινόπωρο του 1914, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, την ώρα που οι στρατιώτες της αυτοκρατορικής Βρετανίας βρίσκονταν ακόμη στο στάδιο της εκπαίδευσης.

Παρότι οι άνθρωποι αυτοί βρέθηκαν σε τόπους άγνωστους και πολέμησαν με αυταπάρνηση έναν εχθρό για τον οποίο γνώριζαν ελάχιστα, αγνοήθηκαν όχι μόνο από τους Βρετανούς για τους οποίους πολεμούσαν αλλά και από την ίδια τους την πατρίδα. Αυτό οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, στο γεγονός ότι οι Ινδοί του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν μάχονταν για τη χώρα τους αλλά για μια αυτοκρατορία η οποία καταπίεζε τους συμπατριώτες τους.

Πέρα από έμψυχο υλικό, η Βρετανία από την Ινδία υφάρπαξε επίσης στρατιωτικό εξοπλισμό, προμήθειες και χρήματα. Ως αντάλλαγμα, οι Βρετανοί υπόσχονταν τη σταδιακή ανεξαρτησία της χώρας μετά τη λήξη του «Μεγάλου Πολέμου» υπέρ της οποίας είχε ταχθεί και ο Μαχάτμα Γκάντι.

Επειτα όμως από την επικράτηση των δυνάμεων της Αντάντ και την ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της, η Βρετανία όχι μόνο δεν τήρησε την υπόσχεσή της αλλά προέβη στη θέσπιση μιας σειράς δρακόντειων νόμων με απώτερο σκοπό την καταστολή κάθε μορφής εξέγερσης εναντίον της Αυτοκρατορίας μέσω της λογοκρισίας του Τύπου, της παράνομης κράτησης πολιτικών ακτιβιστών και της αυθαίρετης σύλληψης όλων όσοι θεωρούνταν ύποπτοι για προδοσία.

Ολες οι συγκεντρώσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας κατά των συγκεκριμένων νόμων και υπέρ της ανεξαρτησίας της Ινδίας καταπνίγηκαν βίαια από τις βρετανικές δυνάμεις. Το πιο αιματηρό επεισόδιο σημειώθηκε τον Απρίλιο του 1919, μόλις μερικούς μήνες μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο συνταγματάρχης Reginald Dyer διέταξε τους άνδρες του να ανοίξουν πυρ χωρίς προειδοποίηση κατά χιλιάδων άοπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών, μελών της θρησκευτικής κοινότητας των Σιχ, που διαδήλωναν ειρηνικά σε έναν περίκλειστο κήπο στην πόλη Αμριτσάρ στη Βορειοδυτική Ινδία.

Η εν ψυχρώ δολοφονία τουλάχιστον 1.000 ανθρώπων και ο τραυματισμός ακόμη περισσοτέρων έβαλαν τέλος στις όποιες ελπίδες των ινδών εθνικιστών για ανεξαρτησία από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, μετατρέποντας ταυτόχρονα τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες τους που πολέμησαν κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου σε υπηρέτες των κατακτητών της πατρίδας τους.

Απόδειξη αποτελεί ότι σήμερα στην Ινδία υπάρχουν στρατιωτικά νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας, τα περισσότερα από τα οποία ωστόσο τιμούν τους νεκρούς Ινδούς που έχασαν τη ζωή τους όχι στον Α΄ αλλά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.