Η βρετανική Αριστερά πρέπει να πάρει μαθήματα από την πορεία της ισπανικής, εκτιμά σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα Guardian. Όταν κινήματα που υποστήριξε το Podemos κέρδισαν στις δημοτικές εκλογές σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη το περασμένο Σαββατοκύριακο, η πίεση στο δικομματικό σύστημα της Ισπανίας αυξήθηκε κατακόρυφα – το Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας συνιστά τη μεγαλύτερη πρόκληση στο ισπανικό πολιτικό σύστημα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας πριν από τέσσερις δεκαετίες.
«Αν ανήκετε λοιπόν στην κακοποιημένη, πληγωμένη και πτοημένη αριστερά της Βρετανίας, πρέπει να ακούτε όταν μιλάει ο Ιγκλέσιας. Τον περασμένο χρόνο έδωσε μία ομιλία κατσαδιάζοντας την παραδοσιακή Αριστερά για την ανικανότητά της να επικοινωνήσει. Αριστεροί φοιτητές ποτέ δεν μιλούσαν σε «κανονικούς ανθρώπους», είπε, και αντιμετώπιζαν τους εργαζομένους σαν να «ήταν από άλλον πλανήτη», εντυπωσιασμένοι από το γεγονός ότι δεν ήταν όπως τους περιέγραφαν τα μαρξιστικά εγχειρίδια. Ο εχθρός, λέει ο Ιγκλέσιας, «μας θέλει μικρούς, να μιλάμε μία γλώσσα που κανείς δεν καταλαβαίνει, σε μία μειοψηφία, ενώ κρυβόμαστε πίσω από τα παραδοσιακά μας σύμβολα»» αναφέρεται στο άρθρο του Guardian, το οποίο υπογράφει ο συγγραφέας ‘Οουεν Τζόουνς.
Και συνεχίζει: «Η Αριστερά στη Βρετανία είναι ακόμη σοκαρισμένη. Δεν είχαμε χρόνο να προετοιμαστούμε για μία κυβέρνηση πλειοψηφίας των Τόρις, γιατί οι δημοσκόποι και οι πολιτικοί αναλυτές με τις εξεζητημένες γραφικές τους παραστάσεις και τους μαθηματικούς τύπους επέμεναν ότι η εκλογική μάχη ήταν πόντο – πόντο, παρά την ανωμαλία που συνιστούσε η αντιπολίτευση των Εργατικών. Για πολλούς, είναι σαν ο χρόνος να σταμάτησε στις 10 μ.μ. στις 7 Μαΐου 2015: είμαστε ακόμη παγιδευμένοι σε εκείνη τη στιγμή του τρόμου και της δυσπιστίας».
Για την Αριστερά της Βρετανίας, είναι πια εύκολο να γίνει εσωστρεφής, να αισθάνεται ξένη σε μία εχθρική χώρα, που κατοικείται από υποστηρικτές των Τόρις και του Ukip. Το να είναι κανείς αριστερός είναι ένας τρόπος για να ξεχωρίζει από το πλήθος: μία ταμπέλα, όπως το να είσαι χίπστερ ή έμο. Όμως σύμφωνα με τον Guardian η προσέγγιση του Podemos είναι η εξής: έξω από τις πολιτικοποιημένες «φούσκες» οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτομαι με όρους «αριστεράς» και «δεξιάς». Έξω από τον πολιτικό κόσμο, οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται βάσει των ζητημάτων που πρέπει να διευθετηθούν με έναν τρόπο που να είναι πειστικός, συνεκτικός και να μεταδίδεται σε κατανοητή επικοινωνιακή γλώσσα. «Τη στιγμή που σύμφωνα με έρευνες, η πλειοψηφία των Βρετανών τάσσεται υπέρ αριστερών πολιτικών, γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να κερδίσει ψηφοφόρους αλλά αντίθετα τους χάνει;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
«Εκατομμύρια Βρετανοί δεν ψήφισαν στις εκλογές. Τέσσερα εκατομμύρια προτίμησαν το Ukip, πολλοί από αυτούς άνθρωποι της εργατικής τάξης που φοβούνται για τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και τους μισθούς τους, φόβους που οι πολιτικοί αδυνατούν να κατευνάσουν. Αυτές είναι ομάδες που η Αριστερά πρέπει να προσεγγίσει(…) Ας δούμε το Podemos στην Ισπανία. Άφησαν πίσω τους τα παλαιά δεσμά της Αριστεράς – την ορολογία και τη ρητορική μιας διαφορετικής εποχής – και κερδίζουν. Κάποιοι στην Αριστερά έχουν συνηθίσει να χάνουν, σχεδόν τους βολεύει. Οι υπόλοιποι από εμάς ή πρέπει να αλλάξουμε, όπως το Podemos, ή θα πεθάνουμε» καταλήγει το άρθρο.