Επρόκειτο πραγματικά για μια περίοδο κατά την οποία επικρατούσε η απόλυτη υστερία και στα δύο στρατόπεδα, Ανατολής και Δύσης. Ο Ψυχρός Πόλεμος κυριολεκτικά μαινόταν και στις ΗΠΑ μεσουρανούσε το άστρο του γερουσιαστή Μακ Κάρθι, «όστις», σύμφωνα με τον έλληνα πρέσβη στην Ουάσιγκτον Αθανάσιο Πολίτη, «απέκτησεν ειδικότητα κομμουνιστοφάγου ή μάλλον αδυσωπήτου διώκτου των κρυπτοκομμουνιστών των λυμαινομένων τας κρατικάς υπηρεσίας και κυρίως το Στέητ Ντηπάρτμεντ» (ΔΕΠ 34/159, 10 Σεπτεμβρίου 1951). Μάλιστα, από τον κατάλογο των υπόπτων του Μακ Κάρθι δεν έλειπαν ηχηρά ονόματα της αμερικανικής διοίκησης, με πρώτο στη σειρά τον ίδιο τον υπουργό Εξωτερικών και Αμυνας Ντιν Ατσεσον αλλά και τον αμερικανό πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ.
Το ίδιο ακριβώς επαναλαμβανόταν και στις χώρες του ανατολικού συνασπισμού. Μετά τις εκκαθαρίσεις των Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Τρότσκι κ.ά. από τον ίδιο τον Στάλιν, οι τοπικοί σταλινίσκοι δεν δίσταζαν να καταγγείλουν ως πράκτορες και χαφιέδες όσους έδειχναν και την παραμικρή τάση για ανεξαρτητοποίηση από τη Μόσχα. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια ημέρα που δινόταν στη δημοσιότητα η ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τον Πλουμπίδη το ειδικό δικαστήριο της Πράγας επέβαλλε την ποινή του θανάτου για «εσχάτη προδοσία» στους Βλαντίμιρ Κλεμέντις, πρώην υπουργό Εξωτερικών της Τσεχοσλοβακίας, Ροντόλφ Σλάνσκι, πρώην γενικό γραμματέα του ΚΚ, και σε άλλους εννέα ηγέτες της ίδιας χώρας.
Χαρακτηριστικό της αναταραχής που επικρατούσε ήταν και το άρθρο του δεκαπενθήμερου γαλλικού περιοδικού της Εταιρείας Μελετών και Διεθνών Πολιτικών Πληροφοριών «ΒΕΙΡΙ» («Βulletin de l΄ Αssociation d΄ Εtudes et Ιnformations Ρolitiques Ιnternationales») που διεβίβαζε στο ΥΠΕΞ ο γενικός διευθυντής της Προεδρίας της Κυβέρνησης Ι. Μπέττος με τη σύσταση ότι (το περιοδικό) «παρέχει ηλεγμένας διεθνείς πολιτικής φύσεως πληροφορίας,ιδίως όμως τοιαύτας από τας χώρας τας απαρτιζούσας το Σοβιετικόν μπλόκ… Συνεπώς τα αναφερόμενα στοιχεία επί των κομμουνιστικών αυτών προσωπικοτήτων δέον να θεωρηθούν ασφαλή» (ΑΠ 21549/ΑΙ, 19 Δεκεμβρίου 1952). Στο πρώτο τεύχος, Νοεμβρίου 1952, το συγκεκριμένο περιοδικό αναφερόταν με τίτλο «Η τύχη των ιθυνόντων Ελλήνων κομμουνιστών» στην τύχη των Μάρκου Βαφειάδη, Χρύσας Χατζηβασιλείου , Πέτρου Ρούσσου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, Κώστα Καραγεώργη και Δημήτρη Βλαντά. Ολοι τους κορυφαία στελέχη του ΚΚΕ που, κατά τον αρθρογράφο, ενώ βγήκαν «σώοι και υγιείς» από τις φυλακές του Μεταξά, συνελήφθησαν «κατά τον πόλεμον υπό του κατακτητούαλλά διετήρησαν την ζωήν των», διεξήγαγαν επί τριετία «εμφύλιον πόλεμον κατά των κυβερνήσεων των Αθηνών και δεν επλήρωσαν με την κεφαλήν των», τελικώς διεσώθησαν «εις τας υπό κομμουνιστικόν καθεστώς χώρας και εκεί εξηφανίσθησαν». Από όλες συγκινητικότερη είναι η αναφορά στον Βαφειάδη, για τον οποίο η γαλλίδα δημοσιογράφος Σιμόν Τερί είχε γράψει: «Είς άλλος Λεωνίδας! Με την πυγμήν του ήρωος ανέστειλε το κύμα της νέας βαρβαρότητος», ενώ ο Πολ Ελυάρ είχε δημοσιεύσει στην «Ουμανιτέ» (φύλλο 14, Ιαν. 1948) ένα εμπνευσμένο ποίημα για τη δόξα που τον συνόδευε. Με την «εξαφάνισή» του που την ακολούθησε η λιτή ανακοίνωση «Ο Μάρκος απεβίωσεν», αλλά ουδείς πίστεψε, αντίθετα υπήρχε η βάσιμη υποψία ότι βρισκόταν σε αναμορφωτικό στρατόπεδο στη Σοβιετική Ενωση, ο αρθρογράφος του περιοδικού «ΒΕΙΡΙ» κατέληγε ότι «ο Μάρκος δεν θα είναι ποτέ πλέον διά την “Ουμανιτέ” ένας νέος Λεωνίδας και η μούσα του Ελυάρ θα πρέπει να αναζητήση αλλού την έμπνευσίν της».
Ωστόσο έγραφε σχετικά με τον Ζαχαριάδη και τις πρακτικές της Μόσχας: «Εξετάζοντες την πρώην ή την σημερινήν τύχην των (ενν. των Ελλήνων, στελεχών του ΚΚΕ) δυνάμεθα να καταχωρήσωμεν εις τρεις κατηγορίας τα μέλη της ΚΕτου ΚΚΕ. Εις την πρώτην και την πολυπληθεστέραν ευρίσκονται παράγοντες του κόμματοςτων οποίων ο υπό της Μόσχας εξαφανισμός αποτελεί γεγονός γνωστόν και αναμφισβήτητον· εις την δευτέραν εκείνοι επί των οποίων τηρείται σιωπή εις τους επισήμους κύκλους της Κομινφόρμ, όπερ αποτελεί μάλλον κακόν οιωνόν, και εις την τρίτην εκείνοι οίτινες είναι προς το παρόν ευνοούμενοι της Μόσχας, όπερ όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν θα έλθη και αυτών η σειρά. Μόλις ο Ζαχαριάδης επανήλθε το 1945 εκ της κρατήσεώς τουήρχισαν εφαρμοζόμεναι αι κλασσικαί μέθοδοι του σταλινισμού. Είς εκ των πρώτων οίτινες υπέστησαν τας εκ τούτων συνεπείας ήτο ο Αρης Βελουχιώτης, πραγματικός οργανωτής της κομμουνιστικής αντιστάσεως κατά την Κατοχήν, μέλος του γενικού αρχηγείου των εν Ελλάδι κομμουνιστικών δυνάμεων και μέλος του ΠολιτικούΓραφείου του κόμματος. Είχε το ατύχημα να διαφωνήση προς τον Ζαχαριάδην ως προς τον τρόπον διεξαγωγής του αγώνος εις την χώραν,πράγμα που έσχεν ως συνέπειαν τον θάνατόν του κατά το δοκιμασθέν ήδη σύστημα εις τας Διεθνείς Ταξιαρχίας της Ισπανίας.Καμμία λεπτομέρεια δεν ανεκοινώθη επί της εκτελέσεώς του και εδέησε να επέλθη η ρήξις Τίτο- Κομινφόρμ διά να αναγνώσωμεν εις ένα άρθρον του Σφετοζάρ Βουκμάνοβιτς-Τέμπο, αντιπροσώπου του Τίτο, ότι ο Βελουχιώτης εδολοφονήθη υπό μυστηριώδεις συνθήκας. Η νύξις αύτη κατέστη πραγματικότης όταν έλληνες τινές κομμουνισταί, διαφωνήσαντες προς τον Ζαχαριάδην και εγκατασταθέντες πλησίον του Τίτο, ήρχισαν να ομιλούν».

«Απερισκεψίες και επιπολαιότητες» έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει

Σε ό,τι αφορά την τύχη του Πλουμπίδη όλα κρίθηκαν με την απόφαση του Ζαχαριάδη να καθαιρέσει τον γραμματέα ΟργανωτικούΓιάννη Ιωαννίδη και στη θέση του να προωθήσει το μέλος του προεδρείου της ΕΠΟΝΣταύρο Κασιμάτη,φοιτητή του Πολυτεχνείου, εξαιρετικά ικανό στέλεχος, που, όμως, έχοντας ζήσει επί μακρό διάστημα στην παρανομία, δεν μπορούσε να κατανοήσει τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε ο Πλουμπίδης, επιφορτισμένος με τη «νόμιμη» δουλειά του κόμματος, κατηγορώντας τον στον Ζαχαριάδη για «απερισκεψίες και επιπολαιότητες».Αυτό ήταν!
Είχε χυθεί και η τελευταία σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Την ίδια ημέρα της σύλληψής του εξεδίδετο η πιο χυδαία, παράλογη και μακάβρια ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, δηλαδή του Ζαχαριάδη, σε βάρος του Πλουμπίδη. Και όμως ο ιδεολόγος εκείνος αγωνιστής, ο αφοσιωμένος στο κόμμα μέχρι τέλους, ο σεμνός δάσκαλος από τα Λαγκάδια Αρκαδίας που ζητούσε μέχρι τέλους να μη στραφούν τα μέλη του κόμματος κατά του αρχηγού (ενν. του Ζαχαριάδη) για να μη διασπαστεί το κόμμα, ο ίδιος που έγραψε την επιστολή, προτού ακόμη συλληφθεί, προς τους συνηγόρους του Μπελογιάννη αναλαμβάνοντας τις ευθύνες όλων των κατηγοριών προκειμένου να μην εκτελεσθεί«ο ήρωας με το γαρύφαλλο»,σήμερα έχει μπει στο ίδιο κάδρο με τον δήμιό του. Αλλο ένα σύμπτωμα των καιρών μας…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ