To πρώτο καλωσόρισμα του Αμπου Ντάμπι είναι ζεστό. Καθώς κατεβαίνω τη σκάλα του αεροπλάνου ένα κύμα καυτού αέρα με τυλίγει. Αποχωρίζομαι το σακάκι μου. Ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται μια γυναίκα ντυμένη όπως οι παραδοσιακές μουσουλμάνες: μόνο τα μάτια της ξεχωρίζουν. Σχεδόν ασυναίσθητα κοιτάζω τα γυμνά μου χέρια. Δεν υπάρχει πρόβλημα: το Αμπου Ντάμπι έχει μάθει να σέβεται και την κουλτούρα της Δύσης, άλλωστε οι ξένοι εδώ είναι πολλοί. Συγκεκριμένα, σε αυτό το πάμπλουτο εμιράτο των 2.650.000 κατοίκων – σύμφωνα με την απογραφή του 2014 – μόνο οι 477.000 είναι ντόπιοι: το 80% του πληθυσμού προέρχεται από άλλες χώρες. Είναι οι λεγόμενοι «expatriates» που αναζητούν την τύχη τους στο Αμπου Ντάμπι, το οποίο κατέχει το 95% του πετρελαίου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, καθώς και το 9% των παγκόσμιων κοιτασμάτων. Αλλωστε, η πόλη-νησί του Αμπου Ντάμπι είναι η πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και γνωρίζει ραγδαία ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια.

Επιβιβαζόμενη στο ταξί, έχω ήδη αντιληφθεί ότι μία μορφή θα τη συναντώ παντού γύρω μου. Είναι η εικόνα ενός επιβλητικού άνδρα με τη χαρακτηριστική καφίγια στο κεφάλι. Οπως πληροφορούμαι, πρόκειται για τον σεΐχη Ζαγιέντ μπιν Σουλτάν αλ Ναχαγιάν. Και εφέτος μπορεί να συμπληρώνονται 11 χρόνια από τον θάνατό του, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ξεχάσει τον άνθρωπο ο οποίος υπήρξε η κινητήριος δύναμη πίσω από την ένωση των επτά αραβικών εμιράτων σε ένα κράτος, διατελώντας πρώτος πρόεδρος της χώρας. Ο ίδιος διάλεξε για το Αμπου Ντάμπι την ήπια ανάπτυξη σε σχέση με το εξωστρεφές Ντουμπάι, διατηρώντας το αραβικό χρώμα, το οποίο ξεπροβάλλει ανάμεσα στους πανύψηλους ουρανοξύστες. Στοίχημά του ήταν να μετατρέψει την έρημο του Αμπου Ντάμπι σε έναν πράσινο παράδεισο, φυτεύοντας χιλιάδες δέντρα.

Την επόμενη ημέρα, πρώτος σταθμός της περιήγησής μας είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης, το μεγάλο δημιούργημα του σεΐχη Ζαγιέντ, το μεγαλοπρεπές τζαμί που φέρει το όνομά του και στο οποίο έχει ταφεί. Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί: η κατασκευή του κράτησε 11 χρόνια, χωράει 40.000 πιστούς και φιλοξενεί το μεγαλύτερο χαλί του κόσμου, βάρους 35 τόνων, με πάνω από 2,2 δισεκατομμύρια κόμπους. Το λευκό μάρμαρο κυριαρχεί, όπως και ο χρυσός. Εντυπωσιασμένη από το μέγεθός του, φορώ την παραδοσιακή μακριά μαύρη φορεσιά των γυναικών των Hνωμένων Αραβικών Εμιράτων, καλύπτω το κεφάλι μου με το μαύρο μαντίλι, προσπαθώντας να μην προεξέχουν ούτε οι τούφες των μαλλιών μου, και φυσικά βγάζω τα παπούτσια μου προτού μπω στο εσωτερικό. Οι εντυπωσιακοί πολυέλαιοι με τα αμέτρητα Swarovski σε αφήνουν άφωνο. Το αίσθημα της μεγαλοπρέπειας κυριαρχεί.

Επόμενη στάση μας είναι το Ηeritage Village. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μουσείο της ιστορίας του Αμπου Ντάμπι, ώστε να μάθουν οι ξένοι αλλά και να ξεχάσουν οι ντόπιοι πώς ήταν η περιοχή προτού τα πετροδόλαρα αλλάξουν μια για πάντα τη μορφή της: τότε που εκείνοι μετακινούνταν με καμήλες και όχι με Porsche. Αντικρίζω φωτογραφίες μιας άλλης εποχής: ταπεινές καλύβες, άνθρωποι με σκαμμένα πρόσωπα που βουτούσαν στη θάλασσα για πέρλες, τότε που το εμπόριο των μαργαριταριών ήταν μία από τις πηγές εισοδημάτων για τους κατοίκους του Αμπου Ντάμπι.

Μετά την επίσκεψη στο Ηeritage Village ακολουθεί περιήγηση στην πόλη. Η ξεναγός μάς δείχνει την περίφημη γέφυρα του σεΐχη Ζαγιέντ. Μοιάζει να μιμείται τους σχηματισμούς των αμμόλοφων και είναι σχεδιασμένη από τη διάσημη ιρακινής καταγωγής αρχιτέκτονα Ζάχα Χαντίντ. Σειρά έχουν μερικά από τα πιο εμβληματικά κτίρια της πόλης: οι Etihad Towers, ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα από πέντε ουρανοξύστες, ενώ ακόμη θα έχουμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τους ουρανοξύστες Αl Bahr με το χαρακτηριστικό ανάγλυφο περίβλημα που προσομοιάζει σε ανανά, αλλά και το «αντίπαλο δέος» του Πύργου της Πίζας, τον ουρανοξύστη Capital Gate, ο οποίος γέρνει κατά 18 μοίρες προς τη Δύση.

Το Αμπου Ντάμπι επιζητεί πλέον τα πάντα να βρίσκονται στον υπερθετικό βαθμό: το υψηλότερο, το μεγαλύτερο, το πλουσιότερο. Μην ξεχνάτε ότι σύντομα στο νησί Saadiyat θα δημιουργηθεί ένα από τα ισχυρότερα πολιτιστικά κέντρα του κόσμου. Εκεί θα στεγαστεί το παράρτημα του Μουσείου του Λούβρου, εκεί επίσης θα στεγαστεί ένα ακόμη Μουσείο Guggenheim (αναμένεται να είναι το μεγαλύτερο του κόσμου), όπως και το Εθνικό Μουσείο του σεΐχη Ζαγιέντ.

Kάπου εδώ το γκρουπ χωρίζεται. Οι περισσότεροι άνδρες παίρνουν τονδρόμο για το τεχνητό νησί Υas, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται η Yas Marina Circuit, η έδρα του Grand Prix του Αμπου Ντάμπι, αλλά και το τεράστιο θεματικό πάρκο της Ferrari. Οι γυναίκες, πάλι, εκδράμουμε στα shopping malls της πόλης.

Η τελευταία ημέρα του ταξιδιού κλείνει με το καθιερωμένο σαφάρι στην έρημο, ακολουθώντας ένα από τα πολλά τουριστικά πρoγράμματα που προσφέρονται. Πρώτη μας στάση είναι μια φάρμα με καμήλες, από τις πολλές που υπάρχουν στο Αμπου Ντάμπι, καθώς η κατοχή τους αποτελεί δείγμα πλουτισμού για τους κατοίκους. Αφού τις χαϊδέψουμε και τραβήξουμε τις χαρακτηριστικές selfies μαζί τους, επιβιβαζόμαστε στο τζιπ και δένουμε τις ζώνες μας για να απολαύσουμε την οδήγηση στους αμμόλοφους. Το τζιπ στροβιλίζεται, ποτέ όμως δεν αναποδογυρίζει. Τελικός σταθμός μας είναι μια κατασκήνωση στη μέση της ερήμου. Απολαμβάνουμε παραδοσιακό αραβικό φαγητό, ένα γλυκό κορίτσι από τη Συρία μάς κάνει τατουάζ χένας και ύστερα ξεκινάει ένα σόου χορού της κοιλιάς. Οταν τα φώτα της κατασκήνωσης θα κλείσουν,για λίγα λεπτά, ξαπλωμένη επάνω σε ένα παχύ χαλί, έχω την ευκαιρία να θαυμάσω τον έναστρο ουρανό της ερήμου. Κρατώντας αυτή την εικόνα θα επιστρέψω το επόμενο πρωί στην Αθήνα.

* Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας περιηγηθήκαμε στα γραφεία της Etihad Airways, του εθνικού αερομεταφορέα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η ξενάγησή μας έγινε σε μακέτες πραγματικού μεγέθους ενός 787 και ενός Α380, τα οποία χρησιμοποιούνται για την εκπαίδευση του προσωπικού. Μάλιστα, στο Α380 είχαμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε στην περίφημη «Residence», τη μοναδική σουίτα τριών δωματίων στον αέρα, με καθιστικό, ξεχωριστή κρεβατοκάμαρα και συνεχόμενο μπάνιο, στην οποία προσφέρονται υπηρεσίες μπάτλερ και προσωπικού σεφ.