Διαβάζω στο τελευταίο Monocle για τις τούρκικες σειρές. Το περιοδικό που είναι γνωστό για την κάλυψη γενονότων και τάσεων από όλο τον κόσμο έχει αφιέρωμα στις χώρες που αξιοποιούν με τον καλύτερο τρόπο τα πολιτιστικά και επιχειρηματικά τους πλεονεκτήματα. Soft power είναι η λέξη κλειδί για τον τρόπο που, σύμφωνα με το περιοδικό, διακρίνονται αυτές οι χώρες και ανάμεσά τους είναι και η Τουρκία. Οι τούρκικες σειρές είναι η ιστορία επιτυχίας που ερευνά το περιοδικό σε ένα κείμενο στημένο γύρω από μία συνέντευξη με τον Οζλέμ Οζουμπούλ που είναι υπεύθυνος πωλήσεων της D- productions.

Δεν ξέρω αν αυτή η εταιρεία παραγωγής είναι η μόνη από την οποία αγοράζουν τα ελληνικά κανάλια. Πάντως ο Οζουμπούλ και η ομάδα του γυρνάνε όλο τον κόσμο για να πουλήσουν τις παραγωγές τους και αυτοί που αγοράζουν περισσότερο είναι στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη. Δεν έχω δει κανένα από αυτά τα σήριαλ και η αλήθεια είναι ότι δεν σκοπεύω. Διαβάζω στο κείμενο ότι η πιο επιτυχημένη, το Noor, δείχνει την ζωή στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη που κινηματογραφείται ως ζεστή, όμορφη, ιδανική να ζεις. Οι χαρακτήρες ζουν σε επαύλεις με θέα το Βόσπορο, είναι πάντα καλοντυμένοι και οδηγούν στιλάτα αμάξια. Έχουν σχέσεις, κάνουν σεξ και φιλιούνται κανονικά, πράγμα που δείχνει ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει καμία σαρία, είναι μια προοδευτική, εύρωστη χώρα. Οι Άραβες τρελαίνονται με αυτά. Είναι οι μεγαλύτεροι αγοραστές των σειρών και αυτό τους κάνει να θέλουν να επισκεφθούν την Τουρκία. Οι τουρίστες από τα Εμιράτα έχουν αυξηθεί κατά 21% και από το Μαρόκο κατά 51%. Δεν πάνε για να δουν το Τοπ Καπί και την Αγία Σοφία, αλλά τα εστιατόρια και τα σπίτια που βλέπουν στην τηλεόραση. Οι γυναίκες στη Μέση Ανατολή, λέει το κείμενο, αυτά θέλουν στην ζωή τους, να ζουν μια καλή ζωή με έναν άντρα που τους συμπεριφέρεται ως ίσες και τις στηρίζει στην καριέρα τους.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα είναι τόσο δημοφιλείς αυτές οι σειρές δείχνει ένα πρόβλημα και μία ευκαιρία.

Το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε στην λίστα των αγοραστών μαζί με χώρες που υποτίθεται ότι δεν μοιραζόμαστε κοινή κουλτούρα. Εχουμε τις ίδιες αγωνίες που έχουν στο Λίβανο και το Ντουμπάι; Δεν είναι οι Ελληνίδες όσο ανεξάρτητες θα ήθελαν; Τι συμβαίνει ακριβώς; Ποιες είναι αυτές που βλέπουν αυτές τις σειρές και σε ποια Ελλάδα ζουν; Κάτι φαίνεται να μην πηγαίνει καλά.

Η ευκαιρία, αφού είναι και η εποχή που λέμε ότι θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον τουρισμό, και τα πλεονεκτήματά μας, και τον πολιτισμό μας, και όλα αυτά που μας αρέσει να λέμε για εμάς, είναι να εξάγουμε κι εμείς τηλεοπτικά προϊόντα. Γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε ακόμα 2-3 σήριαλ σαν το Νησί και να τα πουλήσουμε στο εξωτερικό; Τι εμποδίζει τους ανθρώπους των εταιρειών παραγωγής και των καναλιών;
Ολες οι ερωτήσεις είναι ελικρινείς και όχι ρητορικές. Αν ξέρετε τις απαντήσεις μου λέτε.