11 ερωτήσεις στον Δημήτρη Λάλο

Σκηνοθετείτε το έργο «Η αρρώστια της νιότης» του Φέρντιναντ Μπρούκνερ. Οι ήρωες, μια ομάδα φοιτητών Ιατρικής στην Αυστρία του Μεσοπολέμου, βουτούν στον μηδενισμό, στον αμοραλισμό. Είναι οι ψυχικές παρορμήσεις τους ή το εξωτερικό περιβάλλον που τελικά τους ωθούν σε αυτές τις συμπεριφορές; «Πραγµατικά δεν ξέρω τι τους ωθεί προς τα εκεί, πάντως οι οµοιότητες µε το σήµερα είναι τροµακτικές. Μακάρι να ήξερα την απάντηση… Γιατί αν τη γνώριζα, µάλλον δεν θα ανέβαζα αυτό το έργο. Είναι πάντως ένα κείµενο που κυρίως καταγγέλλει, θα έλεγα, παρά προτείνει».

Tην ίδια στιγμή πρωταγωνιστείτε στον «Ορέστη» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα. Αυτόν τον ήρωά σας τον κατανοείτε; «Ετσι κι έτσι… Από τότε που γράφτηκε µέχρι τώρα έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Αλλά, πιστέψτε µε, κάνω φιλότιµες προσπάθειες να καταλάβω αυτόν τον δολοφόνο που από τη µία εµφανίζεται ως τυραννοκτόνος-απελευθερωτής και από την άλλη ως µητροκτόνος-διανοητικά διαταραγµένος νέος, γεµάτος τύψεις».

Σκηνοθετικά, μετά την «Αρρώστια της νιότης», επιστρέφετε στον Iάκωβο Καμπανέλλη, αυτή τη φορά όμως με τον «Δράκο»… «Αυτή την περίοδο µε απασχολούν τα παιχνίδια εξουσίας σε προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ο άνθρωπος έχει καταναλώσει πολλή φαιά ουσία για να αναπτύξει τεχνικές επιβολής επάνω στο ίδιο του το είδος. Τα έργα ετούτα φωτίζουν αυτές τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης».

Δεν φοβάστε, όμως, τη σύγκριση με την ταινία; «Εδώ δεν φοβήθηκα όταν έκανα τη «Στέλλα» όπου έπαιξαν η Μελίνα Μερκούρη και ο Γιώργος Φούντας και σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης. Τον «Δράκο» θα φοβηθώ;».

Αλήθεια, γιατί νιώσατε την ανάγκη να περάσετε στη σκηνοθεσία; «Γιατί έχω µανία συγκεντρωτισµού και ελέγχου… Μάλλον θα πρέπει να πάω σε ψυχολόγο για αυτό… Αλλά θα κάνω λίγο θέατρο ακόµη, µπας και το αποφύγω, γιατί δεν παίζει µία».

Το χειροκρότημα πόσο έχετε ανάγκη να το ακούτε; «Πολλή… Περίπου τρεις φορές την εβδοµάδα από τρία λεπτά… Με συνταγή γιατρού πάντα. Κάποιες φορές το ηχογραφώ και το παίρνω και πακέτο για το σπίτι».

Αρα το θέατρο σας δίνει χαρά; «Οχι, µόνο λύπες… Αντε, και λίγες χαρές. Λίγες, όµως, µην τρελαθούµε».

Τι φοβάστε περισσότερο όταν βρίσκεστε πάνω στη σκηνή; «Μήπως κάνει σεισµό και πεθάνουµε όλοι σαν τα ποντίκια».

Δίνετε την εντύπωση ότι αποφεύγετε την τηλεόραση. Γιατί; «Επειδή είναι προσανατολισµένη προς µια κατεύθυνση που δεν µε ενδιαφέρει. Εκεί ο χρόνος είναι χρήµα και εγώ τον χρόνο θέλω να τον µετρώ µε άλλες µονάδες µέτρησης».

Ο Αλέξης Τσίπρας πώς σας φαίνεται; «Μου φαίνεται κάπως κοντός και λίγο γερασµένος για το νεαρό της ηλικίας του».

Θα ήθελα να μου περιγράψετε την τέλεια εικόνα ευτυχίας. «Οταν την ώρα της κηδείας σου κάποιος φωνάξει: «Ρε, αυτός κουνιέται, βγάλτε τον έξω!»».