Μιλήστε μας για την παράσταση «Καπουλέτοι και Μοντέκκοι», τη νέα παραγωγή της Λυρικής Σκηνής. «Για εµένα είναι ίσως η ωραιότερη όπερα του Μπελίνι. Το λυρικό και το δραµατικό στοιχείο ισορροπούν µέσα σε µια ανάγλυφη και ξεκάθαρη ψυχολογικά µουσική γραφή. Ούτε µία νότα παραπάνω ή λιγότερη από όσες χρειάζονται για να µας πουν την ιστορία. Η παράσταση τοποθετείται στην εποχή της και οι ήρωες ζωντανεύουν µέσα από τους πίνακες ενός µουσείου».
Κρατάτε τον ρόλο του Ρωμαίου στην παράσταση –γράφτηκε από τον Μπελίνι για γυναικεία φωνή. Πώς τον προσεγγίζετε; «Ο Ρωµαίος είναι ένα αγόρι 15 ετών, ένας έφηβος. Η εκρηκτική, ασυµβίβαστη, απόλυτη και απερίσκεπτη συµπεριφορά, η επανάσταση που εκφράζεται σε κάθε µεµονωµένη πράξη του ή ακόµη και λέξη του, χαρακτηρίζουν τον πρωταγωνιστή αυτής της απόλυτης ιστορίας αγάπης. Τον προσεγγίζω µάλλον εύκολα. Εχω έναν τέτοιο νεαρό στο σπίτι, τον γιο µου. Είναι όλα µονίµως στο κόκκινο».
Η όπερα είναι είδος που απευθύνεται σε ένα ορισμένο κοινό; «Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος τέχνης και, ναι, σίγουρα έχει το «δικό της κοινό». Από την άλλη πλευρά, επειδή συνδυάζει πολλές µορφές τέχνης µαζί (χορό, µουσική, θέατρο), γίνεται πόλος έλξης και για το µη εξοικειωµένο κοινό».
Πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος καριέρα στο λυρικό τραγούδι στην Ελλάδα; «Η δυσκολία έγκειται στη µικρή αγορά. Ενα µόνο λυρικό θέατρο για όλη την επικράτεια!».
Εχετε τραγουδήσει στη Σκάλα του Μιλάνου, στην Οπερα της Ρώμης, σε μεγάλες σκηνές σε όλον τον κόσμο. Συναντήσατε διαφορετική νοοτροπία σε σχέση με την Ελλάδα; «Κάθε θέατρο του κόσµου είναι ένας ζωντανός οργανισµός που παίρνει ζωή από τους εκάστοτε ανθρώπους που το στελεχώνουν. Είναι µια οικογένεια που «φιλοξενεί» ενίοτε και εξωτερικούς συνεργάτες. Ο κόσµος της όπερας είναι ένας ιδιαίτερος κόσµος, µε πολλά στοιχεία λίγο-πολύ κοινά παντού. Είναι ένα κοινό πάθος για όσους την υπηρετούν».
Εχετε τραγουδήσει το λαϊκό τραγούδι «Σ’ έχω κάνει Θεό» σε λυρική εκδοχή για την ταινία «Ιλουστρασιόν» του Διονύση Χαριτόπουλου. Δεν φοβηθήκατε να τσαλακωθείτε; «Το τσαλάκωµα είναι µια υπέροχη, χρήσιµη διαδικασία. Λίγοι ξέρουν πως αυτή η ερµηνεία εξυπηρετούσε τις ανάγκες ενός σεναρίου και δεν ήταν αυτόνοµο εγχείρηµα κλασικής απόδοσης του άσµατος. Το διασκέδασα. Πιστεύω ότι εύστοχα «σχολίασε» µε χιούµορ την κατάσταση που ήθελε να σχολιάσει, αλλά σε καµία περίπτωση δεν πρόδωσε κάτι αδιαµφισβήτητα αυθεντικό».
Είναι μύθος ότι τα παρασκήνια της όπερας κρύβουν ανταγωνισμούς και δύσκολους ανθρώπους; «Η δουλειά που κάνουµε είναι φοβερά απαιτητική και η πίεση που εµείς οι ίδιοι ασκούµε στον εαυτό µας είναι τεράστια. Δεν υπάρχουν δύσκολοι άνθρωποι, αλλά µπορεί να υπάρξουν δύσκολες στιγµές. Οι σιωπηλοί ενδοεπαγγελµατικοί κώδικες κάνουν τα πάντα να ξεπερνιούνται».
Βάζετε την τέχνη πάνω από τη ζωή; «Πιστεύω πως η τέχνη χρησιµοποιεί τη ζωή και γίνεται ο καθρέφτης της. Το πραγµατικό δανείζει στο φανταστικό ώστε αυτό να µπορεί να εξιδανικεύει την ανθρώπινη αλήθεια ή απλώς να την αναπαράγει. Τέχνη και ζωή είναι ένας διάλογος συνύπαρξης και όχι ο αγώνας του πιο δυνατού».
Τι μουσική έχετε στο iPod σας; «Δεν υπάρχει µουσική στο iPod µου. Ισως κάποιες ηχογραφήσεις από πρόβες για µελέτη. Προτιµώ να παράγω τη µουσική ζωντανά ή να τη φαντασιώνοµαι. Σπάνια ακούω εκτελέσεις».
Εχετε κλάψει επάνω στη σκηνή; «Ναι, έχω κλάψει κάποιες φορές, µετρηµένες όµως στα δάχτυλα του ενός χεριού».
Οι γονείς σας ήταν εικαστικοί. Γνωρίσατε τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Μάριο Πλωρίτη, την Αλκη Ζέη… «Αναφέρεστε σε µια µυθική γενιά ανθρώπων. Η σκέψη τους είχε βάθος και απλότητα, αλλά συνάµα κινούνταν σε απίστευτες ταχύτητες. Θυµάµαι µια κουβέντα του Μάνου Χατζιδάκι που µε κατατρέχει ακόµη: «Να τραγουδάς φυσικά»».
info:
«Καπουλέτοι και Μοντέκκοι»: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών:13,14,15,18,20 και21/11. Η Ειρήνη Καράγιαννη εμφανίζεται στις παραστάσεις 14, 18 και 21/11.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ