11 ερωτήσεις στον Bασίλη Μαυρογεωργίου

Tι σας συγκίνησε στα «Ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου; «Ηµουν πρόσκοπος και το βιβλίο αυτό µού θυµίζει τα παιδικά µου χρόνια: τις εκδροµές, την αγορίστικη φιλία, τις σχέσεις των ανθρώπων που είναι διαφορετικές στη φύση, γιατί εκεί εκ των πραγµάτων αναγκάζεσαι να συνεργαστείς. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, εκτός από συγγραφέας, ήταν ζωγράφος, και χαράκτης. Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε από εκείνον και είναι κοντά στην αισθητική των κόµικς, που εµφανίστηκαν λίγο αργότερα στην Ελλάδα. Νοµίζω ότι αν ζούσε σήµερα ίσως και να σχεδίαζε κόµικς. Θα έλεγα ότι η παράσταση είναι µια βουτιά στο εικαστικό σύµπαν του βιβλίου, ζωντανεύοντας πιστά τις εικόνες µέσα από 3D animation, µε παραδοσιακά µουσικά όργανα, µεήχους
του δάσους».

Τελικά, η φύση μάς βγάζει τον καλό ή τον κακό εαυτό μας; «Στην πόλη συνήθως έχεις ένα σπίτι, δεν σε απασχολεί το κρύο, το πού θα κοιµηθείς. Μπορείς να γκρινιάζεις και να σκέφτεσαι τι σε ενώνει και τι σε χωρίζει µε τους άλλους. Στη φύση, αντίθετα, πρωτεύει η επιβίωση και εκεί αντιλαµβάνεσαι ότι τελικά τα πράγµατα µόνο σε ενώνουν µε τον άλλον και τίποτε δεν σε χωρίζει».

Εχουμε κάνει τη ζωή μας περίπλοκη στις πόλεις; «Η τεχνολογία κάνει τα πράγµατα εύκολα. Οτιδήποτε, όµως, γίνεται πιο εύκολο ταυτόχρονα γίνεται και πολύπλοκο. Και νοµίζω ότι σε έναν βαθµό η καθηµερινότητά µας, εκτός από πολύπλοκη, γίνεται και καταπιεστική».

Με ποιον τρόπο; «Για παράδειγµα, θεωρούµε ότι το Internet είναι ανθρώπινο δικαίωµα και ο περιορισµός του έγκληµα. Είναι αστείο όµως. Μου έχει τύχει να µετακοµίσω σε καινούργιο σπίτι, να µην έχω σύνδεση Internet και να θεωρώ την έλλειψή του σηµαντικότερη από το νερό. Ισως τελικά τα εργαλεία που µας δίνονται να καθορίζουν και
τη ζωή µας».

Πώς την καθορίζουν; «Λόγου χάριν, τα κινητά τηλέφωνα παλιά δεν είχαν µπροστινές κάµερες και έτσι δεν βγάζαµε τόσες selfies. Τώρα πήξαµε. Είναι, λοιπόν, δική µου σκέψη να βγάλω µια selfie ή του ανθρώπου που σκέφτηκε να τοποθετήσει την µπροστινή κάµερα στο κινητό;».

Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Ποια ιδιότητα προηγείται; «Μέχρι µια ηλικία αυτοπροσδιοριζόµουν ανάλογα µε τον τοµέα στον οποίο είχα επιτυχία κάθε φορά. Αυτό έκρυβε µέσα του κάτι παιδικό. Πλέον δεν προσπαθώ να καταλάβω τι είµαι, τα πράγµατα απλώς συµβαίνουν».

Μπήκατε και στο «επιχειρηματικό» κομμάτι με τη δημιουργία του Skrow Theater. «Δεν θα το ονόµαζα έτσι. Μαζί µε την Κατερίνα Μαυρογεώργη, τη Μαρία Φιλίνη, τον Νίκο Μαραµαθά και τον Σεραφείµ Ράδη προσπαθήσαµε να δηµιουργήσουµε έναν χώρο µε ιδανικές συνθήκες για τη δουλειά µας, αλλά παράλληλα να προσφέρουµε τις ίδιες συνθήκες και σε άλλες οµάδες».

Ποια «αρρώστια» ταλαιπωρεί το ελληνικό θέατρο; «Η εξαφάνιση του υπουργείου Πολιτισµού. Οι επιχορηγήσεις σταµάτησαν. Ευτυχώς, µε µεγάλες θυσίες, το ποιοτικό θέατρο αντιστέκεται και γίνονται ακόµη δουλειές πειραµατικές από ανθρώπους που προσπαθούν να ανακαλύψουν πράγµατα, ακόµη και µε το ρίσκο να µην πατήσει κανείς το πόδι του στην αίθουσα».

Το ίδιο το κοινό, όμως, ζητάει το διαφορετικό; «Νοµίζω ναι. Για παράδειγµα, παραστάσεις που έκανε το Θέατρο Αµόρε πριν από 15 χρόνια σήµερα δεν θα τις θεωρούσαµε τόσο πειραµατικές. Μαθαίνουµε το διαφορετικό».

Capital controls, δημοψήφισμα, εκλογές. Πώς αισθάνεστε για όλα αυτά; «Στο δηµοψήφισµα για πρώτη φορά ένιωσα ότι συµµετέχω σε κάτι σηµαντικό. Το πώς, βέβαια, αυτό συνεχίστηκε ήταν απογοητευτικό. Γιατί ενώ ως λαός τολµήσαµε να φτάσουµε στα άκρα, και ας χάναµε και τη βολή µας, διαπιστώσαµε ότι το παιχνίδι ήταν πολύ πιο πάνω από εµάς».

Τον Αλέξη Τσίπρα με ποιον ήρωα κόμικ θα τον παρομοιάζατε; «Με τον Green Lantern, που χάρη στο µαγικό δαχτυλίδι του ό,τι φαντάζεται αποκτά υλική υπόσταση, αλλά µετά εξαφανίζεται».