Επειτα από αυτό το σερί μεταλλίων ποιος είναι ο στόχος σας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τον Αύγουστο στην Κίνα; «Είναι λίγο μακριά και δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είμαι. Προηγούνται άλλες διοργανώσεις. Συνεχίζω την καλή προπόνηση».


Ενα αργυρό μετάλλιο πόση διαφορά έχει από ένα χρυσό; «Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Αν κάποια αθλήτρια τύχει να είναι καλύτερη από εμένα την ημέρα των αγώνων, τι να κάνουμε; Είναι όμως διαφορετικό να είναι δύο αθλήτριες καλύτερες από εσένα και διαφορετικό να είναι πέντε. Γι’ αυτό υπάρχουν και τα τρία μετάλλια».


Ποια η σχέση με τη «μεγάλη αντίπαλό» σας Αντζέλικα Σιντόροβα; «Πολύ καλή. Δυστυχώς, βέβαια, δεν μιλάει πολύ καλά αγγλικά για να κάνουμε μια ολοκληρωμένη συζήτηση».
Εξαιτίας των αθλητικών σας επιδόσεων κερδίσατε στα 18 σας χρόνια μια υποτροφία από πανεπιστήμιο στην Αμερική, όπου ζείτε και σήμερα. Αν μένατε στην Ελλάδα, θα ήσασταν σήμερα η αθλήτρια που είστε; «Δεν ξέρω πώς θα τα έφερνε η ζωή. Στην Ελλάδα λείπουν βέβαια οι υποδομές. Ενα στάδιο όμως για να τρέξεις θα το βρεις, όπως και μια μπάρα για να κάνεις βάρη. Στην Ελλάδα πάντως έχουμε εξαιρετικούς προπονητές».

Στην Αμερική φαντάζομαι ότι οι υποδομές για έναν αθλητή είναι ασύλληπτες. «Στα αμερικανικά πανεπιστήμια υπάρχουν φοβερές υποδομές. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται αν ένας επαγγελματίας αθλητής τελειώνοντας τις σπουδές επιλέξει έναν προπονητή εκτός πανεπιστημίου, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με εμένα. Αυτή τη στιγμή κάνω προπόνηση στην αυλή του προπονητή μου και σηκώνω βάρη στο γκαράζ του. Εχει χρειαστεί τα ρολά ταρτάν που στρώνουμε στην αυλή να τα γυρίσουμε ανάποδα γιατί δημιουργείται τρύπα καθώς πατάω στο ίδιο σημείο στο τέλος της φοράς πριν από το άλμα».
Συνδυάζετε τον πρωταθλητισμό με ένα διδακτορικό στη Γνωστική Ψυχολογία. Πώς τα καταφέρνετε; «Δύσκολα. Δεν χάνω χρόνο από την προπόνηση, βέβαια, όσο από άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρεύω ώστε να προσέχω τη διατροφή μου ή να κάνω φυσικοθεραπεία όταν είμαι τραυματισμένη».
Δεν έχετε σκεφθεί να παγώσετε για ένα διάστημα την ακαδημαϊκή σας δραστηριότητα λοιπόν; «Ναι. Το πρόγραμμα που παρακολουθώ έχει διάρκεια πέντε ετών και οδηγεί σε διδακτορικό. Εχοντας συμπληρώσει δύο χρόνια σήμερα βρίσκομαι στη φάση ολοκλήρωσης του Μάστερ και μετά σκέφτομαι να σταματήσω, να κάνω ένα διάλειμμα».
Ποια είναι η γνώμη σας για το ντόπινγκ; «Είμαι ενάντια. Ουσιαστικά είναι σαν να παίζεις Μonopoly με τους φίλους σου και αυτοί να κλέβουν συνέχεια από την τράπεζα. Ισως κάποια στιγμή σταθείς τυχερός και κερδίσεις, αλλά κατά 90% αυτός που κλέβει θα κερδίζει κιόλας».
Τότε ο αγώνας δεν είναι μάταιος; «Εχω πηδήξει 4,77 καθαρή και καταλαβαίνω ότι μπορώ να φτάσω και ψηλότερα. Τουλάχιστον μία φορά τον μήνα μού χτυπούν το κουδούνι στις 6 το πρωί για να περάσω έλεγχο. Λέγεται ότι αυτό δεν συμβαίνει με όλους τους αθλητές. Στην Αμερική πάντως υπάρχει διαφορετική αντίληψη για το ντόπινγκ από αυτή που νομίζουμε ότι επικρατεί».
Δηλαδή; «Δεν υπάρχει το φαινόμενο του ντόπινγκ στον βαθμό που οι Ελληνες πιστεύουμε ότι υπάρχει. Η λέξη που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί για τους ντοπαρισμένους αθλητές είναι «κλέφτες». Και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει».
Λέγεται ότι ακόμη και από τον σωματότυπο μπορείς να ξεχωρίσεις έναν αθλητή που ντοπάρεται. Ισχύει; «Ναι, σε έναν βαθμό, ειδικά στις γυναίκες. Κάποτε το Εθνικό Συμβούλιο Καταπολέμησης Ντόπινγκ μάς είχε στείλει ένα ερωτηματολόγιο που μας ζητούσε παρατηρήσεις. Είχα γράψει: «Να λέμε αλήθειες. Αν υποθετικά ντοπάρονται 100 αθλητές, τους 95 τους ξεχωρίζεις και με το μάτι»».
Ποια είναι η σχέση σας με το κοινό όταν αγωνίζεστε; «Τον τελευταίο χρόνο έχω λίγο περισσότερη άνεση και αυτοπεποίθηση. Πολλές φορές τελειώνω τον αγώνα και ο προπονητής μου φωνάζει «χαιρέτα και λίγο τον κόσμο»».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino τo Μ. Σάββατο 11 Απριλίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ