Τι πραγματεύεται η παράσταση «Λίλιομ»; «Είναι ένα παράξενο, σκανταλιάρικο έργο που ξεγλιστράει συνεχώς και υπονομεύει τους γνωστούς κανόνες δομής ενός θεατρικού έργου. Πραγματεύεται την ανάγκη που έχουμε για ψευδαίσθηση, έστω και απατηλή –όπως αυτή που προσφέρει ο κόσμος του λούνα παρκ –και τον φόβο απέναντι στην αγάπη».
Στο έργο θίγεται και το θέμα της δεύτερης ευκαιρίας. Εσείς σε τι θα θέλατε μια δεύτερη ευκαιρία; «Αυθόρμητα μου έρχεται εκείνος ο ξαφνικός έρωτας, ο οποίος ενώ με κεραυνοβόλησε, του γύρισα την πλάτη και κατέληξε ανομολόγητος και ανεκπλήρωτος. Είναι αυτό που λένε «η στιγμή που περνά και χάνεται… χάνεται» και «μουντζώνεσαι» για μια ζωή».
Στη ζωή θα σας γοήτευε περισσότερο ο μοιραίος αλήτης Λίλιομ του έργου ήο καλοσυνάτος και συμβιβασμένος Βολφ; «Κανένας από τους δύο. Οσο για την περίφημη γοητεία των «καταραμένων», είναι καιρός που την απομυθοποίησα και τώρα επιπλέον τη βαριέμαι. Παλαιότερα, ομολογώ ότι ενδώσαμε και εγώ και κάτι φίλες μου, απ’ όσο ξέρω, στο μοιραίο και σκοτεινό κάποιων ανδρών».
Συνήθως ερμηνεύετε μοιραίες γυναίκες. Νιώσατε ότι παγιδευτήκατε στο φιζίκ σας; «Νομίζω ότι περισσότερο παγιδεύονται οι σκηνοθέτες που μου προτείνουν τους συγκεκριμένους ρόλους. Προσωπικά θα ήθελα να παίξω και περσόνες σουρεαλιστικές τύπου Αλμοδόβαρ και άτομα με διαταραγμένη ψυχολογία και συμπεριφορά».
Τι σας κουράζει στο ελληνικό θέατρο; «Ο μιμητισμός και η αντιγραφή ξένων ευρωπαϊκών τάσεων και παραστάσεων. Εξυπηρετεί και το Διαδίκτυο στο ψάρεμα πληροφοριών για ξένες καινοτομίες. Δεν είναι κάπως επαρχιώτικο αυτό; Χρήσιμη υπενθύμιση προς όλους μας εκείνο που είχε πει ο Χατζιδάκις: «ο ατάλαντος αντιγράφει, ο ταλαντούχος κλέβει»».
Πολλές παραγωγές, νέα θέατρα. Ηαισθητική μας τελικά αναβαθμίζεται; «Αυτή την καλλιτεχνική έκρηξη εγώ μάλλον τη βλέπω σαν υγιή αντίδραση στην κατάθλιψη που απειλεί τη ζωή μας και όταν δεν λειτουργεί αυτάρεσκα σαφώς και αναβαθμίζει. Οι καιροί, πάντως, είναι μετέωροι και χρειαζόμαστε από την τέχνη
το αυθεντικό και το αληθινό».
Διδάσκετε στο Τμήμα Θεάτρου στο ΑΠΘ. Ποια ερώτηση φοιτητήσάς έχει φέρει σε αμηχανία; «Με ρωτάει κάποια στιγμή μια φοιτήτρια: «Χρειάζεται το ταλέντο για να γίνεις ηθοποιός; Με τη δουλειά δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό;». Δεν ήταν τυχαίο ότι ήταν η πιο αδύναμη της τάξης υποκριτικά. Μου δημιούργησε περισσότερο αμηχανία η αγωνία της να αρπαχτεί από αυτή τη θεωρία».
Και στη σκηνή ποια ήταν η πιο άβολη στιγμή σας; «Σε μια παράσταση αρχαίου δράματος σε υπαίθριο θέατρο την ώρα του πιο δραματικού θρήνου μια γάτα άρχισε να βολτάρει επάνω στη σκηνή. Η απόλυτη ακύρωση».
Λένε ότι η ματαιοδοξία είναι συνυφασμένη με τη φύση του ηθοποιού. «Τη ματαιοδοξία δεν τη μονοπωλούμε οι ηθοποιοί, εκτρέφεται γενικώς στον χώρο της τέχνης. Κυκλοφορεί βέβαια ως ιός, αλλά ευτυχώς είναι ακίνδυνη για τη «δημόσια υγεία». Εξοστρακίζεται εντός καλλιτεχνικών συνόρων».
Το θέατρο πρέπει να είναι βάσανο ή χαρά για τον ηθοποιό; «Για να πετύχεις τη χαρά χρειάζεται καμιά φορά και το βάσανο, αρκεί να μη φθάνει σε ψυχοπαθολογικές ακρότητες».
Τι εύχεστε για την επόμενη ημέρα των εκλογών; «Επειτα από τόσες αποκαθηλώσεις πολιτικών προσώπων και σκανδαλώδεις αποκαλύψεις, πώς να πιστέψεις σε ιδεολογίες κομμάτων; Εξάλλου τη χώρα δεν την κυβερνάμε μόνοι μας, έχουμε παρέα την τρόικα. Το μόνο που μας απέμεινε είναι να ευχόμαστε από τους κυβερνώντες επιτέλους σωστή διαχείριση των οικονομικών μας».
Ποιοι είναι οι ήρωές σας; «Ο νεανικός μου ήρωας ήταν ο Τσε Γκεβάρα, λάτρευα την αφίσα του, «μ’ αυτό το χαμόγελο της άφθαρτης μεταδοτικής νεότητας». Οταν όμως πήγα στην Κούβα και είδα τα διάφορα, πως τον έκαναν δηλαδή προϊόν τουριστικό προς πώληση, ένιωσα μια θλίψη… Ευτυχώς πέθανε νωρίς και δεν τον τρέλανε και αυτόν η εξουσιομανία».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ