Τα δύο πρόσωπα του Γρηγόρη Ψαριανού

Eμαθε για τη διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΔΗΜΑΡ κάπως παράδοξα. Πήγαινε την κόρη του στην κατασκήνωση. Στον δρόμο άκουγε μουσική. Τελικά, όταν έφτασε στην κατασκήνωση, ένας ομαδάρχης τον πληροφόρησε για το γεγονός. Ετσι γλαφυρά και ελκυστικά δημοσιογραφικά περιέγραψε ο ίδιος το σοκ του. Στις μετέπειτα δηλώσεις του ήταν δηκτικός. «Ο,τι πει ο Ιούλιος Καίσαρ. Ο πρόεδρος του κόμματος… Ετσι δεν είναι; Φιρμάνι δεν είναι; Χρυσόβουλο βυζαντινού αυτοκράτορος». Στη συνέχεια, δεν δίστασε να πει: «Είναι σαν να τρελάθηκε ο πατέρας μου και να με έδιωξε από το σπίτι, αλλά το σπίτι του είναι πλέον το σπίτι των ανέμων». Πάντως, και εκείνος σαν «γιος» μάλλον του έδειχνε ότι τον ενδιέφερε να νοικιάσει διαμέρισμα κάπου πιο κεντρικά.

Ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο οποίος το 2006 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Αθηναίων με την Ανοιχτή πόλη, αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της τηλεοπτικής μικροπολιτικής ζωής του τόπου. Χαρακτηριστικά θορυβώδης, είναι έτοιμος να απαντήσει στην πιο ξύλινη ερώτηση γοητευτικά παράδοξα, ως μια σώφρων παραλλαγή του Κώστα Ζουράρι, ξορκίζοντας το comme il faut. Ενας λεκτικός νάρκισσος; Ισως. Ετσι κι αλλιώς, υπάρχει και η επαγγελματική διαστροφή. Ο Γρηγόρης Ψαριανός επιβλήθηκε ως ένας σκανταλιάρης ραδιοφωνικός παραγωγός που δεν δίσταζε να μην αφήσει τίποτα όρθιο στα FM. Το «παρών» έδινε και ο αυτοσαρκασμός του. «Αν άκουγα τον εαυτό μου στο ραδιόφωνο, θα έλεγα «τι μαλ…ς είν’ αυτός»».

Και κάπως έτσι, χάρη στα αθυρόστομα ραδιοκύματα, βρέθηκε και στην πολιτική. Οι κακεντρεχείς, μάλιστα, που αγνοούν τα αγωνιστικά του παράσημα στην Αριστερά, από την εποχή του παράνομου Ρήγα Φεραίου ακόμη, εστιάζουν σε ένα γεγονός. Το 2005 το ΕΣΡ, σε ένα κρεσέντο σεμνοτυφίας, αποφάσισε να κλείσει τον σταθμό Best 92,6 όπου δούλευε επειδή ακριβώς ενοχλήθηκε από την αθυροστομία του. Τελικά ο Βest ξανάνοιξε, με τον Ψαριανό ήδη να έχει αναδειχθεί σε «επαναστάτη». Εκτοτε, τίποτα δεν ήταν δύσκολο. Το αγόρι που συνυπέγραφε με τον συμμαθητή του σε λύκειο του Χολαργού, Τζίμη Πανούση, τον περιβόητο στίχο «στης Βουλής τα έδρανα αχ κι εγώ να έκλ…» κάθησε πανηγυρικά σε αυτά το 2007, όταν εκλέχθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθηνών. Η πορεία του δεν ήταν ευθεία. Γεννημένος αντιρρησίας, έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον Φώτη Κουβέλη το 2010, αυτές τις ημέρες διαγράφηκε από την ΚΟ της ΔΗΜΑΡ και ο ίδιος ανακοίνωσε τη γενικότερη αποχώρησή του από το κόμμα, ενώ κάποιες φήμες θέλουν να τον παίρνει το Ποτάμι. Πάντως κόντρα στο ρεύμα δεν είναι. Οσο και να θέλει να δείχνει.

Αρα υπάρχω

Ο Γρηγόρης Ψαριανός τα τελευταία χρόνια αποτελεί μια σαφώς πιο βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού του. Αρκετοί μπορούν να ανασύρουν από τη μνήμη τους την εικόνα του σε τηλεοπτική εκπομπή με φόντο το Κοινοβούλιο να λέει «να καεί, να καεί, το μπουρδ…ο η Βουλή»! Βέβαια, όπως μάθαμε αργότερα, το γνωστό τσιτάτο ειπώθηκε στις δοκιμές ήχου, αλλά τελικά παίχθηκε στον αέρα. Οπως και να έχει, ο Ψαριανός σοβαρεύτηκε και κατάλαβε ότι για να παραμείνει ενδιαφέρων δεν θα πρέπει να επιδοθεί σε παρόμοιες περφόρμανς.

Πρόκειται για έξυπνο άνθρωπο. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η αντίδρασή του μπροστά στη διαγραφή του. Μέσα του δεν μπορεί να μη γνωρίζει ότι ήταν θέμα χρόνου. Γιατί εδώ και καιρό είχε βγει στο αντίθετο ρεύμα, από την εποχή των εμφανίσεών του με τους 58, αμφισβητώντας ανοιχτά τον Φώτη Κουβέλη αρκετά πριν από την πρόσφατη μεγάλη ήττα.

Βέβαια, οι θέσεις του για τη ΔΗΜΑΡ και για τον ρόλο που θα μπορούσε να είχε διαδραματίσει στην ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς μπορεί και να ήταν σωστές. Αφού όμως διαφωνείς σε τέτοιο βαθμό με την πολιτική γραμμή ενός κόμματος, γιατί να μείνεις σε αυτό; Και φυσικά, η διαγραφή του δεν ήρθε για ένα θέμα ήσσονος σημασίας όπως η πρόταση του δημοψηφίσματος για τη ΔΕΗ, αν σκεφτούμε ότι πριν από μερικές ημέρες είχε ενταχθεί σε επιτροπή διαλόγου του Ποταμιού. Γιατί τι να κάνει σε ένα κόμμα που όπως λέει και ο ίδιος «σε λίγο καιρό θα είναι μια ενδιαφέρουσα καρτ ποστάλ, μια ενδιαφέρουσα εικαστική παρέμβαση»; Αχ, αυτή η περιβόητη πλανεύτρα Κεντροαριστερά τον περιμένει. Και να δούμε ποιος θα την πρωτοσώσει.

Ετσι κι αλλιώς, το κύριο χαρακτηριστικό του λόγου του τα τελευταία χρόνια είναι η δυσανεξία του στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν δίστασε να πει ότι σε μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες εκείνος θα ζητούσε πολιτικό άσυλο στα Τίρανα, συμπληρώνοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ των Βρυξελλών, του Βερολίνου ή του Τέξας συζητιέται.

Αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Μοσχάτου, του Μπραχαμίου και των αμφιθεάτρων, δεν έχεις να πεις πολλά πράγματα». Κρίμα, θα μπορούσε κάλλιστα να ακολουθήσει το παράδειγμα της κυρίας Αφροδίτης Αλ Σάλεχ, η οποία θα ξενιτευτεί στο πιο σικ Παρίσι. Εκεί θα μπορούσαν μαζί να στοχαστούν για την Κεντροαριστερά των ονείρων τους.

Αδέκαστη

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Ιουλίου 2014