O 26χρονος Θοδωρής Βουτσικάκης, ένας crooner που τραγουδάει μελοποιημένη ποίηση, μιλάει για τα πρότυπά του, τις φιλοδοξίες του και την ευαισθησία της μοναξιάς.
Είναι λίγο δύσκολο να κατατάξει κανείς τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Τραγουδιστής με ιδιαίτερη χροιά, γεμάτη και ευαίσθητη φωνή, μας συστήθηκε δισκογραφικά με τον υπέροχο κύκλο μελοποιημένων ποιημάτων «Αισθηματική ηλικία» (του συνθέτη Δημήτρη Μαραμή), όμως οι παράλληλες δραστηριότητές του φανερώνουν μια εξωστρέφεια και μια ευελιξία που δεν γνωρίζει από είδη και διαχωρισμούς. Με εμφάνιση crooner από άλλη εποχή και περίσσιο ταλέντο, o 26χρονος Θεσσαλονικιός που μεγάλωσε με το «Caruso» του Λούτσιο Ντάλα στη διαπασών, ξεκινά για να κατακτήσει τον κόσμο.
Δημήτρης Λιόλιος «Δεν ήθελα να πεθάνω πίσω από ένα γραφείο από τα 25 μου»
ηθοποιός, 27 ετών
Κάνει πραγματικότητα ένα τρελό του όνειρο ο νεαρός ηθοποιός παίζοντας στην παράσταση «Ενας ήρωας με παντόφλες» των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου που σκηνοθετεί ο Γιάννης Μπέζος (στην οποία και πρωταγωνιστεί) στο κεντρικότατο θέατρο Βρετάνια. Το επάγγελμά του το διάλεξε «επειδή είναι η καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να κάνω, πρακτικά μιλώντας. Απολαμβάνω να μοιράζομαι ιστορίες και να ανακαλύπτω συμπεριφορές και ποιότητες που ούτε καν είχα φανταστεί ότι φέρω μέσα μου. Δεν έχω όμως ακόμη αποκωδικοποιήσει την ανάγκη που με οδήγησε σ’ αυτή την επιλογή. Ισως για να μην πεθάνω πίσω από ένα γραφείο από τα 25 μου χρόνια. Ισως για να παρατείνω αυτό το αίσθημα παιχνιδιού για το υπόλοιπο της ζωής μου». Τι φανταζόταν όμως για το θέατρο όταν ξεκινούσε; «Υποψιαζόμουν ότι είναι μια περίπλοκη δουλειά και οι υποψίες μου μάλλον επαληθεύονται. Επηρεασμένος καθώς ήμουν από τις σπουδές στο πανεπιστήμιο λίγο καιρό πριν και έχοντας μελετήσει θεωρητικά κείμενα για το θέατρο και την υποκριτική, καλλιεργούσα μέσα μου την αφελή πεποίθηση ότι “ξέρω”. Σε μια πανέμορφη στιγμή ωστόσο, ύστερα από μια πρόβα κατά την οποία προσπαθούσα να εκβιάσω κάτι πάνω στη σκηνή, κατάλαβα ότι δεν ήξερα τίποτα. Αυτή ήταν η αφετηρία μου. Στο θέατρο έρχεται για να παίξει και να νιώσει πρωτίστως ο θεατής. Κατά τα λοιπά, η διαδρομή του καθενός είναι, νομίζω, ξεχωριστή και στη ρίζα της μοναχική».
τραγουδίστρια/συνθέτις/τραγουδοποιός, 28 ετών
Αν είδατε την παράσταση της Αντζελας Μπρούσκου «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ», τότε έχετε ακούσει μουσική της Nalyssa Green και αν έχετε ακούσει το υπέροχο τραγούδι «Μια ήσυχη θλίψη» του Μανώλη Φάμελλου, τότε γνωρίζετε τη φωνή της. Το ψηλό, νεραϊδένιο κορίτσι προετοιμάζει αυτές τις ημέρες την επόμενη συναυλία της (στο «Six d.o.g.s.» την Παρασκευή 27/03) και στην ερώτηση «πώς είναι να προσπαθεί κάποιος σήμερα, εν έτει 2015, να αφιερωθεί στην τέχνη σε αυτή τη χώρα;» απαντά: «Το βιοποριστικό είναι ένα στενάχωρο θέμα. Κατά τα άλλα, η Αθήνα του 2015 έχει τον χώρο, τα ερεθίσματα, την παραγωγικότητα και την όλη ατμόσφαιρα που εμπνέει και αγκαλιάζει πάσης φύσεως καλλιτεχνικές δραστηριότητες». Για την πορεία της στη μουσική δεν είχε συγκεκριμένη εικόνα: «Δεν φανταζόμουν. Δεν περίμενα κάτι συγκεκριμένο. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να ενταχθώ σε κύκλους – αν και νιώθω πολύ οικεία μέσα στη μικροκοινωνία των εναλλακτικών, μη αναγνωρισμένων ευρέως μουσικών της πόλης». Ποιο είναι το πιο τρελό επαγγελματικό όνειρό της; «Διανύω περίοδο που δεν ονειρεύομαι. Συγκεντρώνομαι στο εδώ και στο τώρα. Πάει καλά». Οσον αφορά τη γενιά της, τα καλά και τα στραβά της, η Nalyssa εντοπίζει τα εξής: «Ικανότητες, μόρφωση, πρόσβαση σε άπειρες πληροφορίες – μέσα – δυνατότητες. Από την άλλη, απομάκρυνση από την αναλογική πραγματικότητα, τη φύση, την αίσθηση της κοινότητας, απογοήτευση και μια κάποια απομόνωση».
Γιάννα Βασιλείου «Η κρίση μας έκοψε τα φτερά»
τραγουδίστρια/τραγουδοποιός, 28 ετών
Δασκάλα φωνητικής σε θεατρικές παραστάσεις, τραγουδίστρια με εντυπωσιακές δυνατότητες, ψηλόλιγνη και όμορφη, η Γιάννα Βασιλείου κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το άλμπουμ «Ολα όσα αγαπώ». Στις 19 και στις 26 Μαρτίου θα πραγματοποιήσει δύο ξεχωριστές ζωντανές εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου Plus. Γιατί όμως έγινε τραγουδίστρια; «Είναι σαν να με ρωτάτε γιατί αναπνέω. Τόσο φυσική λειτουργία ήταν από πολύ μικρή ηλικία το τραγούδι για μένα. Γι’ αυτό ό,τι άλλο έκανα στη ζωή μου σε επίπεδο σπουδών ήταν πάντα γύρω από αυτό και τη μουσική. Δεν είναι κάτι που έγινα ή αντιμετωπίζω ως δουλειά. Είναι απλώς αυτό που είμαι». Αρνιόταν να πιστέψει όσα της έλεγαν για τον χώρο της μουσικής και τα οποία «δυστυχώς επαληθεύονται καθημερινά. Μιλάω φυσικά για ζητήματα που δεν αφορούν την τέχνη του τραγουδιού και της μουσικής, αλλά τις παράπλευρες συνθήκες που σε απομακρύνουν από την ουσία της τέχνης». Ποια είναι τα δυνατά σημεία της γενιάς της και ποια τα μεγάλα ελαττώματά της; «Είμαστε η γενιά των έντονων μεταβάσεων, γεγονός που μας κάνει πολύ τυχερούς. Προλάβαμε το παιχνίδι στη γειτονιά, αλλά νιώσαμε από πολύ μικρή ηλικία και την απομόνωση που προκάλεσε το Διαδίκτυο. Είδαμε ότι μπορεί κανείς να ζει και χωρίς κινητό τηλέφωνο και μπορέσαμε να κοιμηθούμε ασφαλείς. Φτάνοντας σε ηλικία να προχωρήσουμε ως ενήλικοι πια και να εξελιχτούμε, μπλεχτήκαμε σε αυτό που ονομάστηκε “κρίση” και μας κόπηκαν τα φτερά».
Λυκούργος Τσάκωνας «Δεν υπάρχουν όρια»
πρωταθλητής στίβου, 25 ετών
Η διαχωριστική γραμμή είναι πάντα λεπτή. Ειδικά όταν αυτή καλείται να σε κατατάξει στους κορυφαίους της Ευρώπης. Η χειρότερη στιγμή του Λυκούργου Τσάκωνα στο ταρτάν ήταν εκείνη που ο ίδιος πάτησε τη γραμμή του διαδρόμου του στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών στο Ελσίνκι το 2012 και ακυρώθηκε, ενώ (φαινομενικά) είχε προκριθεί στον τελικό των 200 μ. Αυτός βέβαια δεν θα ήταν ο πρώτος μεγάλος τελικός της καριέρας του – ο έλληνας πρωταθλητής ήταν χρυσός το 2011 στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U23 της Οστράβα. Η αγάπη του για την αδρεναλίνη ξεκίνησε στο Βλαχιώτη Λακωνίας, «στο στάδιο του χωριού, γύρω στα 12», καθώς οι επιτυχίες του μεγαλύτερου αδελφού του (σ.σ.: ο Γιώργος Τσάκωνας είναι πρωταθλητής στο μήκος) τον έκαναν να προσπαθεί να φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Τα κατάφερε, αλλά όχι χωρίς κόπο. Πλέον η πειθαρχημένη προπόνηση τον χειμώνα μπορεί να φτάσει τις έξι ώρες – «πρέπει να φας σωστά, να κοιμηθείς καλά, να σκέφτεσαι θετικά». Ο Λυκούργος πηγαίνει για προετοιμασία σε πιο ζεστά και φιλικά προς τους αθλητές μέρη – τον Ιανουάριο ήταν στη Νότια Αφρική –, που κάνουν «τον δρόμο για το Ρίο πιο βατό». Οταν αποσυρθεί, θέλει να επιστρέψει στο χωριό του, αλλά «τώρα θέλω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Πεκίνου και να κάνω ατομικό ρεκόρ. Θέλω να βελτιώνομαι συνέχεια ως αθλητής και ως άνθρωπος. Δεν ξέρω πού μπορώ να φτάσω γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχουν όρια».
Γιάννης Παπαδάκης «Η κρίση είναι και ευκαιρία»
συνιδρυτής της Pollfish, 28 ετών
Απέκτησε τον πρώτο του υπολογιστή σε ηλικία πέντε ετών. Οι σπουδές στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ήταν φυσικό επόμενο. Στα 28 του χρόνια ο Γιάννης είναι συνιδρυτής της Pollfish, μιας πλατφόρμας διεξαγωγής ερευνών μέσω κινητών τηλεφώνων. «Συνεργαζόμαστε με δημιουργούς εφαρμογών για έξυπνα τηλέφωνα οι οποίοι ενσωματώνουν τα ερωτηματολόγια της Pollfish στην εφαρμογή τους. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να διεξάγουμε πολύ εύκολα και γρήγορα έρευνες. Οι δημιουργοί εφαρμογών συνεργάζονται μαζί μας ώστε να κατανοήσουν καλύτερα το κοινό τους και να βγάλουν χρήματα από τις έρευνες. Το δίκτυο των ερωτώμενων είναι πολύ μεγάλο, περίπου 100 εκατομμύρια. Οπότε μπορούμε να συγκεντρώσουμε πολύ μεγάλο αριθμό ολοκληρωμένων ερωτηματολογίων για τους πελάτες μας» εξηγεί. Ο Γιάννης ανήκει στους ανθρώπους που θεωρούν ότι η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία υπό προϋποθέσεις: «Ολες οι κρίσεις μετατρέπονται σε ευκαιρίες, το θέμα είναι ποιους θα ωφελήσουν και ποιους όχι. Αν καταλάβουμε ότι τα λεφτά του ΟΑΕΔ δεν είναι νίκη και κινηθούμε σε υγιείς επιχειρήσεις με εξαγωγές, τότε, ναι, θα την έχουμε μετατρέψει σε ευκαιρία την κρίση». Πόσο φιλικό όμως είναι το κράτος; «Υπάρχει μια καλή διάθεση. Βέβαια κάποιοι λένε ότι το κράτος βοηθάει όταν πολύ απλά δεν είναι εμπόδιο. Νέα παραδείγματα έχουμε κάθε μέρα. Τις μεγαλύτερες δυσκολίες τις συναντήσαμε όταν κάναμε την έναρξη της εταιρείας».
Βάσω Βουγιούκα «Θέλω ένα μετάλλιο στο Ριο»
πρωταθλήτρια ξιφασκίας, 28 ετών
Το 2012 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου η Βάσω Βουγιούκα έσπασε τα δύο μπροστινά δόντια της και δεν κατάφερε να προκριθεί στους ημιτελικούς. Στη συνέχεια η 5η ολυμπιονίκης πήρε το πτυχίο της στην Οδοντιατρική, καθώς μερικές φορές η ειρωνεία της ζωής ξεπερνά και τη μεγαλύτερη φαντασία. Οπως και να έχει, όμως, πάντα υπάρχουν καλές στιγμές για αυτούς που δουλεύουν σκληρά, σαν εκείνες με τα αργυρά μετάλλια που κατέκτησε η ελληνίδα πρωταθλήτρια στα Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2012 και του 2013. Στα 28 της η εντυπωσιακή ξιφομάχος κουβαλά τη σπάθη της καθημερινά στις πίστες της Αθήνας και του εξωτερικού, ενώ από τα 10 της, που πραγματοποίησε την πρώτη της επίθεση, επιμένει ότι η ξιφασκία τη γοητεύει γιατί είναι ένα άθλημα που απαιτεί πνευματική οξυδέρκεια. «Αυτή τη χρονιά στους στόχους μου είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες στο Μπακού, στους οποίους θα είμαι και πρέσβειρα» εξηγεί λίγο προτού δείξει το ακριβές σημείο στον δεξιό αντίχειρά της όπου ένας μικροτραυματισμός την ενοχλεί. Φυσικά θα τον ξεπεράσει. Και αυτόν και όποιο άλλο εμπόδιο συναντήσει μπροστά της στον δύσκολο δρόμο του πρωταθλητισμού. Μάλιστα, αν όλα πάνε καλά, το βάθρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο («ιδανικά θα ήθελα να διεκδικήσω μετάλλιο») θα κληθεί να της δώσει μερικούς (ακόμη) πόντους σε ύψος αφήνοντας την καρέκλα του οδοντιάτρου να περιμένει.
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος «Φτιάχνω τη δική μου πραγματικότητα»
συγγραφέας, 26 ετών
Φωνή της (πολύ) νέας γενιάς της ελληνικής λογοτεχνίας, ο Γκέζος τιμήθηκε πέρυσι με το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2013 για την ποιητική του συλλογή «Ανεκπλήρωτοι φόβοι» (εκδ. Πολύτροπον) και πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα («Η Λάσπη», εκδ. Μελάνι) αποσπώντας θερμές κριτικές. Συγγραφέας έγινε γιατί «ήθελα να δώσω δικές μου εκδοχές και ερμηνείες αυτής της πολυπαραγοντικής πραγματικότητας μέσα στην οποία όλοι μας κυλάμε. Ηθελα να μου δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι, με μια απειροελάχιστη δύναμη σκούντησα στον ώμο τον κόσμο που πορεύεται ατάραχος χωρίς να δίνει δεκάρα για τίποτε». Πώς είναι να προσπαθεί κάποιος εν έτει 2015 να αφιερωθεί στη λογοτεχνία σε αυτή τη χώρα; «Είναι σχεδόν τόσο δύσκολο όσο και τα προηγούμενα χρόνια. Το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα είναι μικρό και, αν η αφιέρωση σημαίνει αποκλειστική ενασχόληση με κάτι, όποιος γράφει ή θέλει μόνο να γράφει έρχεται αναγκαστικά αντιμέτωπος με πολλούς περισπασμούς. Ισως υπάρχει ένας τόνος δυσκολίας παραπάνω λόγω της οικονομικής συγκυρίας, αλλά πιστεύω όχι σε βαθμό που να διαφοροποιεί ουσιαστικά την κατάσταση».
Ιωάννα Κολλιοπούλου «Θέλω να συνεργαστώ με τον Αλμοδοβάρ»
ηθοποιός, 30 ετών
Δεν υπάρχει θεατής που να έχει δει εφέτος την παράσταση «Παράσιτα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και να μην έχει εντυπωσιαστεί από τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, της Κόρας Καρβούνη και της νεαρής συμπρωταγωνίστριάς της. Η γλυκύτατη Ιωάννα Κολλιοπούλου έγινε ηθοποιός «για να εκφράζομαι, να επικοινωνώ και να μοιράζομαι. Μέσα από το θέατρο είναι σαν να κάνει κανείς διατριβή στις πτυχές της ανθρώπινης φύσης». Πώς είναι να προσπαθεί κάποιος σήμερα, εν έτει 2015, να αφιερωθεί στην τέχνη σε αυτή τη χώρα; «Ρίσκο. Η τέχνη σε όλες τις μορφές της έχει ένα πεδίο δραστηριότητας περιορισμένο σε σχέση με το δυναμικό και τη ζήτηση που υπάρχει σήμερα στη χώρα. Χρειάζονται τόλμη, τύχη, πολλή δουλειά και οι κατάλληλες συγκυρίες. Στην αρχή φανταζόμουν ότι θα ήταν μια εύκολη σχετικά διαδικασία. Φυσικά αυτό έχει διαψευστεί, διότι απαιτεί σκληρή δουλειά, τόσο σε ψυχικό και νοητικό όσο και σε σωματικό επίπεδο. Αυτό που έχει επαληθευτεί πανηγυρικά είναι το πόσο αφυπνιστικό μέσο είναι το θέατρο για την ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου». Και ποιο είναι το πιο τρελό επαγγελματικό όνειρό της; «Να συνεργαστώ με τον Αλμοδόβαρ! Μου αρέσει ο κινηματογράφος που κάνει».
Γιώργος Μάζος «Να εξαγούμε προϊοντα που διηγούνται ιστορίες»
ιδρυτής της Golden Black, 26 ετών
Ο Γιώργος προέρχεται
Ηλέκτρα Ελληνικιώτη «Η Ελλάδα είναι μια δεσποτική μαμά»
σκηνοθέτις, 27 ετών
«Είμαι κόρη καπετάνιου και υποθέτω ότι αυτό μετέφρασε πολλά μέσα μου». Με αυτόν τον τρόπο απαντά η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη στην ερώτηση «Γιατί κάτω και όχι πάνω στη σκηνή;». Από μικρή, έμοιαζε να ξεγελάει την ηλικία της. Σήμερα, μετά το «Το σκυλί του Ωρίωνα» (2014-2015, Θέατρο του Νέου Κόσμου) σκηνοθετεί και την παράσταση «Η όγδοη ημέρα της δημιουργίας» που θα ξεκινήσει στις 19 Μαρτίου στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ενώ ταυτόχρονα κάνει πρόβες με την Bijoux de Kant για την παράσταση «Απόφραξη» σε κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Θησείον. Ιδανικά θα ήθελε να είχε συνεργαστεί με την Πίνα Μπάους και τον Λευτέρη Βογιατζή, «θα παραμείνουν και οι δύο ιδανικές και ανεκπλήρωτες συνεργασίες». Οσο για τη μεγαλύτερη δυσκολία που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει στην Ελλάδα; «Η Ελλάδα η ίδια. Μια δεσποτική μαμά με μεγάλη κληρονομιά, που έχει κάνει πολλούς γάμους (όλοι με συνοικέσιο) και ξεχωρίζει τα παιδιά της με κριτήρια άριας φυλής, που ποικίλλουν ανάλογα με τις εποχές και τις περιστάσεις» λέει. Δεν τα φοβάται τα εμπόδια και τις φουρτούνες όμως. Αλλωστε, είναι κόρη καπετάνιου.
Μάρκος Μαρκάκης «Δεν μου ήταν αρκετό να χειροκροτώ»
υπεύθυνος παραγωγής/επικοινωνίας, 25 ετών
Παρότι σπούδασε ψυχολογία, ο νεαρός Μάρκος Μαρκάκης ένιωσε κάποια στιγμή ότι άλλα πράγματα είχαν προτεραιότητα στη ζωή του. «Ως θεατής, δεν μου ήταν ποτέ αρκετό το χειροκρότημα ως ανταπόδοση στο τέλος μιας συναυλίας ή παράστασης. Είχα πάντα την ανάγκη να έχω συμβάλει σε αυτό. “Από την ιδέα μέχρι την αυλαία”. Είναι η ίδια ανάγκη τού να γνωρίζεις πώς ο ταχυδακτυλουργός κατάφερε να κάνει το “μαγικό” τρικ. Και κάπως έτσι μεταφέρθηκα στον κόσμο των παρασκηνίων. Εναν παράλληλο κόσμο με τον κανονικό από όπου ξεκινάει όλη η μαγεία». Από το 2011 λοιπόν φροντίζει να βρίσκονται όλα στη θέση τους, να λειτουργεί ρολόι μια παραγωγή, να μένουν ευχαριστημένοι (για ό,τι τουλάχιστον περνάει από το χέρι του) θεατές και καλλιτέχνες. Ξεκίνησε από τη δισκογραφική εταιρεία Archangel, μεταπήδησε στο γραφείο Τύπου της Didi Music και τώρα εργάζεται στην εταιρεία People Entertainment Group ως υπεύθυνος παραγωγής σε κάποιες θεατρικές παραστάσεις αλλά και σε συναυλίες καλλιτεχνών όπως ο Μάριος Φραγκούλης, ο Δήμος Αναστασιάδης και η Νάντια Μπουλέ. Το καλοκαίρι θα τον βρείτε στο Νεστόριο της Καστοριάς, στο River Party.
Σταμάτης Υπερήφανος «Αν έχεις όρεξη, επιβιώνεις»
εμπνευστής της All4Greece.com, 28 ετών
Οταν ήταν μικρός δεν ήθελε να γίνει ούτε αστροναύτης ούτε ποδοσφαιριστής. Ηθελε να ασχοληθεί με τη βιομηχανική διοίκηση και την παραγωγή. Πράγματι, πέρασε στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ και ύστερα από ένα μεταπτυχιακό στη Βρετανία σήμερα ασχολείται με την παροχή υπηρεσιών στις επιχειρήσεις. Ανάμεσα στις δραστηριότητές του περιλαμβάνεται και η διαχείριση του All4Greece.com, το οποίο σκοπό έχει την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών στις ελληνικές επιχειρήσεις και κυρίως προς τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. «Στο All4Greece.com οι ελληνικές επιχειρήσεις μπορούν να προβληθούν δωρεάν και να αντλήσουν πληροφορίες για επενδύσεις». Δεν είναι τυχαίο ότι αριθμεί περί τις 80.000 επιχειρήσεις. Θα συμβούλευε έναν άνθρωπο στην ηλικία του να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία στην Ελλάδα; «Τα πράγματα για την επιχειρηματικότητα έχουν δυσκολέψει αρκετά με βασική αιτία την ανυπαρξία σταθερότητας, γεγονός το οποίο κάνει ακόμη πιο δύσκολη την ανάπτυξη». Διατηρεί όμως την αισιοδοξία του, λέγοντας ότι «οι νέοι με όραμα, καινοτόμες ιδέες και όρεξη θα μπορούσαν να επιβιώσουν ακόμη και μέσα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία».
Αργύρης Πανταζάρας «Η αφοσίωση στην τέχνη είναι η μόνη λύση»
ηθοποιός, 26 ετών
Ταλαντούχος Βολιώτης, ο Αργύρης Πανταζάρας αυτοσκηνοθετήθηκε πρόσφατα στον μονόλογο «Ακατονόμαστος» του Μπέκετ («ΑΩ») στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής. Τώρα κάνει πρόβες για τον ρόλο του «τρελού» στον «Βασιλιά Ληρ» (πρωταγωνιστής ο Γιώργος Κιμούλης) σε σκηνοθεσία του Τόμας Πάντουρ. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Αθηνών, στον «Ρήσο» του Ευριπίδη, με τη σκηνοθετική υπογραφή της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Ηθοποιός έγινε «για να μπορώ να είμαι τα “πάντα” και “τίποτα” μαζί» και δηλώνει ως πιο τρελό του όνειρο το «να παίξω σε ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε». Στη γενιά του τρέφει μεγάλη εκτίμηση: «Εχει μόνο δυνατά σημεία, το ελάττωμά της είναι ότι δεν το βλέπει». Την αφοσίωση στην τέχνη τη βλέπει ως «τη μόνη λύση. Σε μια τόσο μπλοκαρισμένη εποχή για τον σύγχρονο πολιτισμό η μόνη απάντηση έρχεται από τη δημιουργία. Οι καλλιτέχνες είναι φτιαγμένοι για να βοηθάνε τη ροή των πραγμάτων, έχουν σπουδάσει τον μόχθο, τις θυσίες και την κάθαρση. Η προσπάθεια για επιβίωση όμως λειτουργεί εις βάρος της δημιουργίας». Τι φανταζόταν όμως για το θέατρο όταν ξεκινούσε; Tι έχει επαληθευτεί και τι έχει διαψευστεί πανηγυρικά; «Φανταζόμουν ότι είναι ένας κόσμος από παραμυθάδες. Επαληθεύτηκε, καθώς πράγματι είναι όλοι τους, με τη διαφορά ότι θυσιάζονται μπροστά στα μάτια των θεατών. Διαψεύστηκε πανηγυρικά το ότι οι ηθοποιοί υποκρίνονται πάνω στη σκηνή ενώ αντιθέτως αναζητούν συνεχώς την αλήθεια».
Eλευθερία Στάμου«Μπορείς καλύτερα από αυτό που έκανες χθές»
χορεύτρια, 22 ετών
Αυτόν τον καιρό η Ελευθερία τρέχει πολύ. Βρίσκεται σε εντατικές πρόβες με το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τα έργα του Μάνου Χατζιδάκι «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» και «Μαρσύας» που χορογραφούνται από την Αγγελική Στελλάτου. Το κορίτσι που ξεκίνησε να κάνει πρωταθλητισμό στη ρυθμική γυμναστική από τα έξι του χρόνια ανακάλυψε τελικά τον χορό στα 15, ύστερα από έναν σοβαρό τραυματισμό. «Στην Ελλάδα της κρίσης φυσικά και είναι δύσκολο να είσαι επαγγελματίας χορεύτρια διότι οι επιλογές που σου δίνονται είναι λιγοστές. Υπάρχουν πολλοί καλοί χορευτές και πολύ λίγες θέσεις εργασίας. Επίσης, όταν κάτι νέο πάει να δημιουργηθεί, συνήθως τα φτερά του κόβονται από το ίδιο το κράτος. Το μέλλον είναι αβέβαιο από πολλές απόψεις για το θέμα του χορού, αλλά αυτό το γεγονός δεν με έκανε ποτέ να σκεφθώ να τα παρατήσω ή να μην ακολουθήσω το πάθος μου». Η ίδια θεωρεί τη γενιά της αδικημένη, καθώς πληρώνει τις αμαρτίες των προηγουμένων. «Δεν είμαι σε θέση εγώ να χαρακτηρίσω αν είμαστε μια καλή ή μια κακή γενιά, αλλά σίγουρα οι νέοι της ηλικίας μου έχουν πολύ πάθος να ταξιδέψουν, να δημιουργήσουν, να ξεχωρίσουν» . Πάντως παραμένει αισιόδοξη και αυτό ίσως το οφείλει στην ίδια την τέχνη. «Το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει από τον χορό είναι να μην τα παρατάω ποτέ, όσο δύσκολα και αν έρθουν τα πράγματα. Πρέπει συνεχώς να δουλεύεις και να προσπαθείς γιατί πάντα μπορείς καλύτερα από αυτό που έκανες χθες».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 01 Μαρτίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
