Στην έκθεση κεραμικών στην ψαραγορά της Αίγινας, στο πλαίσιο του πρόσφατου Φεστιβάλ Φιστικιού του νησιού, τα έργα της τράβηξαν όλα τα βλέμματα. Τα δοχεία και μπολ από κόκκινο πηλό χαμηλής θερμοκρασίας, ζωγραφισμένα στο άσπρο και μαύρο του «γιν και του γιαν» ήταν η παρθενική εμφάνισή της ως κεραμίστρια, ένα δρόμο που αποφάσισε να ακολουθήσει όταν θεώρησε ότι η επί τρεις δεκαετίες δουλειά της ως συμβολαιογράφος είχε κάνει πλέον τον κύκλο της. Δεν ήταν παρόρμηση της στιγμής, η Μαρία Λιναρδάκη είχε πάντα ταλέντο στις εφαρμοσμένες τέχνες, εξάλλου μετά την αποφοίτησή της από τη Νομική είχε κάνει μεταπτυχιακά στη Φιλοσοφία Τέχνης και Πολιτισμού, είχε φοιτήσει σε art college στο Εδιμβούργο αλλά και στη σχολή Βακαλό για ένα χρόνο. Η επαγγελματική σταδιοδρομία της και η οικογενειακή της ζωή δεν της επέτρεπαν ωστόσο τη διάσπαση προσοχής, την εκπλήρωση του άλλου μισού της διττής υπόστασής της. Κάποια στιγμή, εν μέσω των ανατροπών που προκάλεσε η κρίση, άρχισε να αισθάνεται ότι έπρεπε να κάνει κάτι με τα χέρια της. «Πάντα είχα τη σκέψη αλλά την είχα απωθήσει. Αυτή όμως καιροφυλακτούσε και βγήκε στην επιφάνεια όταν άρχισα πριν από λίγα χρόνια να ζωγραφίζω. Δεν έδωσα σημασία στην αρχή αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα: “Μαρία, πρέπει να την κάνεις μόνη σου την ανατροπή, να δεις τι θέλεις να κάνεις χωρίς φόβο”. Μου άρεσε πάντα το χώμα και η κατασκευή με τα χέρια, είχα κάνει σεμινάρια στο κτήμα της κεραμίστριας Θεοδώρας Χωραφά στην Αίγινα και είχα αντλήσει μεγάλη χαρά από την εμπειρία οπότε είπα να δοκιμάσω τον πηλό. Άρχισα να παίρνω μαθήματα σε ένα τμήμα του Δήμου Αθηναίων και το συναίσθημα αυτό ενδυναμώθηκε ιδίως όταν είδα ότι έχει και βάθος αυτή η τέχνη. Θέλω αυτό που κάνω να το σπουδάζω, να μην το αφήνω σε πρώτο επίπεδο. Έκανα κι άλλα σεμινάρια και κατέληξα στην τεχνολογία υλικών με τον Μένανδρο Παπαδόπουλο». Από τα τέλη του ’14 η Μαρία Λιναρδάκη έχει το εργαστήριό της στο Παγκράτι και έχει ένα σωρό ιδέες για τα αντικείμενα που θέλει να δημιουργήσει. «Είναι σημαντικό ότι είχα την αμέριστη συμπαράσταση του συζύγου μου, δεν ξέρω αν θα έπαιρνα την απόφαση μόνη μου. Ακόμα δεν θεωρώ τον εαυτό μου κεραμίστρια, δεν ξέρω τα πάντα για την κεραμική, ακόμα ψάχνω τα υλικά μου. Δεν ξέρω πού θα οδηγηθώ και τι θα μου βγει. Γνωρίζω όμως ότι θα έχω δοκιμάσει αυτό που επιθυμώ».