«Η κοινωνική έκρηξη», γράφει στο νέο του βιβλίο ο πρώην υπουργός και βουλευτής της ΝΔ κ. Προκόπης Παυλόπουλος, «βρίσκεται επί θύραις». Αυτό βεβαίως το έγραψε πολύ προτού προπηλακιστεί τούτη την εβδομάδα από εργαζομένους της ΛΑΡΚΟ έξω από τη Βουλή. Σε δηλώσεις του, μετά το περιστατικό που ήλθε να επιβεβαιώσει την αγωνία του, υπογράμμισε ότι «αυτό δείχνει μια μεταβολή στην κοινωνία» και ότι «αυτή τη στιγμή το κοινωνικό κράτος έχει υποστεί βαρύτατα πλήγματα τα οποία αγγίζουν τον κοινωνικό ιστό». Κοντολογίς, ο πολιτικός της καραμανλικής πτέρυγας δείχνει να έχει τουλάχιστον συναίσθηση της κατάστασης, δικαιολογώντας εμμέσως αυτούς που τον προπηλάκισαν. Ο ίδιος, δεν πρέπει να ξεχνούμε, είναι καθηγητής της Νομικής και η αρθρογραφία του είναι σταθερά «αντιμνημονιακής» κατευθύνσεως για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Στο νέο του πόνημα υπό τον τίτλο «Το Δημόσιο Δίκαιο στον αστερισμό της οικονομικής κρίσης» (Λιβάνης) περιγράφει πώς η έννομη τάξη, και συγκεκριμένα ο βασικός πυλώνας της τον οποίο συνθέτουν οι κανόνες του Δημοσίου Δικαίου, υπονομεύεται κανονιστικώς από την οξύτατη ύφεση που βιώνει η χώρα. Διαβάζοντας κανείς αυτό το πολεμικό «κατηγορώ» του κ. Παυλόπουλου κατά του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος, διαπιστώνει αίφνης πόσο κοντά βρίσκεται ο ίδιος με τις αναλύσεις, επί παραδείγματι, της κυρίας Ναόμι Κλάιν για το «δόγμα του σοκ». Επιπλέον, εγγράφει την επιστημονική και πολιτική επιχειρηματολογία του και σε ένα μυθολογικό επίπεδο για να γίνει, υποθέτουμε, πιο κατανοητός. Η παγκοσμιοποιημένη οικονομία σήμερα είναι το έρμαιο μιας χαοτικής αταξίας, μοιάζει με έναν «Λαβύρινθο» στις σκοτεινές ατραπούς του οποίου καραδοκεί ο «Μινώταυρος» που είναι «προϊόν της τερατογένεσης από τον βιασμό του γνήσιου καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος». Αυτό το νεοφιλελεύθερο τέρας, αυτός ο «Παγκόσμιος Μινώταυρος» – μοιραία αναδύεται εν προκειμένω η ορολογία του κ. Γιάνη Βαρουφάκη –, ο οποίος είναι «πάντα απρόσωπης προέλευσης και μηδενικής δημοκρατικής νομιμοποίησης», προσπαθεί να αντικαταστήσει τους κρατικούς θεσμούς, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, προκρίνοντας νέες πειθαρχίες, την «αποκρατικοποίηση» και, κυρίως, την «απορρύθμιση». Αυτό ισχύει και για τα συμβαίνοντα εν Ελλάδι.
Ο κ. Παυλόπουλος κάνει λόγο –εντός των εισαγωγικών πάντοτε –για οικονομική «θηριωδία» και «θύματα». Χρειαζόμαστε, υποστηρίζει, έναν «θεσμικό Θησέα» ο οποίος, ακολουθώντας τον «Μίτο της Αριάδνης», θα μας προστατεύσει με τα εναπομείναντα όπλα του. Σύμμαχός του θα μπορούσε να είναι ο εθνικός νομοθέτης, όμως η θεσμική στάση που αυτός επιδεικνύει είναι «νοσηρή» καθώς παραδίδεται αμαχητί σε ένα καθεστώς «νομοθέτησης υπό τα «καυδιανά δίκρανα της μέσω «Μνημονίων» δημοσιονομικής πειθαρχίας».
Ο κ. Παυλόπουλος υποστηρίζει ότι, κυρίως από το 2010 και μετά, το Συμβούλιο της Επικρατείας «ακολουθεί, με παθητική μάλλον διάθεση, την «επιδρομή» της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στον θεσμικό χώρο άσκησης των κοινωνικών δικαιωμάτων».
Ο συγγραφέας αμφισβητεί εντόνως το λεγόμενο «δημοσιονομικό δημόσιο συμφέρον» ως «μέτρο αποτίμησης της συνταγματικότητας» των μέτρων που επιβάλλονται. Επειδή ακριβώς ο ευρωπαίος νομοθέτης –για τον διεθνή ούτε λόγος! –παραμένει προσώρας αναλόγως απρόθυμος με τον δικό μας, ο «θεσμικός Θησέας» πρέπει να συμμαχήσει με τον «εθνικό δικαστή» για τον οποίο «καταλυτικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του νομοθέτη είναι η δικαιοδοσία του να ελέγχει την, lato sensu, αντισυνταγματικότητα των κάθε είδους υποδεέστερης τυπικής ισχύος κανόνων δικαίου και ν’ αποτρέπει έτσι την εφαρμογή τους». Θεσμικό «αντάρτικο» από τα κάτω θα μπορούσαμε να πούμε ότι προτείνει ο πρώην υπουργός Εσωτερικών. Ακολουθούμε πάντως, τονίζει ο κ. Παυλόπουλος, «μια θεσμική πορεία ελεύθερης πτώσης», ειδικότερα σε μια εποχή όπου οι δράσεις του «κράτους πρόνοιας», το οποίο βάλλεται, είναι απαραίτητες για να μη διαρραγεί η κοινωνική συνοχή.
Η τελευταία, σύμφωνα με τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής και βουλευτή της ΝΔ κ. Βύρωνα Πολύδωρα, θα είναι σε λίγο γράμμα κενό. Με το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο «Ποια Ευρώπη;» (προσεχώς από τις εκδόσεις Λιβάνη) επιδιώκει «τη στιγμή κατά την οποία μια υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, έστω ανανήψασα, με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση, χωρίς διαιρέσεις, διχαστικές τάσεις και κομματικούς εγωισμούς και άλλες ιδιοτέλειες, θα πει στους δανειστές μας: Basta! Φθάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε άλλο. Πεθαίνουμε!».
Είναι προφανές ότι η «λαϊκή Δεξιά» τελεί εν οργή. Προσφάτως ο κ. Πολύδωρας, μιλώντας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, διερωτήθηκε: «Για ποιο πλεόνασμα μας μιλάει το υπουργείο Οικονομικών; Εγώ έχω πλεόνασμα απελπισίας». Στο τελευταίο του πόνημα που είναι «αμιγώς ευρωσκεπτικιστικό» ξιφουλκεί κατά της ηγεμονεύουσας Γερμανίας, την οποία χαρακτηρίζει ειρωνικά «σώτρια» και «βασική αιτία όλων των δεινών της παρούσας κρίσης», αλλά και κατά του «διευθυντηρίου» των Βρυξελλών «που ζει και βασιλεύει και λειτουργεί τοις πράγμασι πέρα και πάνω από θεσμούς». Εχει απασφαλίσει, θα λέγαμε, κατά πάντων και προς πάσα κατεύθυνση.
«Οι έμποροι της ελπίδας προκαλούν την αιμάσσουσα κοινωνία με ρητορικές τύπου «success stories» και με ανάλογες ψυχολογικές επιχειρήσεις κατευνασμού και αναγκαστικής αισιοδοξίας. Ομως η εικονική πραγματικότητα, η virtual reality, δεν είναι όλες τις φορές πιο δυνατή από τη… reality» γράφει με αφορμή την καταβαράθρωση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής μας. Επιπλέον «βλέπουμε την τρόικα να συμπεριφέρεται ως αχαλίνωτος διεκδικητής των τόκων και των τοκοχρεολυσίων των αδίστακτων τοκογλύφων, σαν να σβήστηκαν και να μην υπάρχουν γι’ αυτούς οι σχετικές πρόνοιες και οι βασικές αρχές του δικαίου, που θεσπίστησαν στον παγκόσμιο νομικό πολιτισμό ήδη από τις ημέρες του Σόλωνα του Αθηναίου (600 π.Χ.) που θέσπισε τη «Σεισάχθεια» (διαγραφή χρεών εκ δανείων) απαγορεύοντας το «δανείζειν επί σώματι» και ελευθερώνοντας τους έτσι δουλωθέντες πολίτες». Δυστυχώς, υπογραμμίζει ο ίδιος, η φαινομενικά πανίσχυρη οικονομική συλλογικότητα («Ενωση») υπόκειται και υπακούει τυφλά στους υπερεθνικούς τραπεζίτες.
«Δεν υπήρξε κρίση νομοτελειακή και ουρανοκατέβατη. Ούτε δανεισμού, ούτε χρέους, ούτε ανάπτυξης ή ύφεσης. Είναι προσχήματα και σχέδια υποδούλωσης ενός λαού, του ελληνικού, ή των λαών του Νότου» αναφέρει ο κ. Πολύδωρας, καταγγέλλοντας έναν «μετανεωτερικό τρόπο της αποικιοκρατίας, μέσω της εκτεταμένης πτωχοποίησης ευρύτατων στρωμάτων λαού», ενός ολόκληρου λαού που σε τίποτε δεν έφταιξε, κατά τον ίδιο, παρά μόνο στο ότι «ενέδωσε δυστυχώς στην επί σειράν ετών καταναλωτική παρενόχληση και αποπλάνηση που τόσο πειστικά τον εξωθούσαν οι βιομηχανικές χώρες του Βορρά». Ο κ. Πολύδωρας λέει ότι η Ελλάδα ήταν «το ινδικό χοιρίδιο για το απόλυτο πείραμα» ή ότι «προσεφέρθη ως πρόβατον επί σφαγήν» αν προτιμάτε. «Ενας συνδυασμός «αμερικανιάς», σνομπαρίας, ξερολισμού, μισαλλοδοξίας, πολιτικής εμπάθειας και βλακείας των κυβερνώντων της εποχής εκείνης έφερε το ΔΝΤ και την τρόικα να «σώσουν» την Ελλάδα! Η «σωτηρία» συνεχίζεται για τέταρτο χρόνο…».
Ο ίδιος μάλιστα κάνει τη δική του έκκληση: «Ολα τα γραπτά μου ήσαν/είναι κωδωνοκρουσίες συναγερμού. Εναγώνια μουσική υπόκρουση του στίχου «μπήκαν στην πόλη οι εχθροί». Γι’ αυτό σημαίνω συναγερμό. Γι’ αυτό ζητώ εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό προτείνω να εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων, με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλες τις Βουλές και κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο ελληνικός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθιάς ύφεσης, στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και απληστία των δανειστών του».
Καταθέτει αυτό το βιβλίο ως «μια ελάχιστη πράξη αντίστασης» και «ως βοήθημα στους Ευρωδούλους του μέλλοντος». Σε κάποιο σημείο έρχεται δε να συμφωνήσει με τον Λένιν ότι «ο ιμπεριαλισμός είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού», μια και «η ζωή τον επαλήθευσε απολύτως, προσθέτοντας όμως ένα ακόμη στάδιο, αυτό της «παγκοσμιοποίησης»». Αυτή θα είναι η καινούργια ζωή, διαβλέπει ο ίδιος, «του στρατωνισμού των νέων πολιτών (πρώην αστέγων) του νεοφιλελευθερισμού…».
