Σ αράντα χρόνια από τη δολοφονία στη Βολιβία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, το φάντασμά του εξακολουθεί να πλανάται, όσα ξόρκια κι αν κάνουν οι μεταμοντέρνοι αριστεροί της μόδας που διακήρυξαν την «ουτοπία της επανάστασης», οι «beautiful people», όπως τους αποκαλούσε ο Μανουέλ Βάσκεζ Μονταλμπάν .
Το φάντασμα του Τσε είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αγάπησε την περιπέτεια, αγάπησε τις γυναίκες, το κρασί, το ρούμι, τα σιγκαρίλος. Πολέμησε την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, περιγέλασε κάθε μορφής αυταρχισμό, περιφρόνησε κάθε μορφής ιεραρχία, σάρκασε την εξουσία και αυτοσαρκάστηκε όταν έγινε εξουσία. Το φάντασμα του Τσε είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε ελεύθερος και πέθανε για να μείνει ελεύθερος. Το φάντασμα του Τσε είναι τα χιλιάδες φαντάσματα που αναζητούν τη χώρα της ουτοπίας. Που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η εκμετάλλευση, η αλλοτρίωση του ανθρώπου δεν είναι νομοτελειακές. Οτι η ανάγκη για κοινωνική επανάσταση είναι σήμερα το ίδιο επίκαιρη όσο και τότε. Το φάντασμα του Τσε είναι η καθημερινή ιστορία των ανθρώπων που «βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο για να τον αλλάξουν και όχι να τον υποστούν».
Μοιάζει παράδοξο αλλά δεν είναι: η ήττα του Τσε στη Βολιβία ήταν η νίκη του παγκοσμίως. Σαράντα χρόνια μετά ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα είναι ένας κομαντάντε που εξακολουθεί να πολεμάει την αδικία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τη φτώχια, την αμάθεια, την ανισότητα. Που εξακολουθεί να πολεμάει για τον σοσιαλιστικό άνθρωπο στην Κούβα, στις Τσιάπας, στο Περού, στη Βολιβία, στη Χιλή, στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία, στη Νικαράγουα. Αυτός είναι ο δικός μου Τσε, ο δικός μας Τσε.
Επί σαράντα χρόνια ο Τσε ξαναγεννιέται συνεχώς παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. «Βγαίνει από τον τάφο του», όπως έγραψε ο Πάκο Ινάσιο Ταΐμπο ΙΙ, «για να μας δείξει τους τόπους της πραγματικής πραγματικότητας.Τους τόπους όπου κατοικούν αυτοί που συνεχίζουν να ονειρεύονται και να αντιστέκονται».
