Από αναγνώστρια του «Βήματος», έλαβα σήμερα ένα e-mail με κριτικές τοποθετήσεις πάνω στο άρθρο «Ο Διογένης, η πάλη των φύλων και η Ελλάδα της κρίσης».
Οι απόψεις της αναγνώστριας είναι ιδιαίτερα σημαντικές, και δρουν εξισορροπιστικά ως προς κάποιες απολυτότητες που (σκόπιμα) εμπεριέχει το άρθρο. Προωθώ το κείμενό της, ελπίζοντας ότι το «Βήμα» δεν θ’ αρνηθεί να το φιλοξενήσει!
«Διάβασα το άρθρο σου και, μέχρι και την 5η παράγραφο, συμφωνώ μαζί σου. Αλλά από εκεί και μετά, θα διαφωνήσω με τις απόψεις σου…
Σωστά υποστηρίζεις ότι οι γυναίκες είναι πιο δυνατές από τους άντρες. Και η αιτία είναι ότι η γυναίκα αναπτύσσει ικανότητες, αντοχές και τεράστια ψυχική δύναμη, ώστε να μπορεί να επιβιώσει σε μια εχθρική, ανδροκρατούμενη κοινωνία. Καλείται -ή μάλλον υποχρεώνεται- να αναλάβει βαρείς και ποικίλους ρόλους, να καταπολεμήσει οπισθοδρομικές κοινωνικές αντιλήψεις, αιώνιες προκαταλήψεις και στερεότυπα. Να παλεύει καθημερινά για την τήρηση των δικαιωμάτων της, την ισότητα και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά της.
Πώς λοιπόν αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι υπαίτια για τον ηθικό ξεπεσμό και αφανισμό του άντρα; Οι »σειρήνες» της ευδαιμονίας και της καλοζωίας ηχούν γλυκά και σαγηνεύουν, παραπλανώντας άνδρες και γυναίκες. Διαθέτοντας αυτογνωσία, πνευματική καλλιέργεια και ισχυρές ηθικές αντιστάσεις, γλιτώνεις από την ένδεια συναισθημάτων, τη ματαιότητα και την κενότητα, που σε οδηγούν σε υπαρξιακή εξόντωση…
Τέλος, η άποψή σου, ότι οι γυναίκες θα ερωτεύονταν και θα λάτρευαν έναν κενόδοξο, σπάταλο »Νάρκισσο» κι όχι τον λιτό και φιλοσοφημένο »Διογένη», δεν ευσταθεί, διότι οι ισορροπημένες και με προσωπικότητα γυναίκες ξέρουν να διακρίνουν και να επιλέγουν τον θησαυρό που κρύβει ένας τέτοιος άνδρας, αγνοώντας και απορρίπτοντας τους ευτελείς, ασήμαντους και άχρηστους νάρκισσους!»
Ευχαριστώ την αναγνώστρια για το αξιόλογο σχόλιό της, με το οποίο δεν θα διαφωνήσω. Είναι προφανές ότι το άρθρο μου δεν γράφτηκε για εκείνη! Οι όποιες γενικεύσεις είχαν μόνο μία σκοπιμότητα: να ακουστεί και η δική της η φωνή, που συχνά επικαλύπτεται από ευτελή «κακαρίσματα» σαν αυτά που περιγράφονται στον πρόλογο του «Διογένη».
Χαίρομαι που το σκόπιμα προκλητικό πνεύμα του γερο-φιλόσοφου πέτυχε, τελικά, τον στόχο του!
