Χάλασαν; Πέταμα!

Χώρισε πρόσφατα, αλλά σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση. Το παράξενο πλέον είναι να βλέπεις ζευγάρια που έχουν πολύ καιρό μαζί. Οι χωρισμοί δεν είναι ούτε καν θέμα συζήτησης, αρκεί να δει κανείς τι γίνεται γύρω του: παρέα χωρίς χωρισμένο δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια σταμάτησαν να γίνονται και στατιστικές έρευνες –είναι δεδομένο ότι οι χωρισμοί αυξάνονται. Ο φίλος μου δεν είχε παντρευτεί, αλλά χώρισε. Τον ρώτησα τον λόγο, όχι από περιέργεια, αλλά γιατί ξέρω ότι όλοι θέλουν να εξηγούν ποιο ήταν το πρόβλημα. Συνήθως τα ρίχνουν στους άλλους. Ο φίλος μου δεν ήθελε να μου πει τίποτε για εκείνη. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Εβγαλε και καθάρισε τα γυαλιά ηλίου του. «Επειδή τα μάτια μου ήταν προβληματικά από τότε που ήμουν μικρός, κυκλοφορούσα πάντα με γυαλιά ηλίου. Ο οφθαλμίατρος μού είχε εξηγήσει πως αυτό που για τους άλλους είναι αξεσουάρ για εμένα είναι υποχρέωση. Εχω δυο-τρία ζευγάρια γυαλιά ηλίου, αλλά μου αρέσουν κυρίως τα μπλε μου. Τα έχω κάμποσα χρόνια. Ο σκελετός δεν είναι φίνος –είναι μάλλον σκληρά. Ενίοτε τα κακομεταχειρίζομαι και μετανιώνω. Τα ξεχνάω στο αμάξι ή στο γραφείο ή σε διάφορα café και μετά προσεύχομαι να τα ξαναβρώ» μου είπε.

Ηθελα να του πω ότι αν δεν έχει όρεξη να μου πει γιατί χώρισε, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε κάτι πιο ενδιαφέρον, αλλά δεν πρόλαβα. «Δεν τα προσέχω όσο θα έπρεπε τα μπλε γυαλιά μου, ενώ μου αρέσουν –ίσως να φταίει η ρουτίνα. Τρελαίνομαι μόνο όταν δεν τα βρίσκω και ξέρω ότι αν τα χάσω ή τα σπάσω δεν πρόκειται να τα αντικαταστήσω με όμοια γιατί δεν κυκλοφορούν πια. Εχω σπάσει δύο φορές τους βραχίονες. Ευτυχώς ξέρω έναν οπτικό ο οποίος έχει έναν εξαιρετικό τεχνίτη που μου τα ξαναφτιάχνει».

Τρόμαξα στην ιδέα ότι θα άρχιζε να μου γκρινιάζει για το πόσα πλήρωσε, για το πόσες μέρες περίμενε, για το πόσο μετάνιωσε που τα έδωσε για επισκευή. Συνέχισε να μονολογεί σαν να μην υπάρχω. «Αν έχουν μειωθεί οι συγκεκριμένοι τεχνίτες είναι γιατί οι πιο πολλοί από εμάς, όταν τα γυαλιά μας παθαίνουν κάτι, τα παρατάμε στην άκρη και πάμε κι αγοράζουμε άλλα. Δεν ψάχνουμε να βρούμε πώς θα τα διορθώσουμε –δεν ασχολούμαστε καν. Πάμε, βιαστικά και επιπόλαια, για άλλα» μου είπε.

Τότε μόνο κατάλαβα ότι μιλούσε για τον χωρισμό του. Είναι ωραίο να αλλάζεις γυαλιά. Στην αρχή καμαρώνεις. Εξηγείς το γούστο και την επιλογή σου. Πιστεύεις πως αυτό που τώρα έχεις είναι αυτό που πιο πολύ σου ταιριάζει. Ρωτάς τους φίλους σου τι ακριβώς πιστεύουν και τρέμεις μη σου πουν ότι δεν ενθουσιάζονται με αυτό που βλέπουν. Δίνεις και συμβουλές –νιώθεις ότι προστέθηκε στη ζωή σου κάτι το καταπληκτικό. Αλλά, δυστυχώς, όλα αυτά δεν κρατάνε πολύ και όσο μεγαλώνεις ο χρόνος αυτής της προσοχής περνάει όλο και πιο γρήγορα. Τα καινούργια γυαλιά, όταν δεις ότι χάνουν την αρχική γυαλάδα τους, σε προβληματίζουν. Μήπως σου στοίχισαν πολύ χωρίς λόγο; Μήπως μόνο εσύ νομίζεις ότι σου ταιριάζουν; Μήπως δεν τα είχες ανάγκη; Μήπως έπρεπε να κρατήσεις κάτι άλλα που δοκίμασες;

Ο φόβος µην τα χάσεις, έτσι καινούργια και λαμπερά που είναι, γεννά καταπίεση –ενώ με τα άλλα, τα παλιά, δεν είχες κανένα τέτοιο πρόβλημα. Κάποια στιγμή το καταλαβαίνεις ότι θα ήταν προτιμότερο να έχεις βρει έναν τεχνίτη να σου τα διορθώσει. Η επιδιόρθωση δεν φαίνεται σχεδόν ποτέ: για γυαλιά μιλάμε. Το vintage είναι της μόδας και είναι σχεδόν πάντα χαριτωμένο. Και έχεις κι ένα σωρό ιστορίες να πεις γι’ αυτά, ενώ για τα καινούργια δεν έχεις να πεις τίποτα. Ωραία είναι. Ε, και; Το ίδιο ισχύει και για τα παπούτσια, τα πουκάμισα, τα παντελόνια, τις σχέσεις μας, φυσικά. Για να τα σώσουμε όλα αυτά κάνουμε λίγα. Προτιμάμε να τα αλλάζουμε.

«Τι σκέφτεσαι;» με ρώτησε. «Οτι από τότε που χάθηκαν οι επιδιορθωτές αυξήθηκαν οι χωρισμοί» του απάντησα. Εγνεψε καταφατικά. Κάτι ξέρει…

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 8 Μαϊου 2018.