Δεν υπάρχουν αναλογίες με το σήμερα, ωστόσο η ιστορία τού καθολικού ιεροκήρυκα της Φλωρεντίας Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα είναι άκρως ενδιαφέρουσα και προπάντων διδακτική.
Γεννήθηκε στη Φεράρα το 1452, καταγόταν από οικογένεια ευγενών, η οποία διακρινόταν για την αυστηρότητα των θρησκευτικών αντιλήψεών της.
Ο ίδιος σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία, ζωγραφική, μουσική και θεολογία βεβαίως.
Τον κέρδισαν ωστόσο οι θεολογικές σπουδές και η ρητορική που ανέπτυξε μέσω αυτών.
Με τον καιρό εξελίχθηκε σε φλογερό ιεροκήρυκα συναρπάζοντας τα πλήθη. Κάποια στιγμή έφθασαν να τον ακούνε και 10.000 πιστοί.
Ο λόγος του βαθιά ηθικοπλαστικός και συνάμα καταδικαστικός της διαφθοράς των Μεδίκων, της ακολασίας της Εκκλησίας, όπως και της αναγεννησιακής τέχνης, την οποία απέδιδε στη ματαιοδοξία των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των πλουσίων.
Για τον Σαβοναρόλα τα μυθολογικά θέματα, οι απεικονίσεις γυμνών σωμάτων, ακόμη και οι πολλές απεικονίσεις της Παναγίας από καλλιτέχνες όπως ο Μιχαήλ Αγγελος, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι και ο Μποτιτσέλι παρέπεμπαν σε ειδωλολατρία και έπρεπε να καταστραφούν, να καούν!
Κάποια στιγμή, όταν βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας και της επιρροής του στα πλήθη άρχισε να αξιολογεί σημάδια της φύσης, να προφητεύει το κακό και να προαναγγέλλει την επέλαση της «μάστιγας του Θεού».
Το 1494, κατά την εισβολή των Γάλλων στην Ιταλία διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Φλωρεντίας και σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του ανέλαβε τη διοίκηση της πόλης των Μεδίκων, διεκδικώντας την πλήρη μεταμόρφωσή της.
Τότε λοιπόν επιχείρησε να μετατρέψει το κέντρο της Αναγέννησης, την πόλη που ο ίδιος θεωρούσε βάση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και της διαφθοράς, σε χριστιανική πόλη, εγκαθιδρύοντας ένα λαϊκιστικό θεοκρατικό καθεστώς. Στις μέρες του περίσσεψαν οι ακρότητες. Διά των κηρυγμάτων του παρέσυρε ιδιαιτέρως τους νέους σε βιαιοπραγίες εναντίον των ακόλαστων.
Κάποια στιγμή έστειλε 1.000 «αμόλυντους» εφήβους, ντυμένους στα λευκά, να τριγυρνούν στην πόλη δέρνοντας τις πόρνες, τις «ακάλυπτες» γυναίκες, τους πολυτελώς ντυμένους και να εισβάλλουν στα σπίτια των πλουσίων αφαιρώντας κοσμήματα, έργα τέχνης, ακριβά ρούχα, ό,τι τέλος πάντων θεωρούσαν έκφραση ακολασίας και τρυφηλού βίου.
Το 1497 έφθασε στο σημείο να οργανώσει στο κέντρο της Φλωρεντίας την «πυρά της ματαιοδοξίας», παραδίδοντας στη φωτιά πίνακες ζωγραφικής διακεκριμένων ζωγράφων, βιβλία, μουσικά όργανα, καθρέφτες, βούρτσες μαλλιών και γενικώς είδη ομορφιάς και καλλωπισμού, ό,τι εκείνος θεωρούσε αντικείμενα ικανοποίησης της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
Απεδείχθη ότι επρόκειτο για τη στιγμή κορύφωσης του φανατισμού και για τον παροξυσμό μιας τραγωδίας που επιχείρησε να πάει κόντρα στο ιστορικό ρεύμα της Αναγέννησης.
Εναν χρόνο μετά, το 1498, ο ίδιος όχλος που συμμετείχε στην «πυρά της ματαιοδοξίας» κατέκαυσε στην πυρά τον φανατικό ιεροκήρυκα Σαβοναρόλα, επειδή αρνήθηκε τη «δοκιμασία της αλήθειας»…
Διαχρονικά κοινή είναι η μοίρα των πάσης φύσεως «ασεβών».
Ας το γνωρίζουν όσοι και σήμερα εκπέμπουν λόγους φανατισμού και ονειρεύονται λαφυραγωγίες…
