Η ελπίδα ότι η κατάρρευση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο Ιράκ θα αποτελούσε την απαρχή για τη σταδιακή ομαλοποίηση της κατάστασης στην ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής γρήγορα εξέλιπε. Και τώρα νέοι κίνδυνοι εμφανίζονται, καθώς έχει ξεκινήσει ένας αδυσώπητος αγώνας για την εξασφάλιση νέων ζωνών επιρροής από τους διάφορους παίκτες που εμπλέκονται στις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί. Μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι, φαίνεται, η μοίρα της περιοχής αυτής (με τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου) να καθορίζεται από εξωγενείς δυνάμεις, που επιθυμούν μέσω των τοπικών συμμάχων τους να διατηρήσουν τον πλήρη έλεγχο. Ενα παιχνίδι το οποίο υποβοηθούν οι θρησκευτικές και εθνοτικές έριδες μεταξύ Ιρανών και Αράβων. Ενώ καθίσταται φανερό ότι οι γνωστές δυτικές στρατιωτικές επεμβάσεις έφεραν τελικά τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Τώρα το κύριο πρόβλημα που απασχολεί τις μυστικές υπηρεσίες των δυτικών χωρών είναι η τύχη των τζιχαντιστών που εγκαταλείπουν την περιοχή. Πολλοί από αυτούς, όπως είναι γνωστό, προέρχονται από τις χώρες αυτές, ύστερα από έναν μακροχρόνιο και συστηματικό προσηλυτισμό, και είχαν ήδη αποτελέσει τον πυρήνα των τρομοκρατικών επιθέσεων στις μεγάλες πρωτεύουσες της Δυτικής Ευρώπης. Ο φόβος για τη μαζική επιστροφή τους στις πατρίδες τους αυξάνει τώρα την πιθανότητα για νέες μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες, καθώς μάλιστα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελεγχθούν οι κινήσεις τους, με δεδομένο ότι πολλοί από αυτούς βρίσκουν την ευκαιρία να αναμειχθούν με τα κύματα των προσφύγων που κατακλύζουν την Ευρώπη. Μια Ευρώπη η οποία αντιμέτωπη με τα γνωστά εσωτερικά της προβλήματα (Brexit, Καταλωνία, Προσφυγικό κ.λπ.) φαίνεται να έχει παραλύσει, τη στιγμή που η παραδοσιακή συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες στα ζητήματα αυτά αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της αλαζονικής στάσης του αμερικανού προέδρου.
Το κενό αυτό έρχεται τώρα να καλύψει κατά τρόπο δυναμικό η Ρωσία σε συνεργασία με την Τουρκία, η οποία, πέρα από τον αυτονόητο στόχο της αποδυνάμωσης του ΝΑΤΟ, αποβλέπει στη στήριξη του Ασαντ (τον οποίο επιδιώκουν να ανατρέψουν οι Δυτικοί), ερχόμενη έτσι εκ των πραγμάτων σε συμμαχία με το σιιτικό Ιράν, που αποτελεί τώρα το κύριο στήριγμα του σύρου ηγέτη. Ενώ η Τουρκία θεωρεί ότι με τη ρωσική προσέγγιση εξασφαλίζει την αποτροπή δημιουργίας Κουρδικού Κράτους, η ανεξαρτησία του οποίου έχει μάλιστα τώρα ανασταλεί μετά την παραίτηση του ιστορικού ηγέτη του Κινήματος Μασούτ Μπαρζανί. Πρόκειται δηλαδή για ένα απίστευτα μπερδεμένο κουβάρι εξελίξεων, με φόντο πάντοτε το παραδοσιακό μίσος μεταξύ του σιιτικού Ιράν και της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας, την οποία στηρίζουν ανοιχτά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Κατόπιν όλων αυτών δεν θέλει και πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό γιατί σκοτεινιάζει και πάλι επικίνδυνα ο ορίζοντας στη Μέση Ανατολή, παρά την ήττα του Ισλαμικού Κράτους.