Το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών αποτελεί ακόμη μία απόδειξη ότι ζούμε στην εποχή των μεγάλων ανατροπών. Διότι ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Τερέζα Μέι, που μόλις πριν από λίγες εβδομάδες προηγούνταν των Εργατικών με 24 μονάδες διαφορά (γεγονός που την έπεισε να προχωρήσει στις πρόωρες εκλογές για να ενισχύσει τη θέση της εν όψει των διαπραγματεύσεων για το περιώνυμο Βrexit) θα κατέληγε να προηγηθεί με μόλις δύο μονάδες, χάνοντας έτσι την απόλυτη πλειοψηφία εδρών στο Κοινοβούλιο; Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν, που δεν υπήρχε καν πριν από δύο μήνες, θα κατακτούσε την απόλυτη πλειοψηφία στις σημερινές βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία, όπως προβλέπουν όλες οι δημοσκοπήσεις; Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένας αμερικανός πρόεδρος θα προχωρούσε σε ρήξη με τους ευρωπαίους συμμάχους του και με μια χώρα στη Μέση Ανατολή, στην οποία φιλοξενείται η μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική βάση της περιοχής;
Ολα αυτά σημαίνουν ότι ο κόσμος όπως τον είχαμε γνωρίσει έως σήμερα έχει τελειώσει και το ερώτημα είναι τι μας περιμένει από εδώ και πέρα. Οχι πάντως το «Τέλος της Ιστορίας» που είχε προβλέψει ο Φράνσις Φουκουγιάμα αλλά προφανώς η αρχή μιας νέας ιστορίας που δεν μπορεί να είναι άλλη από την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καθώς μάλιστα δίνεται τώρα η ευκαιρία αυτή με την απομάκρυνση της Βρετανίας και την επικράτηση του απομονωτισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει, πρώτoν, η Ενωμένη Ευρώπη να εμφανισθεί με μια ενιαία φωνή απέναντι στην αποδυναμωμένη ήδη νέα βρετανική κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των επικείμενων διαπραγματεύσεων για το Brexit. Και, δεύτερον, να επιδιώξει να δώσει το βάρος όχι μόνο στην ενίσχυση της πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας αλλά και στην κοινή άμυνα και εξωτερική πολιτική που λαμβάνει μια νέα διάσταση μετά την περιφρονητική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην ΕΕ.
Η ενίσχυση του νέου γάλλου προέδρου από το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών και η αναμενόμενη επικράτηση της Ανγκελα Μέρκελ τον Σεπτέμβριο είναι φυσικό να ανοίγουν τον δρόμο για την αναβίωση του γνωστού γαλλογερμανικού άξονα καθώς μάλιστα οι δύο ηγέτες φαίνεται να συμφωνούν ότι αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για έναν ισχυρό ευρωπαϊκό πόλο στον σημερινό ιδιαίτερα ασταθή κόσμο. Διότι, ας μη γελιόμαστε, όλα αυτά τα χρόνια οι Ευρωπαίοι, στηριζόμενοι στην ισχύ της αμερικανικής υπερδύναμης, απέτυχαν να κάνουν αισθητή την ευρωπαϊκή παρουσία στις διάφορες διεθνείς κρίσεις. Σήμερα όμως που ένας απρόβλεπτος και αναξιόπιστος αμερικανός πρόεδρος έχει καταστεί με τα γνωστά καμώματά του πραγματικός κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη (όπως αποδεικνύεται από την κρίση του Κατάρ που ουσιαστικά αυτός υποκίνησε) ο ρόλος της Ευρώπης στη διεθνή σκακιέρα αποκτά μια άλλη σημασία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
