Λυπούμαι που ίσως δυσαρεστηθούν με το σημερινό σημείωμά μου ορισμένοι μέχρι …. καταψύξεως ψύχραιμοι πολιτικοί και αναλυτές, που τους τελευταίους μήνες συνιστούν στην Ελλάδα «ψυχραιμία» και «αυτοσυγκράτηση» για τις αμέτρητες χυδαίες και βάρβαρες, καθημερινές προκλήσεις των πολιτικά καθυστερημένων εκπροσώπων του αναχρονιστικού, ή ορθότερα μεσαιωνικού τουρκικού νεο-οθωμανισμού.
Και θα επαναλάβω αυτό, που με βεβαιότητα 100% έγραψα στο άρθρο μου, της Τρίτης 14.03.17, με τον τίτλο «Ολλανδία-Τουρκία καρότο και μαστίγιο». Ότι δηλαδή η απαγόρευση της κυβέρνησης του χτεσινού νικητή των ολλανδικών εκλογών Μαρκ Ρούτε, σε δύο Τούρκους υπουργούς, να ομιλήσουν σε ανοιχτή συγκέντρωση των Τούρκων της Ολλανδίας υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, για την προαγωγή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν σε …νεο-σουλτάνο, αυτή ακριβώς η αντίδραση της Ολλανδίας αποτελεί και ένα παράδειγμα προς μίμησιν για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Το παράδειγμα αυτό οφείλει η Ελλάδα να το ακολουθήσει, όχι μιμούμενη τα θρασύδειλα καμώματα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της γείτονος, αλλά με μια αυστηρή διπλωματία υψηλού επιπέδου, αποδεκτή από τη διεθνή κοινωνία όπως:
– Προληπτικές απελάσεις Τούρκων διπλωματών, για τους οποίους υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, για υποκίνηση διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων μουσουλμάνων και Ελλήνων χριστιανών της Θράκης.
– Τελεσιγραφικές προειδοποιήσεις της Ελληνικής κυβέρνησης, ότι οι προκλήσεις αυτές θ’ αντιμετωπίζονται στο μέλλον και ως πρόκληση προς την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Διπλωματική νότα (διακοίνωση) προς την ηγεσία του ΝΑΤΟ, να διατάξει συμμόρφωση των Τούρκων προς τους κανόνες της συμμαχικής αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού, με την απειλή των προβλεπομένων από τον καταστατικό χάρτη του ΝΑΤΟ, κυρώσεων, ακόμη και της αποβολής, από τους κόλπους του. Το εάν και κατά πόσον θα τελεσφορήσει αυτή η νότα με κυρώσεις, δεν πρέπει να μας δημιουργεί εναγώνιες καταστάσεις. Και μόνον αυτές οι αντιδράσεις μας αρκούν για την αποκατάσταση του υποβιβασμένου κύρους μας, μετά από συνεχείς κυβερνητικές υποχωρήσεις στις περισσότερες προκλήσεις, ήδη από τα Σεπτεμβριανά του 1955 και τις απελάσεις 60.000 Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1964-1965.
Οι ημέτεροι «ξερόλες»Προκαλεί όμως αλγεινή εντύπωση το γεγονός, ότι ορισμένοι κατά φαντασίαν παντογνώστες κοινώς «ξερόλες» αντί να συγχαρούν την Ολλανδία, για την προοδευτική πολυπολιτισμική της παράδοση, ανοήτως της καταλογίζουν απομόνωσή της σε γεωγραφικό μήκος που δεν γειτνιάζει με την ταραχοποιό Τουρκία και ότι «δεν δέχεται μιλιούνια προσφύγων» όπως η Ελλάδα. Κατά κανόνα αυτά τα «φρούτα» της άγνοιας ευδοκιμούν στα φυτώρια της Κουμουνδούρου, που παράγουν καρπούς, δηλαδή κομμισσαρίους, που βρίζουν την ΕΕ εντός Ελλάδος και την προσκυνούν, ως άλλοι Νενέκοι, εκτός Ελλάδος.
Να λοιπόν αυτά που αγνοούν ή σκοπίμως τα αποσιωπούν τα εξαπτέρυγα της Κουμουνδούρου:
1) Η Ολλανδία, ήδη από τη δεκαετία του 1950, έχει δεχτεί ισοτίμως με τους αυτόχθονες Ολλανδούς 420.000 Τούρκους μετανάστες, που έχουν τα ίδια προνόμια με τους γηγενείς. Αυτούς ακριβώς τους ισότιμους τουρκικής καταγωγής Ολλανδούς πολίτες, ο αρχιταραξίας Ερντογκάν εσκόπευε να τους εξεγείρει εναντίον της δεύτερης πατρίδας τους, της Ολλανδίας, με το δημοψήφισμά του, που μας παραπέμπει στο ασυγχωρήτως απατηλό δικό μας «δημοψήφισμα», που από το αφηνιασμένο και παρανοϊκό «όχι» μετατράπηκε από τους επινοητές του στο πιο επονείδιστο και μειοδοτικό «ναι».
2) Ο ολλανδικός λαός, όπως εδάμασε τη θάλλασα, που την μετέτρεψε σε εκατοντάδες χιλιάδες εκτάρια εύφορης γης, με την ίδια αυταπάρνηση πραγματοποίησε τη σθεναρότερη εθνική αντίσταση κατά των ναζιστικών στρατευμάτων.
3) Η Ολλανδία είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός επενδυτής στην Τουρκία. Μόνον στο διάστημα 2005-2015 επένδυσε στην Τουρκία 20 δις δολάρια. Και όμως δεν θυσίασε την αξιοπρέπειά της για να διατηρήσει τα επενδυτικά της προνόμια. Άλλωστε, η νέα ελληνική κυβέρνηση, που θα προκύψει μετά την ήττα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα μπορούσε να δεχτεί αυτές τις επενδύσεις στη χώρα μας, υπό την αυστηρή προϋπόθεση κάποιοι Συριζοσυνδικαλιστές να καθίσουν στα αυγά τους…
4) Με ελάχιστες γραφικές εξαιρέσεις, όλοι οι τουρκικής καταγωγής Ολλανδοί πολίτες καταδικάζουν τις διαλυτικές διαθέσεις του Ερντογκάν στην Ολλανδία. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του τουρκικής καταγωγής Ολλανδού δημάρχου του Ρότερνταμ Αχμέτ Αμπουταλέμπ, ο οποίος απαγόρευσε την Ερντογκανική φιέστα στους δύο Τούρκους υπουργούς.
5) Αδίκως αδημονούν αρκετοί δικοί μας αναλυτές για τον τελικό σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού κομμάτων στην Ολλανδία. Οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά γιατί όχι και η Ιταλία του Νότου έχουν αποδείξει ότι έχουν θεμελιώσει κρατικούς θεσμούς που λειτουργούν και χωρίς υπουργικό συμβούλιο, αδιατάρακτοι όχι μόνον για μήνες αλλά και για ενάμισι χρόνο, όπως στο Βέλγιο.
Στα κράτη αυτά τα υπουργεία οι ΟΤΑ και οι ΔΕΚΟ δεν ζουν το σκορποχώρι της πατρίδας μας, όπου αδρανοποιούνται οι θεσμοί όχι μόνον με την αλλαγή των κυβερνήσεων, αλλά και με τους ανασχηματισμούς στα υπουργεία κατά τη διάρκεια της ίδιας κυβέρνησης! Προφανώς για να φορτώνονται τα Υπουργεία με άχρηστους αντιπαραγωγικούς και αδρά αμειβόμενους αργόμισθους.
