Οι περισσότεροι από μας που γεννηθήκαμε στην πρώτη μεταπολεμική δεκαετία είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε προπάντων βίο ειρηνικό και εν πολλοίς διάρκώς βελτιούμενο.
Ευτυχήσαμε να μεγαλώσουμε σε περιβάλλον σταθερό, σε ένα κόσμο μόλις διαμορφωμένο και χτισμένο σχεδόν από την αρχή πάνω στις στάχτες του φονικότερου πολέμου της ανθρωπότητας.
Είναι αλήθεια, πως η αφετηρία ήταν φτωχική, η βάση χαμηλή, η δουλειά πολλή και ο κόπος ατελείωτος.
Ωστόσο, τίποτε σήμερα δεν μοιάζει ικανό να αναιρέσει ή να απομειώσει την αξία της μακράς και αδιατάρακτης προόδου, η οποία συνοδευόταν από ευκαιρίες και δυνατότητες, αν όχι για όλους, σίγουρα για τους περισσότερους.
Στις έξι αυτές δεκαετίες η χώρα ανέβαινε διαρκώς και μαζί της σήκωνε τα σκληραγωγημένα «παλιόπαιδα» των χωμάτινων δρόμων και της αλάνας που επιζούσαν με ένα παλιοπαντέλoνο και ένα ξεροκόμματο.
Σε στιγμές περισυλλογής και σε χρόνους ανύποπτους, ευχαριστούσαμε Θεό κι ανθρώπους, για τις συνθήκες ειρήνης που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες ματωμένες γενιές.
Φορές όμως οι παραστάσεις και οι οικογενειακές μνήμες έρχονταν μπροστά στα μάτια μας, υπενθυμίζοντας τους κινδύνους και τις απειλές.
Οι έχοντες μνήμες του παλαιού κόσμου και συνείδηση των ιστορικών γεγονότων δεν μπορεί να μην διερωτήθηκαν για την διάρκεια της καλή τους τύχης.
Ήταν αυτή η συνείδηση που προστάτευε από τις περισσότερες κακοτοπιές και επέβαλε σε αρκετούς πρόνοιες λιτού βίου.
«Δεν γίνεται να τη βγάλει καθαρή η γενιά μας, να μη συμβεί κάτι που τις βεβαιότητες θα αλλάξει και τη ζωή μας θα ταράξει» μονολογούσε πριν χρόνια ένας συνομήλικος, απ’ αυτούς που πέρασαν δια πυρός και σιδήρου και έφτασαν να απολαύσουν αγαθά και αξιώματα στα πολλά χρόνια της προόδου.
Έδωσε πήρε ο καιρός και το κακό χτύπησε την πόρτα μας. Ο δικός μας πόλεμος, ο πόλεμος της δικής μας γενιάς, ήρθε με τη μορφή της κρίσης, της οικονομικής κρίσης, που αλλού γεννήθηκε κι αλλού ξέσπασε.
Συγκλόνισε το κράτος,γκρέμισε και γκρεμίζει σχήματα και οικοδομήματα και το χειρότερο διαλύει πρόσωπα και εκμηδενίζει προσωπικότητες.
Η γενιά μας πληρώνει τίμημα βαρύ, για πολλούς άδικο και ατιμωτικό. Και μαζί τελευταία έφτασε να καταδιώκεται από τους εφιάλτες της νιότης της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έφτασαν να επιβραβεύσουν μια από τις χειρότερες εκδοχές του μεταπολεμικού κόσμου.
Ένα μαύρο πέπλο αρχίζει να σηκώνεται από παντού. Απειλεί να πνίξει και την ενωμένη Ευρώπη, το ευγενέστερο των μεταπολεμικών οικοδομημάτων.
Κάτι τέτοιο την τύχη μας θα τέλειωνε, τον πόλεμο θα ξανάφερνε και την απόλυτη ήττα της γενιάς μας θα βεβαίωνε.
Οφείλουμε αν μην τι άλλο να αντισταθούμε.
