Το κλείσιμο της αξιολόγησης απεδείχθη εν τέλει πολύ δύσκολη υπόθεση. Τα προαπαιτούμενα δεν τελειώνουν, παλεύονται ακόμη, και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσουν να βασανίζουν για καιρό την κυβέρνηση Τσίπρα. Οι υποχρεώσεις που πηγάζουν από τις δεσμεύσεις που ανελήφθησαν έναντι εταίρων και δανειστών για την αποτροπή μιας νέας κρίσης είναι αμέτρητες και απολύτως απαιτητικές.
Το καλοκαίρι θα απαιτηθούν συντονισμένες και οργανωμένες προσπάθειες για να προετοιμαστεί η επόμενη αξιολόγηση του φθινοπώρου και να ακολουθήσει βεβαίως νέος κύκλος διαβουλεύσεων με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στα τέλη του έτους, από την κατάληξη των οποίων θα κριθούν και οι προοπτικές επαναρρύθμισης των ελληνικών χρεών.
Και όλα αυτά εν μέσω εσωτερικών αντιδράσεων και διευρυνόμενων αμφισβητήσεων. Το κλίμα στο κυβερνών κόμμα δεν είναι το καλύτερο και οι δοκιμασίες είναι μπροστά για τον κ. Τσίπρα, όσο κι αν φαντάζει αδιαμφισβήτητος και πανίσχυρος.
Κατά τα λοιπά, η κυβέρνηση είναι αλήθεια πως απέφυγε τα χειρότερα, κέρδισε πολιτικό χρόνο, αλλά το ελληνικό πρόβλημα παραμένει καταδυναστευτικό και δυσεπίλυτο. Για την αντιμετώπισή του ο Πρωθυπουργός θα χρειαστεί να δράσει από εδώ και πέρα απολύτως επαγγελματικά προκειμένου να δημιουργήσει συνθήκες εξόδου από την κρίση.
Κάτι που όμως δεν ταιριάζει στα ήθη και στην κουλτούρα του κόμματός του. Είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, σχεδόν ανυπέρβλητες.
Ωστόσο δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα.
Συνολικά το πολιτικό σύστημα φαντάζει αδύναμο απέναντι στο βαθιά διαρθρωτικό ελληνικό πρόβλημα. Η αμηχανία των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στη δύσκολη και απαιτητική συμφωνία είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού.
Η πάλη ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μέλλον και στο βαλκανικό παρελθόν είναι διαρκής και διαπερνά οριζόντια σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Είναι φανερό ότι η Νέα Δημοκρατία, η πιο συγκροτημένη και οργανωμένη αντιπολιτευτική δύναμη της χώρας, ταλανίζεται μόνιμα από αυτή την αντίθεση.
Πράγμα που δεν της επιτρέπει να υπερασπίσει με καθαρό τρόπο τη φιλελεύθερη επιλογή.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι αντί να υιοθετήσει μια καθαρή ευρωπαϊκή γραμμή, όπως ταιριάζει στην ιστορία της, λοξοκοιτάζει γύρω-γύρω κινδυνεύοντας να χάσει εν τέλει τον βηματισμό της.
Σε χειρότερη θέση βεβαίως βρίσκεται ο ενδιάμεσος χώρος της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.
Ο ευρύτερος χώρος της δημοκρατικής παράταξης, που είναι συνδεδεμένος με τα εθνικά άλματα, παραμένει κατακερματισμένος, απαξιωμένος και με ελλείμματα ηγεσίας.
Δεν δύναται έτσι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, ούτε να εμπνεύσει αν δεν ενοποιηθεί και δεν ανασυγκροτηθεί. Υπάρχει παράδοση κατακερματισμού στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Θα απαιτηθεί μακρά προσπάθεια, υποστολή των πολλών φιλοδοξιών και η επιστράτευση βεβαίως προσωπικοτήτων με αποθέματα αξιοπιστίας και ενοποιητική δυνατότητα για να ξαναβρεί τη θέση και τον ρόλο που της αρμόζει.
Οπως και να έχει, χωρίς μια τελική μάχη ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μέλλον και στο βαλκανικό παρελθόν η Ελλάδα θα παλεύει αενάως με την κρίση και τις συνέπειές της.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ