Για χρόνια ο Ντόναλντ Χίθφιλντ, η σύζυγός του Τρέισι Φόλεϊ και τα δύο παιδιά τους ζούσαν το απόλυτο αμερικανικό όνειρο. Ο καναδικής καταγωγής Ντόναλντ, με σπουδές στο Παρίσι και στο Χάρβαρντ, ήταν ανώτερο στέλεχος σε συμβουλευτική εταιρεία της Βοστώνης. Η Τρέισι προτίμησε να μείνει κάμποσα χρόνια στο σπίτι μέχρι να «ξεπεταχτούν» οι δύο γιοι τους, Τιμ και Αλεξ, και ύστερα έπιασε δουλειά ως μεσίτρια. Τα πρωινά στο σπίτι τους στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης ήταν μιας συνηθισμένης αμερικανικής οικογένειας. Καφές, σάντουιτς με φιστικοβούτυρο, λίγες βιαστικές κουβέντες για το πρόγραμμα της ημέρας, «Το βράδυ θα έχω αφήσει δύο μπέργκερ να ξεπαγώσουν –βάλτε τα για 10 λεπτά στα μικροκύματα» και όλοι έξω από την πόρτα· ο καθένας προς άγραν της δικής του κανονικότητας.
Η κανονικότητα αυτή θρυμματίστηκε ολοσχερώς το απόγευμα της 27ης Ιουνίου 2010. Υστερα από ένα οικογενειακό γεύμα σε ένα ινδικό εστιατόριο, οι Χίθφιλντ γύρισαν σπίτι και άνοιξαν ένα μπουκάλι σαμπάνια. Γιόρταζαν τα 21α γενέθλια του Τιμ αλλά και την επιστροφή το προηγούμενο βράδυ του 16χρονου Αλεξ από ένα εξάμηνο ταξίδι στη Σιγκαπούρη (στο πλαίσιο ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών). Τότε ήταν που χτύπησε η πόρτα και μπούκαρε μια ομάδα μαυροφορεμένων ενόπλων που ούρλιαζαν: «FBI!». Μια άλλη ομάδα εισέβαλε σχεδόν ταυτόχρονα από την πίσω πόρτα, το σπίτι αντηχούσε από ποδοβολητά, ιαχές και τους χτύπους της καρδιάς των δύο αγοριών που είδαν σε κατάσταση σοκ τους γονείς τους με χειροπέδες. Κάποιος είπε στον Τιμ και στον Αλεξ ότι συλλαμβάνονταν ως «παράνομοι πράκτορες ξένης κυβέρνησης». Χα, χα, χα. Μα είναι δυνατόν; Ο μπαμπάς και η μαμά ρώσοι κατάσκοποι;
Ο Τιμ και ο Αλεξ (σήμερα επισήμως πλέον Τιμοφέι Βαβίλοφ και Αλεξάντερ Βαβίλοφ) μίλησαν προ ημερών για πρώτη φορά στον Σον Γουόκερ, ανταποκριτή του βρετανικού «Guardian» στη Μόσχα. Τους πήρε πολύ χρόνο να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα. Τα ονόματα των γονιών τους δεν είναι φυσικά Ντόναλντ Χίθφιλντ και Τρέισι Φόλεϊ (αυτά είχαν υφαρπαχθεί από δύο καναδούς υπηκόους που πέθαναν παιδιά). Οι γονείς τους λέγονται Αντρέι Μπεζρούκοφ και Γελένα Βαβίλοβα. Αμφότεροι γεννήθηκαν στη Σοβιετική Ενωση και στρατολογήθηκαν νωρίς από τη SVR (διάδοχο της KGB) της εποχής Πούτιν και απεστάλησαν στις ΗΠΑ ως σούπερ μυστικοί πράκτορες που θα αφομοιώνονταν πλήρως (φέρνοντας στον κόσμο γνήσια αμερικανάκια) παρεισφρέοντας σε ανώτερους επιχειρηματικούς και πολιτικούς κύκλους.
Σε όσους η ιστορία των Χίθφιλντ θυμίζει το σενάριο της αμερικανικής σειράς «Τhe Americans» από το κανάλι FX, έχουν απόλυτο δίκιο (εγώ που δηλώνω ένθερμη φαν της σειράς, νιώθω κεραυνόπληκτη). Οι «Americans» όντως βασίστηκαν στους Χίθφιλντ, οι οποίοι συνελήφθησαν μαζί με άλλους οκτώ ρώσους «illegals» (όπως λέγονται οι «αμερικανοποιημένοι» πράκτορες της Μόσχας) όταν τους «έδωσε» ένας συμπατριώτης τους, αυτομολώντας στη Δύση.
Πέρα από το μυθιστορηματικό, α λα Τζον Λε Καρέ σκέλος της ιστορίας, υπάρχει και ένα άλλο, κατ’ εμέ πιο ουσιώδες. Δεν είναι μόνο η γονεϊκότητα ένα εκ προοιμίου ταξίδι στο άγνωστο (γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό, ξεχωριστό, μια ανεξερεύνητη χώρα για τον πατέρα και τη μητέρα του). Οι ίδιοι οι γονείς είναι συχνά κάτι που τα παιδιά αρνούνται να δουν (διότι οι γονείς σχεδόν δεν είναι… άνθρωποι). Ακόμη και αν δεν «φυτεύουν» σφαίρες, δεν ρίχνουν στο κρεβάτι πράκτορες του FBI ή δεν επικοινωνούν με το «Κέντρο» μέσω ψηφιακής στεγανογραφίας, είναι και αυτοί μια εντελώς άγνωστη σφαίρα: γεμάτη μυστικούς κώδικες, κρυφές (συχνότερα καταπιεσμένες) πτυχές, παλιές ζωές που έχουν παραγκωνισθεί ή λησμονηθεί (συχνά χάριν των παιδιών) κ.ο.κ.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τζο Γουάισμπεργκ, δημιουργός των «Americans» (ο οποίος θήτευσε ένα φεγγάρι στη CIA), σαγηνεύτηκε από αυτή την ημιφωτισμένη πλευρά των γονέων. Οπως θα εκμυστηρευτεί στον «Guardian» o νεαρός Αλεξ (ή αν προτιμάτε Αλεξάντερ), συχνά ένιωθε άσχημα με το πόσο «ξενέρωτοι» ήταν οι δικοί του: «Ενιωθα ότι οι γονείς όλων των φίλων μου είχαν πολύ πιο συναρπαστικές και επιτυχημένες ζωές».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Μαΐου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
