Αμ δε!

Είμαι ένας από τους τέσσερις στους δέκα Ελληνες που πιστεύει και θέλει τις εκλογές, μια που ο τόπος δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά αυτομαστιγούμενος.

Και επειδή τα πάντα εξαρτώνται από το πώς πιστεύει κανείς στην πεποίθησή του, πιστεύω πως η πεποίθησή μου για τους Ελληνες ως αυτοκατεστραμμένου λαού θα ισχυροποιηθεί όταν θα δω τους συμπατριώτες μου που θα υπερψηφίσουν το πλειοψηφικό δημοσκοπικά ρεύμα (ΝΔ – ΠαΣοΚ – Ποτάμι) να υφίστανται όλα όσα καταμαρτυρούν τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ: και τις οριζόντιες περικοπές και περισσότερους φόρους και κάτι που θα επιστρέψει όπως το απωθημένο, τη διαπλοκή.

Τα νούμερα είναι ενδεικτικά: όταν το 70% στη δημοσκόπηση της Κάπα Research απαντά ότι θέλει μια «άλλη κυβέρνηση» και όταν αυτή η άλλη κυβέρνηση που θέλει είναι «καμία» (διότι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠαΣοΚ – Ποτάμι δεν ξεπερνά δημοσκοπικά το 21,8%), τότε οι Ελληνες του 30,3% που επιθυμούν δημοσκοπικά(!) μια άλλη κυβέρνηση πέραν όλων των συνδυασμών και όλων των κομμάτων, τότε δηλαδή που το 30,3% δεν θέλει «καμία κυβέρνηση», ε, τότε η καταστροφή αυτού του πολιτικού συστήματος, με αυτές τις δομές, αυτόν τον ερασιτεχνισμό, αυτές τις καθηλώσεις, αυτές τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και κυρίως αυτά τα ΜΜΕ, είναι βεβαία. Πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον η αίσθηση της αυτογνωσίας ευτυχώς διατηρείται.

Προειδοποιεί ο επίκαιρος Μαρξ στο «Συμβολή στην κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ»: «Το σύγχρονo ancien régime είναι πλέον απλώς ο κωμικός μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, της οποίας οι πραγματικοί ήρωες έχουν πεθάνει. Η ιστορία λειτουργεί σε βάθος και περνά από πολλές φάσεις, όταν οδηγεί μια γερασμένη μορφή στον τάφο. Η τελευταία φάση μιας μορφής που κυριάρχησε στην παγκόσμια ιστορία είναι η κωμωδία της».

Το πολιτικό μας σύστημα είναι η κωμωδία του κοινοβουλευτισμού, δηλαδή της «ουσίας» του. Και αν μας ζητεί να συγκατανεύσουμε με ή δίχως εκλογές στις κωμικές αυταπάτες του, και επιπλέον μας καταλογίζει «απιστία» στην «ουσία» του (τον κοινοβουλευτισμό), τότε η κοροϊδία και οι αυταπάτες όλων αυξάνονται, διότι η «ουσία» αυτού του συστήματος δεν είναι παρά η χιλιομπαλωμένη νομοθετικά, εξευτελισμένη πελατειακά και βεβαρημένη μιντιακά «μορφή» του. Οσο περισσότερο υποτίθεται ότι στηρίζει τον κοινοβουλευτισμό τόσο περισσότερο τον καταστρέφει.

Η Ελλάδα συμμετέχει και συνηγορεί υπέρ της καταστροφής των δεδομένων της, που θα τα ονόμαζα ποιητική κίνηση της ζωής. Μποτίλια στο πέλαγο την ονόμασε ο Σεφέρης:

«Τρεις βράχοι, λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι και παραπάνω το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει».

Αμ δε!