Είναι σκληρό, αλλά απαραίτητο. Νιώθεις λίγο άδειος, λίγο πιο βαρύς, λιγότερο ανέμελος, πιο κουρασμένος. Αλλά και πιο ενήλικος. Η στιγμή που επιστρέφεις στις ζεστές φτερούγες της λογικής είναι σημαδιακή· ακόμη και αν το κάνεις από ιδιοτέλεια, από παραγοντισμό, από αμοραλισμό. Δεν έχει σημασία. Η λογική σε μια χώρα που σνομπάρει την πραγματικότητα είναι πάντα μια θετική εξέλιξη.
«Θέλω να απευθύνω έκκληση. Μερικές φορές η διαρκής επίκληση των κινδύνων λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δεν βοηθάει να διαφημίζουμε με πρωτοσέλιδους τίτλους σε εφημερίδες που διαβάζονται σε όλον τον κόσμο πως κινδυνεύει ο ελληνικός τουρισμός από το προσφυγικό πρόβλημα».
Μισό λεπτό να εμπεδώσουμε τη δήλωση. Αυτή η κάπως ετεροχρονισμένη αγάπη με τη λογική και όχι με τον ανθρωπισμό και την ελευθερία του Τύπου ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα, έναν άνθρωπο που όσο μεγαλώνει εξελίσσεται.
Ο Πρωθυπουργός που πορεύτηκε για χρόνια με όπλο την επίκληση κινδύνων, την καταστροφολογία, τις ανεύθυνες υποσχέσεις και το στραμπούληγμα της λογικής έδωσε την παραπάνω απάντηση όταν τον ρώτησαν για την απόφαση της κυβέρνησής του που θα είχε πολύ ενδιαφέρον (για τα ντεσιμπέλ που θα παράγονταν) αν εφαρμοζόταν από άλλη παράταξη. Η απόφαση ήταν η απαγόρευση των ΜΜΕ στα Κέντρα Υποδοχής Μεταναστών, μια λογική η οποία, αντί να δικαιολογηθεί ως μέτρο προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του εμπορίου πόνου, πλασαρίστηκε από τον αριστερό πρωθυπουργό ως μέτρο προληπτικής λογοκρισίας «για να μην κινδυνέψει ο τουρισμός».
Εχει ενδιαφέρον η εποχή που ζούµε. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστη, αλλά αν έχεις διάθεση να παρατηρήσεις τους ανθρώπους θα καταλάβεις πολλά για τη ζωή. Θα δεις επαγγελματίες αντισυστημικούς δημοσιογράφους να μετατρέπονται σε υπερασπιστές του συστήματος. Θα δεις ανθρώπους μεγαλωμένους με τα πρότυπα της Αριστεράς να ασπάζονται με πάθος τον κυνισμό. Θα δεις τον Πρωθυπουργό να εξηγεί πως «εγώ πάλεψα μέχρι τέλους με την Ευρώπη, αλλά πριν από την καταστροφή έκανα πίσω», αγνοώντας την αντίφαση μεταξύ της μάχης μέχρι του (παραλίγο) τέλους και του συμβιβασμού. Την αντίφαση του να θέλεις να είσαι και υπέροχος ακούραστος μαχητής και υπεύθυνος συμβιβασμένος την ίδια στιγμή.
Ας αφήσουμε, όμως, τη μικροπολιτική, απ’ αυτήν έχουμε δει αρκετή. Ας δούμε το πραγματικό πρόβλημα, το ανθρωπιστικό και όχι το επικοινωνιακό. Οι εθελοντές, τα μέλη των ΜΚΟ και γενικά οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την κυβέρνηση, αλλά αυτοί που δουλεύουν καθημερινά με τους πρόσφυγες, αρχικά αντιμετώπισαν θετικά την απαγόρευση. Οχι γιατί δεν πιστεύουν στην ελευθερία του Τύπου, αλλά επειδή δικαιολογημένα αντιδρούν στην ασυδοσία του. Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις καθημερινά με το ανθρώπινο δράμα και να βλέπεις περιπτώσεις όπως αυτή της συζύγου ενός ανώτατου πολιτειακού άρχοντα που την προηγούμενη εβδομάδα καλούσε τα κανάλια για να δείξει πως βοηθάει, τώρα που είναι της μόδας. Μόλις, όμως, οι απόψεις τους υπέρ της απαγόρευσης έγιναν αντικείμενο καπηλείας από τους δημοσιογράφους της κυβερνήσεως, ξεκαθάρισαν: «Δεν έχουμε δει κανέναν κυβερνητικό που γράφει τσιτάτα, από τον Σεπτέμβρη που βρισκόμαστε στο λιμάνι του Πειραιά, να είναι παρών».
Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Με αφορμή την ανάλγητη, υποκριτική και απάνθρωπη στάση της Ευρώπης στο προσφυγικό, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει για άλλη μια φορά χαμένη σε μια συνθηματολογία μεταξύ ρητορικής ανθρωπισμού και υπεύθυνης διακυβέρνησης. Και όπως σε όλες τις περιπτώσεις σύγχυσης, τη λύση δίνουν οι πιο ψύχραιμοι.
Δεν είναι ανάγκη να βγάλουμε συμπεράσματα ανωτερότητας του ελληνικού φιλόξενου DNΑ· οι λαοί δεν προσδιορίζονται από μια γενική αφήγηση. Δεν είναι ανάγκη να αισθανθούμε λαγνεία για την αυτοπρότασή μας για το Νομπέλ που τόσο πολύ αγαπά να αναφέρει ο Πρωθυπουργός. Δεν είναι ανάγκη να μαλώνουμε για τους φασίστες που βρίσκουν εύφορο έδαφος αυτές τις ημέρες. Αυτό που έχει σημασία είναι να ακολουθήσουμε τους σιωπηλούς, ενεργητικούς, ακούραστους τύπους που έχουν ήδη σωθεί ακόμη και αν δεν το ξέρουν. Αυτούς που ζουν προσφέροντας. Σήμερα Κυριακή, όλη μέρα στο Σύνταγμα, το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης θα μαζεύει είδη πρώτης ανάγκης για τους ανθρώπους που η Ευρώπη έχει παρατήσει και η Ελλάδα προσπαθεί να κρύψει. Αυτό (και παρόμοιες δράσεις σε κάθε γειτονιά) είναι το μόνο που έχει σημασία.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Μαρτίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
