Πέρα από τις πρόσκαιρες μάχες πολιτικών εντυπώσεων, όπως αυτή που εξελίχθηκε προχθές στη Βουλή, υπάρχει δυστυχώς και η σκληρή πραγματικότητα, που δεν αντιμετωπίζεται ούτε με πολωτικές συγκρούσεις, ούτε με ανούσιες επιθέσεις. Εκτός από την κοινωνική ένταση που δεν φαίνεται να εκτονώνεται η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο μείζονα προβλήματα, το προσφυγικό και την επικείμενη αξιολόγηση που δοκιμάζουν τη συνοχή και την αποτελεσματικότητα της.
Η έκθεση της Κομισιόν για την αδυναμία της Ελλάδος να φυλάξει τα σύνορα της και να καταγράφει αποτελεσματικά τους πρόσφυγες αποτελεί ένα ηχηρό σήμα κινδύνου. Όταν είναι γνωστή η στάση μιας σειράς χωρών που θέτουν θέμα εξόδου μας από τη Σένγκεν, είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για παλινωδίες και καθυστερήσεις. Όσο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα να αντιμετωπίσει αυτό το τεράστιο προσφυγικό κύμα,άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι δίνουμε άλλοθι με τις καθυστερήσεις και τις ανεπάρκειες μας σε όσες χώρες αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Από την άλλη μεριά οι χθεσινές διαρροές από την πλευρά του ΔΝΤ ότι χρειάζονται μειώσεις συντάξεων μέχρι και 15 % για να γίνει βιώσιμο το ασφαλιστικό, δείχνουν ότι η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση που επίκειται κάθε άλλο παρά περίπατος θα είναι. Και σε αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση με τις παλινωδίες της δημιουργεί ένα εχθρικό κλίμα, που γυρίζει στο τέλος σε βάρος της.
Όταν τη μια μέρα ζητάς να φύγει το ΔΝΤ από το κουαρτέτο και την επομένη σπεύδεις να δηλώσεις ότι είσαι υπέρ της συνεργασίας μαζί του, είναι σίγουρο ότι δεν διευκολύνεις τη θέση σου. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν με περισσή ευκολία κατηγορείς την αντιπολίτευση επειδή σου ασκεί κριτική, ότι αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα του ΔΝΤ.
Αντί δηλαδή να επιδιώκεις ένα μίνιμουμ εθνικό μέτωπο διαπραγμάτευσης, το υπονομεύεις εκ των προτέρων με το βλέμμα στις εσωτερικές σου κομματικές ισορροπίες.Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια… σκληρής διαπραγμάτευσης σαν αυτή που ζήσαμε το περασμένο καλοκαίρι, με τις γνωστές συνέπειες.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν τι θέλουν, τι επιδιώκουν, ποιά είναι τα διαπραγματευτικά τους όρια. Γιατί είναι σίγουρο πλέον ότι άσφαιροι λεονταρισμοί και παράταση της αβεβαιότητας όχι μόνο δεν οδηγούν πουθενά, αλλά βυθίζουν ακόμα περισσότερο την οικονομία και την κοινωνία στην κρίση…
ΤΟ ΒΗΜΑ
