Με τις αιτίες του Προσφυγικού πότε θα ασχοληθούμε;

Κοινή τείνει να γίνει η διαπίστωση ότι η προσφυγική μεταναστευτική κρίση οδηγεί σε διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία πανικόβλητη προσπαθεί σπασμωδικά να περιορίσει το πρόβλημα, κυρίως στα νοτιοανατολικά της σύνορα. Πρώτο και μέγιστο θύμα η Ελλάδα και το ραγδαία διαλυόμενο κράτος της. Το χειρότερο είναι ότι φορώντας παρωπίδες οι ευρωπαίοι ηγέτες κυρίως, αλλά όχι μόνο, περιορίζονται να φλυαρούν αναζητώντας λύσεις για το πώς θα αντιμετωπίσουν την εισβολή με περίσσια ενίοτε προσποίηση ανθρωπιστικής ευαισθησίας. Στην πραγματικότητα βρίσκονται σε αδυναμία αποτροπής της εισβολής, αφού η μόνη ουσιαστική πρακτική λύση είναι αυτή που εφαρμόζεται παγκοσμίως όταν γίνεται επίθεση μαζών, δηλαδή η βία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται (βίαιη απώθηση, χημικά, πυροβόλα όπλα, βύθιση σκαφών). Καθώς μια τέτοια λύση υποτίθεται ότι την αποκλείει ο σύγχρονος πολιτισμός, απομένουν οι προς το παρόν αναποτελεσματικοί σπασμωδικοί αυτοσχεδιασμοί και πολλή αμηχανία. Και δυστυχώς η αναβίωση των εθνικιστικών αντιδράσεων, του ρατσισμού και της ύψωσης νέων τειχών, που τείνουν να διαλύσουν την εύθραυστη Ευρωπαϊκή Ενωση.

Παρακολουθώντας το εξαιρετικά ενδιαφέρον συνέδριο για το πρόβλημα της διεθνούς μετανάστευσης που πραγματοποιήθηκε προ ημερών από τα ιδρύματα Ηλία Κρίσπη και Κόνραντ Αντενάουερ και την πάντοτε δραστήρια πρόεδρο του πρώτου κυρία Αναστασία Σαμαρά-Κρίσπη έμεινα και πάλι με την απορία, την οποία μάταια διατυπώνω εδώ και πολλά χρόνια: Γιατί η συζήτηση περιορίζεται στη διαχείριση του προβλήματος και σχεδόν καθόλου στις αιτίες του; Τα μεταναστευτικά ρεύματα τα προκαλούν η φτώχεια και η πείνα σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη και ο ασυγκράτητος πολλαπλασιασμός του παγκόσμιου πληθυσμού που επιτείνει τις ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών λαών (σε έναν αιώνα ο πληθυσμός της Γης αυξήθηκε από 6 σε 7 δισεκατομμύρια). Για τους περισσότερους μελετητές είναι σαν να μην υπάρχει το μείζον αυτό πρόβλημα.

Το προσφυγικό τσουνάμι πάλι έχει δύο βασικές αιτίες: Πρώτον, τους πολέμους που επιβάλλονται στον πλανήτη με διάφορα προσχήματα, όπως για παράδειγμα η επιβολή της δημοκρατίας σε χώρες όπου κυριαρχούν δικτάτορες ή επειδή υποτίθεται ότι απειλείται η παγκόσμια ειρήνη όπως στη μοιραία επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ετσι άνοιξε ο ασκός του Αιόλου στη Μέση Ανατολή, αφού υπήρξε και η κύρια αιτία δημιουργίας του αδίστακτου Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Είχε προηγηθεί η μάταιη επέμβαση στο Αφγανιστάν διαδοχικά από Σοβιετικούς και Αμερικανούς, οι οποίοι επί μισό αιώνα προσπαθούν να εξουδετερώσουν τους Ταλιμπάν.

Απρόσφορες και γι’ αυτό ολέθριες αποδείχθηκαν οι προσπάθειες αυτές, καθώς αγνοείται ο κυρίαρχος παράγων θρησκεία, που μάταια προσπαθούν να τον αγνοήσουν. Μπορεί ο δυτικός πολιτισμός και η πολυπολιτισμικότητα να εθελοτυφλούν πεισματικά και ανοήτως στην αναβίωση των θρησκευτικών πολέμων, όμως καλώς ή κακώς και για πολλούς λόγους αναβίωσαν το επιθετικό Ισλάμ και οι φρικιαστικές ακρότητες που εμπνέει το Τζιχάντ, ο ιερός δηλαδή πόλεμος κατά των «απίστων».

Παρά την πεισματική αμφισβήτησή του ο αείμνηστος Σάμιουελ Χάντινγκτον και η βίαιη σύγκρουση των πολιτισμών που προέβλεψε επιβεβαιώνονται, η εθελοτύφλωση της Δύσης την ενθαρρύνει και τα κύματα των προσφύγων θα πολλαπλασιάζονται. Αλλά για τον Τζιχάντ και τις συνέπειές του σε επόμενη Κυριακή.