Αν ζούσε σήμερα η Μελίνα θα ήταν 95 ετών. Ηταν ιδιαίτερα υπερήφανη γιατί τα 61α γενέθλιά της είχαν συμπέσει με τη μεγάλη νίκη του ΠαΣοΚ το 1981. Μερικά χρόνια πριν είχε γεννηθεί, τις ίδιες ημέρες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που γιόρτασε πρόσφατα τα 97 του χρόνια. Μπροστά σε αυτή τη συρροή γεγονότων δεν μπορεί να μείνει κανείς ασυγκίνητος. Το τυχαίο, καμιά φορά, είναι συγκλονιστικό.
Ετσι, λοιπόν, ας πούμε για τη νίκη της 18ης Οκτωβρίου 1981 ότι το καλύτερο σχόλιο το έκανε η κυρία Φώφη Γεννηματά λέγοντας: «Το 1981 ήταν η πρώτη φορά Αριστερά». Αρκεί αυτή η σωστή διατύπωση να μην περιοριστεί στη θριαμβολογία. Πρώτη φορά ήταν, επίσης, για την ασυγκράτητη δημαγωγική συνθηματολογία, για την ενθάρρυνση όλων των λαϊκιστικών, οπισθοδρομικών και ύποπτων συμφερόντων και για τη στρατολόγηση στις τάξεις του προσωπικού της εξουσίας όλων των αποτυχημένων και ακατάλληλων στοιχείων του κοινωνικού περιθωρίου.
Κατά δεύτερον, ας ευχηθούμε να ζήσει πολύ πέραν της εκατοστής επετείου των γενεθλίων του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η Ιστορία θα του καταλογίσει ευθύνες και θα αναγνωρίσει μερικά από τα κίνητρά του για την εποχή της αποστασίας τού 1965. Θα το κάνει καλύτερα από ό,τι θα μπορούσαμε να το κάνουμε εμείς που τον ζήσαμε και στα χειρότερά του, στα πεζοδρόμια της καλοκαιρινής Αθήνας του 1965, και στα καλύτερά του, όταν είχε ταχθεί στο πλευρό των αγωνιζομένων για τη δημοκρατία επί χούντας και αργότερα στην αιχμή όσων αγωνίζονταν για μια Ελλάδα εκσυγχρονισμένη και ευρωπαϊκή.
Ας έρθουμε, όμως, στη Μελίνα, που δεν έκανε ολόκληρο εκείνο το ταξίδι μαζί μας. Εφυγε νωρίς. Δύσκολο να την περιγράψει κάποιος από όσους την είχαν συναναστραφεί. Ηξερε να διαχειρίζεται πολλές από τις πιο τραγικές, για εκείνη και τον περίγυρό της, στιγμές με σπάνιο χιούμορ.
Θυμάμαι έντονα αυτές τις ημέρες ένα μάθημα, που μου είχε δώσει, που ισχύει για τους πάντες και για πάντα: «Ποτέ να μην απασχολείς τον κόσμο με εσωκομματικά ζητήματα. Διαδικασίες, συσχετισμοί, προθεσμίες, όλα αυτά οι πολίτες τα βαριούνται θανάσιμα και έχουν δίκιο. Εχουν δίκιο για τους λόγους που θα σου εξηγήσω και που σπανιότατα αναφέρονται ανοιχτά. Οι πολίτες ξέρουν ότι εσύ, εγώ, εμείς, τα μέλη εν πάση περιπτώσει του φορέα έχουμε κάνει αυτό το αποφασιστικό βήμα. Συμμετέχουμε εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις. Αυτό προϋποθέτει θυσίες, χρήμα, χρόνο, ένταση και φθορά. Οι πολίτες λένε λοιπόν: εσύ πάρε τις αποφάσεις και οργάνωσε έναν τρόπο να βρίσκω και εγώ τη δυνατότητα να λέω τη γνώμη μου για τις εξελίξεις, αλλά χωρίς να αναλαμβάνω ευθύνες. Προηγούνται τα προβλήματά μου και έπονται οι αντιθέσεις, οι αντιπάθειες, οι συμπάθειες και οι φιλοδοξίες σας. Πρώτα εμείς (το εκλογικό σώμα) και μετά εσείς, μέλη και στελέχη του κόμματος».
Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, αντιστοιχεί απόλυτα και με την κατεύθυνση που πάντα και σε όλους τους χώρους αναγγέλλεται ρητορικά και με πλήρη ασυνέπεια, σχεδόν ποτέ, δεν εφαρμόζεται: πρώτα το έθνος, μετά τα λαϊκά προβλήματα και οι ανάγκες και μόνο μετά και στο μέτρο του δυνατού τα συμφέροντα του κόμματος και οι εσωτερικές του διαδικασίες.
Πώς να μη θυμηθώ τη Μελίνα και τη ριζωμένη στη γη πολιτική φιλοσοφία της αυτές τις μέρες που στα μέσα ενημέρωσης κυριαρχεί η εσωκομματική διαμάχη στη ΝΔ για την ηγεσία. Στο μεταξύ, όργιο γίνεται με τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων εναντίον του λαού και ιδιαίτερα των μεσαίων τάξεων, κατεδαφίζονται κεκτημένα και ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αίμα γίνονται παίγνιο της τυχάρπαστης συμμορίας που κυβερνά τον τόπο.
Αν είχαν τη σοφία της Μελίνας, οι επίδοξοι ηγέτες της ΝΔ θα αποφάσιζαν να κάνουν συνέδριο έπειτα από έξι μήνες και τότε να εκλέξουν ηγεσία στη βάση μιας ώριμης και συγκροτημένης συζήτησης που θα αναδείκνυε την πραγματική ιδεολογική και κοινωνική τους ταυτότητα. Τότε θα είχε ο τόπος αντιπολίτευση και εφόσον κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποκτήσουμε, από ό,τι φαίνεται, κάτι θα ήταν κι αυτό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
