Δυστυχώς είχε δίκιο ο Ησίοδος για όσα ζούμε

Η αναδρομή στο παρελθόν ισχύει και ως παρόν, όπως διαπιστώνει κάθε καλόπιστος παρατηρητής. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1994 έλαβα απροσδοκήτως επιστολή από την πριγκίπισσα Μάργκιετ της Ολλανδίας, στην οποία ως πρόεδρος του European Cultural Foundation ζητούσε την προσωπική μου άποψη στο θέμα-ερώτημα «Ευρώπη 2000. Μεταξύ ελπίδας και ανησυχίας». Την επιστολή αυτή την ανακάλυψα πρόσφατα στα φύρδην-μίγδην αρχεία μου. Τα όσα απάντησα τότε θα τα έγραφα και σήμερα. Τα παραθέτω:

Ελπίδα: Ελπίζω ότι η ανάγκη της οικονομικής επιβίωσης της Ευρώπης μέσα στην ένταση που δημιουργεί η χωρίς όρια επιδίωξη της ανταγωνιστικότητας σε μια παγκόσμια αγορά χωρίς σύνορα θα συνδυασθεί με κοινοτικές και επί μέρους εθνικές πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν τα θύματα αυτού του αγώνα ως ανθρώπους και όχι ως ποσοστά ανεργίας. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί αν οι κυβερνήσεις αφήσουν τους κανόνες της αγοράς να λειτουργήσουν χωρίς εμπόδια και προστατευτισμούς, ενώ ταυτόχρονα θα εφαρμόσουν πολιτικές και μέτρα που θα καλύπτουν με τη στοργή της κοινωνίας όσους δεν μπορούν να προσαρμοσθούν στις νέες συνθήκες. Ανησυχία: Οι κοινωνικές εντάσεις και η παράδοσή μας στα ταπεινά ζωώδη ένστικτά μας μόνο μέσω της αποκατάστασης των δοκιμασμένων ανά τους αιώνες ατομικών, πολιτικών και πολιτισμικών κατακτήσεων μπορούν να εξουδετερωθούν. Οπως έλεγε ο T. S. Elliot: «Για να διασωθεί η ευρωπαϊκή πνευματική παράδοση και για να προβάλλονται οι εθνικοί συντελεστές που την αποτελούν πρέπει να καλλιεργούνται αδιάκοπα οι πηγές της στην Ελλάδα και να ανανεώνονται αδιάκοπα εκεί», πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει πια ούτε στη χώρα μας ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Φρονώ ότι, αν δεν βρεθεί τρόπος ελέγχου της ηλεκτρονικής παραπληροφόρησης και εξαχρείωσης των τηλεοπτικών και ηλεκτρονικών εν γένει επικοινωνιών, οι ευρωπαϊκοί λαοί αλλά και ολόκληρος ο κόσμος θα περιέλθουν βαθμιαία στη δικαιοδοσία των οργουελικών μεγάλων αδελφών. (…) Και έτσι θα επαληθευθεί ο Ησίοδος που είχε προβλέψει: «Θα ‘ρθει καιρός που νομοθέτης θα είναι η βία και η δύναμη. Οι κακοποιοί θα ‘ναι σεβαστοί απ’ όλους. Ο όρκος δεν θα δεσμεύει κανέναν και ο άξιος δεν θα βρίσκει καταφύγιο πουθενά».

Μετά 20 έτη από τότε που εγράφησαν αυτές οι απαντήσεις δεν βλέπω τι διαφορετικό θα μπορούσα να πω για να περιγράψω πώς εκλαμβάνω αυτές τις δύο λέξεις-έννοιες σε σχέση με την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Αλλωστε και αυτός διαψεύδει τις ελπίδες όσων δεν συμμερίζονται τις απόψεις μου. Κατά μείζονα δε λόγο επαυξάνει τις ανησυχίες και την αγωνία μου καθώς επιβεβαιώνεται η πρόβλεψη του Ησίοδου. Οι άξιοι δύσκολα βρίσκουν καταφύγιο. Αντίθετα, οι κακοποιοί είναι πια σεβαστοί απ’ όλους. Εγκληματούν ανεμπόδιστα, τρομοκρατούν, δολοφονούν, ληστεύουν, συνάπτουν συμβόλαια κρατικά ή για δικηγορικές υπηρεσίες με πλούσιες μίζες και έχουν καταστήσει δημοκρατία και κράτος δικαίου άθυρμα στα χέρια αδίστακτων λαοπλάνων βολεψάκηδων και χωρίς όρια ιδιοτέλειας πολιτικών και πολιτών. Ηδη με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ αποφυλακίζονται οι δολοφόνοι και το μόνο που απομένει είναι να διώκονται οι διαφωνούντες με τη δημόσια αταξία και ανασφάλεια. Θα πούμε επιτέλους «φτάνει πια» με την ψήφο μας;