Η ορχήστρα του Τιτανικού

Η ευχή «κουράγιο, Ελληνες» του επιτρόπου Ολι Ρεν τον Μάιο του 2010, όταν η χώρα μπήκε στο πρώτο Μνημόνιο, μπορεί να τα έλεγε όλα. Δυστυχώς όμως λίγοι αισθάνθηκαν τη βαθιά σημασία αυτών των δύο λέξεων.

Η περιπέτεια που ξεκίνησε μπορούσε να έχει οδηγηθεί σε ένα τέλος αν οι πολιτικές δυνάμεις είχαν συμφωνήσει σε δύο περιπτώσεις να αναλάβουν την ευθύνη και το (πρόσκαιρο) πολιτικό κόστος των σκληρών αποφάσεων που χρειαζόταν για να βγούμε από την κρίση διαρκείας:

1. Το 2012, επιτρέποντας στην κυβέρνηση Παπαδήμου να ολοκληρώσει το πρόγραμμα αντί να οδηγηθούμε στις διπλές εκλογές.

2. Το 2014, αν η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έκλεινε το πρόγραμμα φέρνοντας στη Βουλή τη συμφωνία που επιδίωκε αψηφώντας το κόστος.

Εκεί ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εριξε την κυβέρνηση λέγοντας «όχι» στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, πήρε στα χέρια του την «καυτή πατάτα» της «μη συμφωνίας» χωρίς να αντιλαμβάνεται την κατάσταση της οικονομίας, χωρίς να γνωρίζει πόσα χρήματα υπάρχουν στα ταμεία, χωρίς να έχει σχέδιο για τη διαπραγμάτευση που θα άρχιζε την επομένη και, πολύ περισσότερο, χωρίς να έχει εναλλακτική λύση για το πιθανό αδιέξοδο.

Οπως έχουμε σημειώσει, η χρεοκοπία της 30ής Ιουνίου θα ερχόταν πολύ νωρίτερα –από τον Απρίλιο ή τον Μάιο –αν δεν υπήρχαν τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και του Οργανισμού Διαχείρισης Χρέους να εξασφαλίσουν με κόπο και βάσανα την πληρωμή μισθών, συντάξεων και των υποχρεώσεων της χώρας στο εξωτερικό.

Αλίμονο όμως, η «ορχήστρα του ΣΥΡΙΖΑ», ο ανεκδιήγητος Dr Varoufakis και άλλοι οικονομικοί υπουργοί όχι μόνο δεν αντελήφθησαν ότι ο χρόνος και τα χρήματα είχαν τελειώσει από το τέλος Μαΐου αλλά και έκλειναν τα αφτιά τους στις συνεχείς προειδοποιήσεις πολιτικών, τραπεζιτών, Ευρωπαίων και τα μάτια τους σε όσα καθημερινά αποκάλυπταν τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και στον κόσμο. Ο τίτλος του «Βήματος» της 12ης Απριλίου, την Κυριακή του Πάσχα, «Συμφωνία ή χάος» τα έλεγε όλα.

Η καταστροφή έμοιαζε αναπόφευκτη, ήρθε… Η οικονομία μοιάζει με «βομβαρδισμένο τοπίο», οι επιχειρήσεις εξαϋλώνονται, οι συνταξιούχοι βρίσκονται στα πρόθυρα της φυσικής εξόντωσης.

Η διέξοδος πλέον είναι μία. Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μπορεί να αναλάβει τη διαχείριση της καταστροφής εντός του ευρώ, όπως θέλει η συντριπτική πλειοψηφία.