Ενώ μία ακόμη παράταση στις διαπραγματεύσεις με το Eurogroup συντηρεί την αβεβαιότητα και διευκολύνει την από κάποιους επιζητούμενη ρήξη, χρήσιμο νομίζω είναι να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους μερικά αυτονόητα:
Η Ελλάδα είναι εκείνη που βρίσκεται σε αδιέξοδο και έχει ανάγκη από τη δανειακή βοήθεια της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ). Εμείς παρακαλούμε για δάνεια και οι δανειστές εύλογα βάζουν όρους για να μη χάσουν τα λεφτά που μας δίνουν (ήδη έχασαν 105 δισ. ευρώ επί κυβερνήσεως Παπαδήμου με το «κούρεμα»). Το να τους υψώνουμε συνεχώς τη φωνή και να απαιτούμε να συνεχίσουν να μας δανείζουν, χωρίς όμως να συμμορφωνόμαστε με όσα δεσμευθήκαμε να πράξουμε για να εξυγιανθεί και να ανακάμψει η οικονομία μας, είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και ολέθριο για τα συμφέροντα της χώρας μας.
Ακόμη πιο παράλογο είναι να απαιτούμε από τις άλλες χώρες να σεβαστούν το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα, όταν αυτό υποτίθεται ότι μπορεί να υποχρεώνει να μας δίνουν οι άλλοι λαοί τα λεφτά των φορολογουμένων τους για να τα ξοδεύουμε εμείς, όπου μας γουστάρει. Απαιτούμε δηλαδή εν ονόματι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης που μας οφείλεται στο πλαίσιο της ΕΕ να μας πληρώνουν τους αθρόους διορισμούς συγγενών και φίλων, για την αυτοπροβολή της κυρίας Κωνσταντοπούλου, την επαναπρόσληψη των πελατών του κ. Κατρούγκαλου στο Δημόσιο, τη διάλυση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη σπατάλη μετάβασης και διαμονής στις Βρυξέλλες εκατοντάδων στελεχών για τις διαπραγματεύσεις, για να μην έρχονται οι δικοί τους διαπραγματευτές στην Ελλάδα, τη δαπανηρή αλλαγή της επίπλωσης του πρωθυπουργικού γραφείου.
Το ίδιο παράλογη είναι και η φάμπρικα των κόκκινων γραμμών, φαύλο εύρημα των ελλήνων συνδικαλιστών όταν προσέρχονταν στις διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες τους. Αλλά όταν εκ των προτέρων υψώνεις κόκκινες γραμμές, αυτόματα καθιστάς περιττές τις διαπραγματεύσεις, αφού υποτίθεται ότι δεν μπορείς να υποχωρήσεις από αυτές. Αν πάλι διαπραγματευόμενος τις εγκαταλείψεις, αυτογελοιοποιείσαι, αφού αποδεικνύεται ότι οι κόκκινες γραμμές ήταν αέρας φρέσκος. Σε αυτή την αυτογελοιοποίηση εκτίθεται και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τις κόκκινες γραμμές της.
Δεν μπορώ τέλος να συγκρατήσω την αγανάκτησή μου για την καθημερινή διακήρυξη της κυβέρνησης ότι προτάσσει την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε άλλης υποχρέωσής της. Παντελής η αδιαφορία της για το ότι μένουν απλήρωτοι ακόμη και επί μήνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και ότι αυτό μπορεί να είναι συνέπεια της με κάθε θυσία πληρωμής μισθών στο Δημόσιο. Καθώς το κράτος δεν πληρώνει τις οφειλές του στους προμηθευτές του, σε εκείνους που εκτελούν δημόσια έργα, δεν επιστρέφει τον ΦΠΑ κ.ο.κ., έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τους ιδιώτες επιχειρηματίες, μια και τους αφήνει απλήρωτους (τους χρωστά 4,4 δισ. ευρώ). Ετσι μένουν απλήρωτοι και οι εργαζόμενοι σε αυτές, αν δεν καταλήγουν άνεργοι λόγω χρεοκοπίας και κλεισίματος των επιχειρήσεων. Το ιλαροτραγικό είναι ότι για αυτή την ανάλγητη συμπεριφορά σε βάρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα αδιαφορούν και τα συνδικάτα και όλα τα κόμματα, και ιδιαίτερα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Και κάποια θύματα ηλιθίως χειροκροτούν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
